Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Blaðsíða 27

V.
að segja til sín. Ég fékk ákafan
hjartslátt og átti erfitt um andar-
drátt. Að lokum þoldi ég ekki við
lengur, og sneri mér að aðstoðar-
foringja mínum og sagði: „Viljið
þér gjöra svo vel og tilkynna her-
deildarforingjanum, að ég ætli að
snúa við aftur til herbúðanna".
Aðstoðarforingi minn sneri sér að
mér, næ’stum hranalega, og sagði
með mikilli geðshræringu: „Ef þér
treystið yður ekki til að ganga á
Bandai-San, þá neyðist ég til að
biðjast undan þjónustu yðar. Ég
gæti ekki þolað að herdeildin brigsl-
aði mér um samneyti við mann, sem
ekki er harðger. Hjá okkur er það
skilyrðislaus krafa að foringjar séu
harðgerir“.
Ég sá strax að ég var að stofna
heiðri míns eigin hers í voða og
staulaðist því áfram.
Aðstoðarforingi minn brosti
gleiðu brosi: „Þér ætlið að reyna að
fylgjast með hermönnum r»orum“,
spuj’ði hann varfærnislega.
Þessi 12 km. ganga var hreinasta
martröð, en þó var ferðin heim sýnu
verri. Þrátt fyrir það gafst ekki
einn einasti hermaður upp. Þegar
herdeildin fór að búa sig undir hin-
ar árlegu heræfingar, sem fram
fara einu sinni á ári, sváfum við
undir berum himni, svo að segja á
hverri nóttu. Bæði foringjar og ó-
breyttir hermenn sváfu á jörðinni,
sveipaðir yfirfrökkum sínum. Við
borðuðum vígstöðvaskammtinn, en
hann var sýnu verri en herbúða-
skammturinn, sem þó mun vera lé-
legasti matur í heimi. Herbúða-
skammturinn er vanalega: Ámorgn-
ana bragðlaus súpa úr soyjabaun-
um, um miðjan daginn hrísgrjón og
ef til vill nokkrir bitar af súrsuðum
bjór og svolitlu af hrísgrjónum með
fiski, á kvöldin hrár fiskur með
sykruðum rauðrófum.
Samt er þessi matur kóngafæða
samanborið við vígstöðvaskammt-
inn. Á vígstöðvunum kæra Japanir
sig ekki um eldhús, svo að aðalfæð-
an var að jafnaði kalt niðursoðið
kjöt og beinakex. Stundum fengum
við hrísgrjón eða bygg, sem við suð-
um, ef hægt var að ná í vatn.
En það var ekki fyrr en nokkru
seinna, að ég sá hvers hinn japanski
VÍKINGUR
hermaður er megnugur. Einn morg-
un kl. 3 var hersveitin send af stað
í hraðgöngu. Hver hermaður var
látinn bera 150 riffilskot og 35
punda malpoka. Klukkutíma eftir
að lagt var af stað tók að húðrigna.
Vegimir breyttust í forasíki og mal-
poki og föt og allur útbúnaður gegn-
blotnaði. Hér við bættist napur
vindur, sem nísti í gegnum merg
og bein. Allan daginn og fram á
nótt þrammaði hersveitin áfram í
ávaðinu. Á miðnætti höfðum við
gengið liðlega 50 km. Þá var numið
staðar í hálftíma til að gleypa í sig
matarbita og lagfæra bakpokana.
Svo var haldið áfram alla nóttina og
allan næsta dag, og kl. 8 að kvöldi
þess dags höfðum við gengið 50 km.
í viðbót. Þá kom fyrirskipun um að
herdeildin ætti að taka sér vamar-
stöðu meðfram á, sem rann þar ná-
lægt. Áður en hermennirnir fengu
að borða, urðu þeir að grafa 600
metra langa skotgröf. Um leið og
hver sveit hafði lokið við sinn hluta
af gryfjunni gleyptu hermennimir
í sig matarbita og sofnuðu svo í
svaðinu.
