Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1973, Blaðsíða 41

skapvarg-ur, sór og' sárt við lagði,
að hann skyldi leika okkur grátt
á alla enda og kanta ef við héld-
um ekki áfram að vera hraustir
og heilbrigðir, og allir gerðu það
nema þessir tveir. Annar þeirra,
Mikki rauði, lagðist með bólgu á
rifjunum, en ég vissi að hann
hafði haft þessa bólgu síðastlið-
in fimm ár. Hinn fuglinn fékk
lömun. Aldrei á ævinni hefi ég
séð nokkurn mann eins sælan með
sig og skipparann. Alla daga var
hann eins og fló á skinni með
lyfjasull og áhöld, og hann skrif-
aði heilar klausur um sjúkdóms-
tilfellin í stóra vasabók, og las
svo úr henni fyrir annan stýri-
mann þegar þeir voru að borða.
Eftir vikuna var lúkarinn orðinn
eins og spítali.
Einu sinni er ég eitthvað að
snúast uppá dekki, og þá kemur
kokkurinn til mín og er mjónu-
sauðarlegur á svipinn.
Einn sjúklingurinn enn, segir
hann. Fyrsti stýrimaður er orð-
inn band-súrrandi-vitlaus.
Brjálaður? segi ég.
Jájájá, segir hann, kol-syngj-
andi. Hann situr með stóra dollu
aftur í eldhúsi og hlær eins og
vitfirringur og hrærir saman
leðiu úr kjalsoginu og bleki og
hráolíu og sméri og grænsápu og
öllum fjandanum. Lyktin ein er
nóg til að steindrepa uxa. Ég varð
að forða mér.
Ég varð svona hálfforvitinn og
lallaði aftur að eldhúsi og leit inn,
og það stóð heima. Þar stóð
stýrimaður og glotti svo að munn-
vikin hurfu upp í hársrætur og
hellti einhverri hnausþykkri og
límkenndri leðju með sleif upp í
leirbrúsa. Og lyktin, maður!
Hvernig líður vesalings sjúk-
lingunum, skipstjóri? segir hann,
og kemur út úr eldhúsinu í því að
skipstjórinn gekk hjá.
Þeim líður illa, en ég vona samt
það bezta, segir skipstjórinn, og
horfir hvasst á hann. Það gleður
mig að þú sýnir dálitla samúðar-
tilfinningu.
Já, skipstjóri, segir stýrimað-
ur. Þó að ég tryði því ekki fyrst,
þá get ég séð það núna, að manna-
VÍKINGUR
greyin eru sárþjáð. En þú fyrir-
gefur þótt ég segi það, að ég held
að þín aðfei'ð eigi ekki vel við þá.
Ég hélt snöggvast að skipstj ór-
inn mundi springa í loft upp.
Mín aðferð, segir hann. Mín að-
ferð, hvað veizt þú um hana?
Það er skökk aðferð, segir
stýrimaðurinn. Ég er hérna með,
segir hann og klappar á brúsann,
læknislyf, sem mundi lækna þá
alla, ef þú vildir lofa mér að
reyna.
Þvuh - hu, segir skipstjórinn.
Eitt meðal, sem læknar alla sjúk-
dóma. Það er gamla sagan. Hvað
er þetta ? Hvar fékkstu það ? segir
hann.
0, ég kom nú með það með mér
um borð, sem í það þarf, segir
stýrimaðurinn. Þetta er hreinasta
undralyf, sem amma mín kunni
að búa til, og ef ég mætti bara
reyna það, þá mundi það alveg
lækna vesalings mennina.
Kjaftæði, segir skipstjóri.
Gott og vel, skipstjóri, segir
stýrimaður, og ypptir öxlum. Það
er svo sem auðvitað að þú vilt
ekki lofa mér að reyna. En samt
segi ég þér það, að ef þú lofaðir
mér að prófa, þá skyldi ég lækna
þá á tveimur dögum. Mér finnst
það ekki nema sanngjarnt að ég
fái að gera tilraun.
Nú, jæja. Þeir töluðu og þvörg-
uðu um þetta þangað til skipstjór-
inn lét loks undan, og fór fram í
og sagði piltunum að þeir ættu
að taka þetta nýja meðal í tvo
daga bara til þess að sýna og
sanna vitleysuna úr stýrimann-
inum.
Það er bezt að láta Danna
gamla . reyna fyrst, sagði Dóri,
hann reis upp og þefaði um leið
og stýrimaðurinn tók tappann úr
brúsanum. Hann hefur verið al-
veg afleitur síðan skipstjórinn
var hérna seinast.
Dóra hefur nú liðið miklu verr
en mér, segir Danni gamli, en
hann segir þetta bara af góð-
mennsku.
Mér er alveg sama hver er
fyrstur, segir stýrimaður, og
fyllir stóra skeið með leðjunni.
Það er alveg nóg handa ykkur
öllum. Hananú Dóri.
Taktu það, segir skipstjórinn.
Dóri tók sullið, en svo mikið
gekk á fyrir honum að maður
hefði getað haldið að hann hefði
gleypt heilan fótbolta. Leðjan
límdist um allan munninn á hon-
um og kverkarnar, og það var
svo hroðalegt að heyra til hans,
að hinir sjúklingarnir voru orðnir
veikir í fullri alvöru áður en að
þeim kom. Þegar hinir þrír voru
búnir að fá sinn skammt, þá var
þetta orðið eins og fínasti skop-
leikur. Stýrimaðurinn rak tapp-
ann í brúsann og settist á bekk-
inn, en sjúklingarnir reyndu að
hreinsa á sér gúlann með krásun-
um. sem skipstjórinn hafði látið
færa þeim.
Hvernig líður ykkur? segir
skipstjórinn.
Ég er að deyja, stynur Danni.
Og ég líka, segir Dóri, ég held
að stýrimaðurinn hafi gefið okk-
ur eitur, svei mér þá.
Skipstjórinn leit hátíðlegur á
stýrimanninn, svo hristi hann
hægt höfuðið.
Allt í stakasta lagi, segir stýri-
maður, það er alltaf svona við
fyrstu tuttugu inntökurnar.
Fyrstu - fyrstu - tuttugu inn-
tökurnar, segir Danni gamli veik-
um rómi.
Það verður að takast á kortérs
fresti, segir stýrimaður, treður í
pípu og kveikir í og er hinn ró-
legasti, en sjúklingarnir stundu
og emjuðu allir í kór.
Ég get ekki leyft þetta, segir
skipstjóri nú, ég get ekki leyft
það. Það má ekki leika sér með
mannslíf og fórna því í tilrauna-
skyni.
Þetta er engin tilraun til þess
að fórna neinum, segir stýrimað-
urinn og verður alveg æfur. Ef
ég drep einhvern mannanna, þá
skal ég upp á æru og samvizku
borga þér fimm hundruð kall.
Hafðu það þúsund, segir skip-
stjórinn og er á báðum buxunum.
Þá það, segir stýrimaðurinn,
þúsund. Mér finnst ég varla geta
boðið betur, eða hvað? Hana, það
345