Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Blaðsíða 19
„Ágætísveður", sagði frú Prince.
„Ur — e — úr því að ég var nú á ferð hérna, þá
— ,ia — þá datt mér í hug að líta héi’na inn“, sagði
Jói og leit á kettina.
„Hérna er stóll“, sagði frú Prince um leið og hún
gekk inn, tók stól og þurrkaði af honum með svuntunni
sinni. Jói settist niður.
„Ég •— ég — er í dálitlum vandræðum — frú“, segir
hann, „og ég hélt máski — að — að þér gætuð hjálpað
mér út úr þeim. Vesalings grísinn minn hefur orðið
fyrir göldrum og er dauður".
„Orðið fyrir göldrum"! segir frú Prince, sem skildi
hvert hann fór. „Kjaftæði — slúður! Talaðu ekki við
mig“!
„Það — það er ekkert rugl, frú“, segir Jói. „Þrjú
af börnunum mínum liggja í mislingum, konan mín
e: fótbrotin, móðir hennar liggur nú uppi á okkur, í
okkar þröngu íbúð, veik af gulu, og grísinn er dauður".
„Hvað! Annar grís í viðbót?" segir frú Prince.
„Nei, sá sarni", segir Jói.
„Jæja, svo að þú vilt fá mig til þess að hjálpa þér,
ha? Viltu að ég komi til að hjúkra þeim?“
„Nei — nei — nei“, segir Jói og honum bfá nú og
hann fölnaði. „Nema — nema þú viljir koma til að
stunda hana móður konunnar rninnar, og“, segir hann
eftir nokkra umhugsun. „Ég var að vona að — að
þér gætuð — gætuð séð hver það er, sem hefur haft
mér svona horn í síðu — eða gert mér þessar grillur —
galdrað mig, og að þér gætuð máski létt göldrunum
aí, leyst mig úr þeim“.
Nú stóð frú Prince upp af stólnum og svipaðist um
eftir sópnum, sem hún hafði verið að .enda við að sópa
með. En bún fann hann ekki og settist því aftur og
starði ærið einkennilega á Jóa. „0 hó, ég skil“, segir
hún svo. „Ég býst við, að þú álítir að ég sé galdra-
norn".
„Þér getið ekki villt mér sýn“, segir Jói þá. „Ég er
búinn að fá of mikla reynslu til þess. Ég vissi það
strax og ég sá þig í fyrsta sinn. Ég sá það á fæðingar-
bk'ttinum á nefinu á þér“.
En nú stóð frú Prince upp aftur og fór inn í bakher-
bergið. Og aftur fór hún að leita að sópnum. En hún
gat ekki munað hvar hún hafði látið hann. Hún fann
hann alls ekki. „Ekki nema það þó, fíflið að tarna, að
halda að ég sé galdranorn", tautaði hún. Og þegar hún
fann ekki sópinn, gekk hún til Jóa, settist enn á stól-
inn fyrir framan hann og starði á hann, svo lengi, að
Jóa varð ekki uni sel. Hann varð dauðhræddur. En
svo fór hún að brosa, þessu voðalega brosi og sat þarna
og neri sér annars vegar um nefið, þeim megin, sem
fæðingarbletturinn var.
„Ef ég hjálpa þér“, segir hún loks, „viltu þá lofa
því að halda því gersamlega leyndu og gera nákvæm-
lcga það, sem ég segi þér. Ef þú gerir það ekki, þá —
þa verða dauðir grísir ekkert í samanburði við það,
ið þá óhamingju, sem yfir þig kemur“.
„Því lofa ég“, segir Jói og var nú orðinn náfölur.
„Sá, sem lagði á þig“, segir frú Prince, fórnaði hönd-
um og lokaði augunum, „var karlmaður. Hann er einn
'áf þeim sex mönnum, sem eru öfundsjúkir yfir þér, af
því að þú ei-t svo gáfaður. En hver af þessum sex það
er, get ég ekki sagt án þinnar hjálpar. Áttu nokkra
peninga?"
„Dálítið", segir Jói, „mjög lítið af peningum", og
varð dálítið ákafur. „Það er nú gulan núna og fleira
og fleira".
„Það fyrsta, sem þú verður að gera“, segir frú
Prince, og enn með augun aftuf, „er að þú ferð í
„Rlómkálið" í kvöld. Mennirnir sex munu verða þar
allir og þú verður að kaupa sex hálfpenní, eitt hálf-
penní af hverjum".
„Kaupa sex hálfpenní", segir Jói, og horfði á frú
Prince.
„Ekki að endurtaka það sem ég segi, því fylgir
ógæfa! Þú kaupir sex hálfpenní fyrir einn shilling
hvert, án þess að segja til livers þú gerir það. Þér
vcrður létt um að fá þau keypt, ef þú verður kurteis".
„0, mér, mér sýnist nú ekki að það þurfi mikla
kurteisi til þess“, segir Jói, og það varð ósköp langt á
honum andlitið.
„Þegar þú ert búinn að fá sex penníin", segir frú
Prince, „þá skaltu koma með þau til min, og ég skal
þá segja þér hvað þú átt að gera við þau. Eyddu
engum tíma að óþörfu, af því að ég get séð það, að
eitthvað mun koma fyrir, ef því er ekki afstýrt". —
„Er það nokkuð viðkomandi því, að móður konunnar
minnar muni versna?" spurði Jói, sem var sparsamur
og gætinn maður og kærði sig ekkert um að eyða sex
shillingum út í bláinn.
„Nei“, sagði frú Prince. „Það er viðkomandi þér,
þér sálfum". Nú varð Jóa svo kalt, að hann hélt sig
ætia að frjósa þarna i hel. Hann lagði af sér nokkur
egg, sem hann færði frú Prince, og fór svo heim til
sín. En frú Prince stóð í dyrunum með sinn köttinn
á hvorri öxl sér og horfði á eftir honum, þangað til
hann var kominn úr augsýn.
Sama kvöldið kom Jói i „Blómkálið", knæpuna
hérna, eins og honum hafði verið sagt að gera. Og
þegar hann var búinn að fá sér hressingu, gáði hann
kringum sig, tók shilling upp úr vasa sínum, lét hann
á borðið og segir: „Hver vill láta mig fá hálf-penní
fyrir hann?“ En engum virtist ligg.ia neitt á. Bill
Jones tók þó shillinginn upp og beit í hann, kastaði
honum niður á borðið og gaut hornauga til hans, svo
beit hann í hann aftur, sneri sér að Jóa og spurði
hann, hvað væri að honum.
„Að honum", segir Jói, „ekkert". Bill Jones kastaði
shillingnum enn á borðið og sagði: „Þú ert glaðvakandi,
Jói, og það er ég líka“.
„Vill enginn láta mig fá hálf-penní fyrir hann?“
spyr Jói, og lítur enn kringum sig.
Þá kom Peter Lamb, og hann leit á shillinginn,
kastaði honum á borðið, til þess að heyra hljóminn í
honum, og loks fékk hann Jóa hálf-penní fyrir hann
og fór með hann til allra hinna, til þess að þeir gætu
skoðað hann. „Það segir sig sjálft, að hann er svikinn.
En hann er svo vel gerður, að ég vildi að ég hefði keypt
hann“.
„Uss-uss, liafðu ekki svona hátt. Láttu ekki veitinga-
manninn heyra til þín“, sagði Peter Lamb. Rétt í þessu
kom veitingamaðurinn inn og Peter fór til hans og
pantaði einn bjór og fékk sín tíu penní til baka, eins
og ekkert hefði í skorizt. Að þessu loknu seldi Jói fimm
243
VIKINGUR