Eftir tæplega 4 klst. svefn kom
skipun um að halda heim til her-
búðanna, á skyndigöngu! Þetta var
lagt á menn, sem höfðu gengið rúma
100 km. á 40 tímum, grafið skot-
grafir og hvílt sig í tæpa 5 tíma.
Enn á ný lagði herdeildin af stað
um miðja nótt, og allan næsta dag
var gengið í steikjandi sólskini.
Um kl. 6 síðdegis nálguðumst við
smáþorp og sáum alla þorpsbúa í
röðum meðfram veginum til að hylla
hermennina. Það voru gefnar fyrir-
skipanir. Hinir þreyttu hermenn
réttu úr sér, byssunum var haldið
með mátulegum halla, vinstri hand-
leggirnir sveifluðust og herdeildin
gekk framhjá hópnum í taktföstum
„gæsagangi “.
í útjaðri þorpsins var numið stað-
ar og þar fór fram stutt athöfn.
Bæjarstjórinn las eitthvað upp af
skjali. Herdeildin svaraði með því
að þylja með miklum fjálgleik og
í hálfum hljóðum: „Hvort sem ég
sekk í grassvörð fjallahlíðanna eða
flýt sem nár í vatninu, dey ég glað-
ur fyrir keisarann".
Það runnu tár niður kinnar gamla
fólksins, og jafnvel ungbömin stóðu
í þögulli lotningu.
Áfram seig svo þessi árstranmur
af bakpokum. Klukkutíma eftir
klukkutíma stritaði þessi halarófa
örþreyttra hermanna á fram ímyrk-
inu. Það var numið staðar tvisvar
þessa nótt, 20 mínútur í hvortskipti.
Klukkan 6 um morguninn fengum
við hrísgrjónakökur og svo var
haldið áfram í þessari þvermóðsku-
legu þögn, sem fylgir járnkaldri á-
kvörðun. Þetta fór að taka á taug-
arnar. Hundgrey kom hlaupandi frá
bóndabýli og glefsaði í hælana á
einum foringjanum. Hann dró sverð
sitt úr slíðrum og sneið af honum
frammfæturna. Hinir þreyttu her-
menn hlógu dátt að hinu limlesta
dýri, þar sem það veltist um hjálp-
arvana.
Um hádegið var ekki numið stað-
ar. Þá sáum við í f jarska hilla undir
herbúðaþökin.
Rétt í því heyrðust stuttaraleg
skipunarorð: „Hlaupið við fót“. Ég
átti bágt með að trúa mínum eigin
eyrum. Þessir menn skjögruðu af
þreytu. Þeir höfðu gengið rúma 200
km. á 72 tímum, borið riffil, 150
riffilskot og 35 punda bakpoka og
sofið í fjóra tíma. Og nú áttu þeir
að „hlaupa við fót“.
Göngulagið breyttist nú í óreglu-
legt skokk. Bakpokamir hossuðust
upp og niður á svitastorknum bök-
unum. Ungur undirforingi féll á
grúfu í rykið og lá grafkyrr. Her-
búðahliðið kom i ljós. Það glamraði
í götusteinunum undan hinum
þungu jámslegnu hermaimaskóm.
Þeir voru á leiðarenda, skyndigang-
an, sem engir aðrir hermenn í heimi
hefðu þolað, var á enda.
Herdeildarforinginn fann það á
mér, að mér gramdist hin þrælslega
meðferð á hermönnunum, er hann
lét hlaupa við fót. Hann sagði:
„Þreyttir hermenn geta alltaf
þraukað einn kílómeter í viðbót til
að hertaka enn eina óvinabækistöð.
Þetta er eina leiðin til að sannfæra
þá um það“.
Þegar ég minntist á að þetta væru
aðeins æfingar, svaraði hann:
„í mínum augum eru heræfingar
og stríð það sama".
(Framh. á bls. 36).
27