Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1952, Blaðsíða 43

Minningarorð
FINNUR JÓNSSON
ALÞINGISMAÐUR
Finnur Jónsson alþingismaður og fyrrver-
andi ráðherra lézt í Reykjavík 30. desember s.l.
Æviferill þessa þjóðkunna stjórnmálamanns
hefur verið rakinn ítarlega í dagblöðunum og
mun það ekki endurtekið hér. Finnur heitinn
hafði um langt skeið mikil afskipti af útvegs-
málum. Hann var aðalhvatamaður að stofnun
Samvinnufélags ísfirðinga, hins fyrsta og
stærsta útgerðarsamvinnufélags, sem starfað
hefur hér á landi allt til þessa dags. Var hann
framkvæmdastjóri félagsins frá stofnun þess,
1927, allt til ársins 1945, er hann varð ráð-
herra. 1 þessu starfi aflaði hann sér mjög víð-
tækrar þekkingar á útvegsmállum, enda var
hann um langt skeið helzti fulltrúi flokks síns
á vettvangi þeirra mála. Formaður síldarút-
vegsnefndar var hann í 7 ár, í stjórn síldar-
verksmiðja ríkisins í 10 ár, átti sæti í útflutn-
ingsnefnd ríkisins og var oft í samninganefnd-
um, er samið var um viðskipti við erlend ríki.
Hann hafði vakandi áhuga á öflun bættra mark-
aða fyrir sjávarafurðir og vann mjög að því
um skeið, einkum að því er varðaði síld og
síldarafurðir. — Minnisstæðastur íslenzkri sjó-
mannastétt mun hann þó verða fyrir ötula bar-
áttu í öryggismálum sjómanna. Að þeim mál-
um vann hann um langt skeið með því kappi
og atfylgi, sem honum var lagið. Má meðal
annars minna á það, hversu snarplega hann
barðist gegn ofhleðslu togaranna á styrjaldar-
árunum, bæði innan þings og utan. Munaði
V í k I N □ u R
Bergmundur Jónasson
Kveðjuorð
„Dáinn, horfinn, harmafregn". Þessi orð komu mér
í hug, er sýnt þótti, að æskufélagi minn, Bergmundur
Jónasson, hefði farizt með m.b. Svanhólm.
Bergmundur heitinn var aðeins 26 ára gamall, fædd-
ur 14. maí 1925. Hann var elzta barn foreldra sinna,
Jónasar Finnbogasonar og Hansínu Bæringsdóttur. Á
Hornströndum, hinni sérkennilegu, hrikalegu, en fögru
byggð, ólst hann upp. Við hættur bjargsins og hafsins
glímdi hann með óbilandi hugrekki, allt frá því að hann
reis á legg og til hinztu stundar. Æskuheimili Berg-
mundar heitins, Bolungarvík á Ströndum, er nú autt
og yfirgefið; þar, sem við lékum okkur fyrir fáum
árum, hinn glaðværi hópur, er nú autt og hljótt. Á hinu
foma leiksvæði okkar ríkir nú öræfaauðn. Svo mun lík-
lega verða um alla framtíð. Endurminningarnar leita
á hugann, og margs er að minnast frá liðnum samveru-
stundum. Sárt er að hugsa til þess, að þú, kæri æsku-
félagi, skulir vera horfinn. Við þig voru tengdar miklar
og bjartar vonir. Sárastur harmur er þó kveðinn að
foreldrum þínum og systkinum. Þeim varst þú styrk
stoð. Fyrir þau vildir þú allt gera. Kæri vinur, hafðu
þökk fyrir samverustundirnar. Hafðu þökk fyrir glað-
værðina, hjálpsemina og allt hið góða, sem þú auðsýndir
okkur, sem vorum ferðafélagar þínir á þinni stuttu ævi.
Blessuð sé minning þín.
Halldóra Maríasdóttir.
jafnan mjög mikið um Finn Jónsson, þar sem
hann lagðist á sveif, því maðurinn var harð-
duglegur og fylginn sér. Slysavarnafélag Is-
lands studdi Finnur jafnan með ráðum og dáð.
Fyrir þessi og önnur störf Finns Jónssonar
í þágu sjávarútvegs og siglinga munu sjómenn
minnast hans með virðingu og þakklæti. — G. G.
43