Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 8

var Guðrún Einarsdóttir útvegs-
bónda í Sandgerði, Sveinbjarnar-
sonar. Hún lézt fyrir fáum árum
og hafði þá ásamt börnum sínum
rekið skóverzlun í Bakaríinu. Auk
þess ólu þau Arnbjörn og Þórunn
upp stúlku, Jónínu Guðlaugu Sig-
urjónsdóttur, ættaða af Vatns-
leysuströnd. Hún fluttist til
Khafnar og bar þar beinin 1935.
Tók |nitl í iiieiiiiiiigarinálum
Ambjörn Ólafsson tók mikinn
þátt í menningar- og framd'ara-
málum í Keflavík,sat m.a.ískóla-
nefnd og hreppsnefnd (þá er átt
við hreppsn. Njarðvíkurhrepps
gamla, sem 1908 var sameinaður
Keflavíkurkauptúni). Hann lézt
í Kaupmannahöfn á ferð heim frá
fiskiráðstefnu í Bergen 30. júlí
1914, en þangað fór hann fyrir
Fiskifélagið, sem þá var nýlega
stofnað.
Eftirfarandi segir um Arn-
björn í Ægi 1914: (minningar-
grein) : ,,Hann var hár maður
vexti og vel limaður, gæfulegur
og góðmannlegur á svip með
greindarlegt yfirbragð, enda var
hann maður vel greindur og vel
að sér í ýmsum fræðum og tók
allmikinn þátt í almennum mál-
um. Hann var einkar dagfars-
prúður, vinfastur, ráðhollur og
hjálpsamur öllum þeim, sem
leituðu til hans, gestrisinn og
mjög skemmtilegur í viðræðum.
Hann ávann sér því bæði vináttu
og virðingu hinna mörgu bæði
innlendra og útlendra, sem kynnt-
ust honum. Hann var búsýslu-
maður mikill, einkum í öllu er að
fiskveiðum lýtur, og í hinum
margbreyttu störfum, sem hann
hafði með höndum til sjós og
lands, sýndi hann bæði kapp, ráð-
kænsku og dugnað og framúr-
skarandi rósemi og úrræði. Kom
það m. a. í ljós, þegar hann fyrir
allmörgum árum síðan bjargaði
heilli skipshöfn af enskum botn-
vörpungi frá drukknun „fyrir
Söndunum". Sæmdi útgerðarfélag
botnvörpungsins hann með
skrautrituðu þakkarávarpi og
mjög vönduðu gullúri fyrir hans
bjargráð, enda hafði skipstjórinn
talið víst, að öll skipshöfnin hefði
farist, ef Ambjörn hefði ekki ver-
ið þar innanborðs, og lagt á ráð-
in, hvernig öllu skyldi haga, er
skipið var strandað. Hann var
jafnrólegur þó hann horfði í aug-
un á dauðanum, og kjarkurinn
óbilandi. Hann var gæfumaður og
heppnaðist allt sem hann tók sér
fyrir hendur, hann virtist jafn-
vígur á allt. En ég hygg að hann
hafi lagt mestan hug á fiskveiðar
og vildi afla sér sem mestrar
þekkingar á öllu því, er laut að
þeirri grein.
Arnbjörn var frjálslyndur
i skoðunum sínum og ættjarðar-
vinur mikill, fylgdi hann jafnan
þeim flokki stjórnmálamanna,
sem djarflegast börðust fyrir
frelsi og sjálfstæði lands vors, og
var góður og einbeittur liðsmaður
í þeim hóp. Hann hataði kúgun,
áþján og öll óeðlileg bönd hverju
nafni sem nefnast, og sömuleiðis
óhreinlyndi og ódrengskap, enda
var hann sjálfur hreinskilinn, og
jafnframt því gætinn í orðum og
drengur góður“ Meðan hann var
vitavörður átti hann sæti í
Hreppsnefnd Hafnahrepps, og
var jafnframt hreppsstjóri. Eig-
inkona Arnbjörns lézt að heimili
þeirra í júlí árið 1912.
llj'rjað á vilaliyggiiigiiiuii
Sumarið 1878 var byrjað á
byggingu vitans á Reykjanesi.
Borgaði ríkissjóður Dana ljósker-
ið, kr. 12.000,00, en landssjóður
Islands allt annað. Árið 1875
hafði alþingi ritað konungi „allra-
þegnsamlegast ávarp um að hans
hátign allramildilegast vildi sjá
svo fyrir, að fé yrði veitt úr ríkis-
sjóði til vitagjörðar á Reykjanesi
m. m.“, þar sem vitagerðir heyrðu
undir flotamálaráðuneyti Dana
og þar með til sameiginlegra mála
ríkisins, en ekki hinna sérstöku
mála íslands eftir „stöðulögun-
um“. Ekki gat þó stjórnin að-
hyllzt þá skoðun, en veitti fé til
kaupa á sjálfu ljóskerinu með
speglum og fleira, sem tilheyr-
ir. Aftur var vitamálið tekið fyrir
á næsta alþingi, 1877, en þá voru
þing haldin annað hvert ár.
Þórunn Bjarnadóttir.
Arnbjörn Ólafsson.
VÍKINGUE
360