Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Síða 12

Verður fiski-
og útflntningshöfii
í Mýrdal?
efíir Gunnar Maqni'uison frá ílcynisdal
Þorsteinn Geirharðsson til hægri sigr-
aði í stakka og björgunarsundinu. Ólaf-
ur Valur Sigurðsson til vinstri varð
annar.
stétt í þessu .„.ævintýra?" þjóð-
félagi.
Getur það ekki einmitt gerzt
með sjómannadeginum, — ekki
vantar áhorfendur til að fylgj-
ast með útihátíðahöldum dagsins,
a. m. k. ekki hér í Reykjavík, en
það er annað sem vantar og það
er einmitt sjómaðurinn sjálfur,
þátttaka hans í þessum degi fer
sífellt minnkandi.
f upphafi gat ég um menn, sem
vildu leggja sjómannadaginn nið-
ur, fleiri hafa sagt að hér áður
fyrr hafi sjómannadagurinn
verið svo ánægjulegur, en því
væri ekki að fagna í dag og þar
af leiðandi vildu þeir ekki taka
þátt í þessum degi og með þess-
um svörum hafa þeir í sumum
tilfellum tekið af sk-arið fyrir
heila skipshöfn án nokkurrar
hugsunar um nauðsyn eða gildi
sj ómannadagsins.
Að endingu skírskota ég til þín
sjómaöur góður. Hugsaðu um
sameinaðan kraft sjómannasam-
takanna. Fylk þú þér undir merki
sjómannadagsins, taktu ávallt
þátt í sjómannadeginum ef þér
er þess nokkur kostur og ef þú
ert á hafi úti á þessum degi, þá
taktu þátt í honum í hjarta þínu.
Um hálfrar aldar bil var Vík
í Mýrdal inn- og útflutningshöfn
fyrir Vestur-Skaftafellssýslu. Að
vísu voru þar ekki nein hafnar-
mannvirki eins og nú tíðkast
heldur var þar hafskipalægi all-
langt frá Iandi, og vörum um-
skipað á áraskipum úr landi og í
land sem kunnugt er meðal eldri
manna utan héraðs og innan. Og
á þeim tíma, sem þann veg var
háttað hafnarmálum Skaftfell-
inga yfirleitt, fundu menn ekki
svo sérstaklega til þeirra að-
stæðna, sem hafnleysið skapaði.
Menn þar eystra voru vanir að
glíma við sjóinn, og brimið á
þann hátt, sem tíðkazt hafði um
aldir til fiskiróðra, og allt var
betra en að taka upp gamla verzl-
unarhætti, svo sem að sækja vest-
ur til Eyrarbakka, eða þá jafnvel
til Reykjavíkur sem þekktist áð-
ur fyrr.
En eftir að sjósókn lagðist nið-
ur í Mýrdal, hefur það ljós runn-
ið upp fyrir mörgum, að sú sam-
gönguleið, sem opin var með
notkun árabáta við upp- og út-
skipun, hafi raunverulega verið
áfangi að stærra marki, það er
fullkomin fisk- og útflutnings-
höfn og hafa nú hin síðustu ár
augum verið rennt til Dyrhóla-
eyjar í því sambandi.
En sjóvinnan í Vík var erfið
mj ög, og það svo, að þá er til
baka er litið, má furðu gegna,
að menn þeir, sem í þeirri eld-
raun stóðu, skyldu vera jafngóð-
ir eftir þá þolraun. Þó var kjöt-
útskipunin á haustin það erfið-
asta, sem við var átt.
Sjór var ekki fær nema norð-
anátt væri, og þá í október og
nóvember komin frost með
stormi, en það var ekki gefizt
upp heldur mátti segja að öllum
sláturafurðum væri komið í skip
á hverju hausti, þó var það ekk-
Frá Vík í Mýrdal. Þar var baráttan oft harðsótt.
260
VlKINGUR