Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1973, Blaðsíða 40

Jæja, skipstjórinn var ekki
fyrr kominn upp, en Hornafjarð-
ar-Dóri, þriggja álna jasi, labbar
sig að kojunni til Danna gamla og
segir:
Fáðu mér bókina.
Farðu burtu, segir Danni, vert’
ekki að ergja mig, þú heyrðir
karlinn segja hvað díaglósan væri
slæm.
Þú færð mér bókina, segir Dóri.
Annars slæ ég þér við fyrst, og
kjafta svo í karlinn á eftir. Ég er
hræddur um að ég hafi tæringu,
að minnsta kosti ætla ég að at-
huga það..
Hann tók svo doðrantinn af
gamlingjanum og fór að stúdera.
Það voru svo margir sjúkdómar í
bókinni, að við lá að hann freist-
aðist til að fá eitthvað annað en
tæringu, en þegar til kom hélt
hann sér við tæringuna, og fékk
svo hroðalegan rolluhósta, að eng-
inn hafði frið í lúkarnum. Daginn
eftir þegar skipstjórinn kemur til
þess að líta á Danna gamla, þá
heyrir hann varla til sjálfs sín.
Þú ert með Ijótan hósta, maður
minn, segir hann og lítur á Dóra.
0, það er ekkert herra skip-
stjóri, segir Dóri svona kæru-
leysislega. Ég hefi haft hann ann-
að slagið svo mánuðum skiptir.
Ætli það komi ekki af því, hvað
ég svitna mikið á nóttunni?
Hvað? segir skipstjórinn.
Svitnarðu á nóttunni?
Afskaplega, segir Dóri. Það má
hreint vinda tuskurnar. Ég býst
við að ég hafi bara gott af því, er
það ekki skipstjóri?
Farðu úr skyrtunni, segir karl-
inn, og dregur upp trektina.
Hana, anda djúpt, ekki hósta.
Get ekki að því gert, skipstjóri,
hóstinn kemur, hann ætlar að
tæta mig sundur.
Þú ferð strax í kojuna, segir
skipstjórinn, og tekur trektina
burtu og hristir höfuðið. Þú ert
heppinn, piltur minn, að þú ert
í höndum kunnáttumanns. Með
góðri aðhlynningu hugsa ég að ég
geti reddað þér. Hvernig líkar
þér meðalið, Danni?
Alveg ljómandi, skipstjóri, seg-
ir Danni. Það er afskaplega fró-
andi, ég svaf eins og ungbarn þeg-
ar ég var búinn að taka það.
Ég ætla að láta þig hafa dálítið
meira af því, segir skipstj órinn.
Þið eigið ekki að fara upp, munið
þið það, hvorugur ykkur.
Allt í lagi, segja þeir báðir
veikum rómi, og skipstjórinn
sagði okkur að passa að hafa eng-
an hávaða eða læti og fór upp.
Fyrst fannst okkur þetta snið-
ugt hjá þeim, en svo urðu furt-
arnir svo góðir með sig að manni
varð bumbult af því. Af því að
þeir voru í koju allan daginn, þá
vöktu þeir auðvitað á nóttunni,
og svo voru þeir að kallast á yfir
lúkarinn til þess að spyrja hvorn
annan um heilsufarið, og svo
vöktu þeir okkur hina með öskr-
unum, Þeir fengu allskonar lúks-
usfæðu, og skiptu hvor við; Danni
reyndi að svæla púrtara út úr
Dóra, en Dóri fékk púrtvínið til
þess að auka blóðið. Dóri sagði
alltaf að blóðið hefði ekki aukizt
nóg í dag, og að hann ætlaði að
skála fyrir betri díaglósu hjá
Danna, og svo smjattaði hann
þangað til það ætlaði að gera okk-
ur vitlausa að heyra í honum. Þeg-
ar þeir voru búnir að vera veikir
í tvo daga, þá fóru hinir hásetarn-
ir að stinga saman nefjum, enda
voru þeir að tryllast af lyktinni
af kræsingunum, og loks sögðu
þeir að þeir væru líka að verða
veikir, og báðir sjúklingarnir
urðu gífurlega æstir út af þessu.
Þið eyðileggið það bara fyrir
okkur öllum, segir Dóri, og svo
vitið þið ekkei*t hvað þið eigið að
gera án þess að hafa bókina.
Ja, við verðum bæði að gera
okkar verk og ykkar, segir einn.
Nú er komið að ykkur. Það er
tími til kominn að þið verðið
frískir.
Frískir, segir Dóri. Frískir.
Þú talar eins og ómenntað brot úr
lítilfjörlegum skrælingja. Við
verðum aldrei frískir. Menn, sem
eru krankir eins og við, verða
aldrei frískir aftur, þetta ættirðu
að vita, vesalings skítsseyðið.
Gott og vel, þá kjafta ég frá
öllu saman, segir annar.
Gei'ðu það, segir Dóri, gerðu
það bara og ég skal fara svo með
fésið á þér, að þú verðir myrk-
fælinn af því að sjá sjálfan þig
í spegli og allur púrtari og allar
kræsingar í heimi geti ekki lagað
það. Heldurðu kannski ekki að
skipstj órinn viti líka hvað gengur
að okkur?
Áður en hinn gæti nokkru svar-
að, kom skipstjórinn niður og
fyrsti stýrimaður með honum.
Svipurinn á stýrimanni kom
Danna til að kúra sig niður og
Dóri hóstaði með meiri hryglu en
nokkurntíma áður.
Það sem þá vantar í raun og
veru, segir skipstjórinn við stýri-
man, er góð og nákvæm hjúkrun.
Ég vildi óska að þú vildir lofa
mér að hjúkra þeim, segir fyrsti
stýrimaður, bara í tíu mínútur, -
ég skyldi koma þeim á lappirnar
og fá þá í þokkabót til þess að
hlaupa eins og líf liggi við, allt á
tíu mínútum.
Haltu þér saman, herra minn,
segir skipstjórinn byrstur. Það,
sem þú segir, ber vott um grimmd
og harðýðgi, auk þess er það
móðgun við mig. Heldurðu að ég
hafi stúderað læknisfræði í tíu ár,
til þess að vita svo ekki hvenær
maður er sjúkur?
Það urraði eitthvað í stýri-
manni og hann var svo fjúkandi
að hann varð að flýta sér upp til
að kæla blóðið, en skipstjórinn
fór að skoða sjúklingana. Hann
sagðist dást að þeim fyrir hvað
þeir væru þolinmóðir að liggja,
og hann lét vefja þá í teppi og
bera þá upp á dekk, svo að hreina
loftið næði til þeirra. Við hinir
urðum að streða með þá upp, og
þarna sátu þeir og gleyptu gol-
una, og gáfu fyrsta stýrimanni
hornauga. Ef þeir þurftu að fá
eitthvað úr lúkarnum, þá varð
einhver okkar að fara niður og
sækja það, og þegar loks kom að
því að handlanga þá niður aftur,
þá vorum við allir ákveðnir í því
að verða fárveikir og meira en
það.
Samt voru það nú ekki nema
tveir, sem létu verða af því, og
það var vegna þess, að Dóri, sem
var grimmsterkur, hörkunagli og
VlKINGUR
344