Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1965, Qupperneq 31

Þormóður Hjörvar:
MEÐ
REGNHLIF
langa útivist. að útsala áfengis
á austurlandi gerði ferð með á-
fengi fyrir tugþúsund krónur og
innleiddi þar með taumlaust
fyllirí. Þetta gerðist fyrir meira
en áratug, svo að menn geta
hugsað sér það magn sem um
var að ræða.
Hvort er betra að hafa
drykkjukrár eða menn staupi sig
á götum og gatnamótum ? Ég er
ekki í neinum vafa. Ofdrykkju-
siðir eins og eru almennt hér-
lendis eru ekki til sóma. Mér
hefur fundist að menn væru
yfirleitt hófsamari á áfengi, eft-
ir því frjálsari sem menn væru
að því að nálgast það, nema þá
um algert bann sé að ræða, og
því ekki það, fremur en þann
ómenningarhátt sem ríkir í þess-
um málum hérlendis. Að endingu
vil ég aðeins segja þetta: Tökum
allir höndum saman og fáum
þessi mál leyst á þann hátt er
við getum verið þekktir fyrir að
standa að. Læt ég svo útrætt um
þetta í bili, en gott væri ef þeir,
sem að þessu eiga að búa, létu
frá sér heyra og mættu sjómenn
gera meir að því en nú er, að
láta álit sitt í Ijós um ýmis mál
er þá varðar. Það er erfitt, þó
samtök sjómanna vilji koma
ýmsum málum fram, ef sjó-
mennirnir sjálfir eru svo sinnu-
lausir, að þeir láti sig engu
skipta, hvern gang málefnin
hafa.
Þó að vel gangi nú á síldveið-
unum á hinum stærri skipum,
þá megum við ekki gleyma því,
að það er í fleiri horn að líta, en
aðeins nokkrir stórir bátar, sem
síldveiðar stunda og við verðum
að gera okkur ljósa grein fyrir
því, að ekki er hægt að truflast
svo af árgæskunni, að við lát-
um allt reka á reiðanum um
aðra þætti sjósóknar og annað,
sem að sjósókn lítur.
Þó aðallega hafi hér verið
rætt um síldveiðihafnirnar á
Austurlandi, þá er ekki betra á-
standið í þessum efnum í
Reykjavík, Vestmannaeyjum eða
höfnunum suður með sjó.
í gær komst hitinn í New York
upp í 37 stig. í dag var hann öllu
skaplegri, það gekk á með skúrum.
Ég ákvað því að ráðast í það
fyrirtæki að svipast um á Heims-
sýningunni, enda var tæpast mikil
ös í rigningunni. — Hann Dick,
bögglaherbergisumsjónarmaðurinn,
á hótelinu, hafði boðist til að vera
mér hjálplegur við slíkar aðstæður.
Það leið heldur ekki á löngu þar
til koma hefði mátt auga á mig,
gangandi upp sjöttu avenjú, með
leiguregnhlíf í hendinni.
Maðurinn er takmörkuð vera,
börn hafa gjarnan þann vana að
rita fullt heimilisfang þannig: „Jó-
hanna Jónsdóttir, Húsasundi 50,
Reykjavík, Kjósarsýslu, íslandi,
Evrópu, Hnettinum, Himingeimn-
um. Þegar árin líða hætta menn að
muna sitt upprunalega heimilis-
fang, láta oft nægja að skrifa bara
Ég.
Mannsandinn kemur um óravegu.
Við fæðinguna tekur hann á sig
hlekk eftir hlekk, fyrst hinn þre-
falda persónuleika, svo upplagið,
síðan treður hann sér í vinnugall-
ann (líkamann). Þá koma fjöl-
skylduböndin, ættartengslin, þjóð-
ernið, kynstofninn, STAÐAN, loks
ýmis félagatengsl.
Ofan á alla þessa hlekki var ég
nú orðinn enn rígbundnari við efn-
ið, takmarkaðri. Regnhlífanotandi.
Þetta var einkennilega takmarkað-
ur heimur, ég hafði aldrei fyrr tek-
ið eftir því, hve margskonar regn-
hlífar eru í notkun, og allir þessir
regnhlífanotendur. Sumir með upp-
spenntar regnhlífar, ýmist í vinstri
eða hægri hendi, og væri það eitt
útaf fyrir sig merkilegt rannsókn-
arefni. Þá voru menn með regn-
hlífar hangandi í olnbogabótinni,
ýmist í þeirri vinstri eða hægri, og
héldu þá oft á dagblaði í sömu
hendi, ekki var það þó alltaf, sum-
ir voru með blaðið í hinni hend-
inni. Ef þeir þá voru með nokkurt
blað.
Allmargir héldu um miðja regn-
hlífina og sveifluðu þá oft hend-
inni, eða héldu henni alveg kyrri.
Líka var regnhlífin notuð sem
göngustafur, þeir voru færri. Ein-
staka sérvitringur krækti hand-
fangið á hattbarðið. Ég fann að
Framhald á bls. 68
VÍKINGUR
65