Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 40

en nokkuð mun vera um það að
börn kjósi sér uppáhaldsskip,
sem þau hafa samband við og
senda jólagjafir til.
Það var ekki laust við stemmn-
ingu, meðan vetrið var að útdeila
jólagjöfunum, að minnsta kosti
örlaði á einhverju, sem slakaði á
hinu þvíngaða andrúmslofti í
skipstjóraíbúðinni. Ég held því,
að þessar smágjafir hafi sitt
gildi, þrátt fyrir allt, og er út-
deilingunni var lokið, bauð skip-
stjórinn gleðileg jól og var skál-
að fyrir jólunum og samkvæmið
leystist upp í þeirri hræsni, sem
hverjum og einum var gefin.
Við jólaborðið voru allir með
hund. 2. meistari var meira að
segja óvenju geðillur og reifst við
menn af minnsta tilefni og
reyndar við alla, sem yrtu á
hann. Hann kvað upp dóma yfir
hinum ýmsu réttum, sem inn
voru bornir. Sósan fékk verstu
útreiðina, allt að því dauðadóm.
— De kan ingenting lave de dum-
me abekatte derude, sagði hann
fyrirlitlega og gætti þess, að til
hans heyrðist fram í eldhúsið. Þó
fékk hrísgrjónabúðingurinn
næstum sömu útreið. Kartöflu-
mús! æpti sá gamli og hló hæðn-
islega að þessum óþverra, sem
átti nú að neyða oní skipshöfn-
ina. Mér fannst maturinn bara
ágætur, og það held ég að hinum
hafi fundizt líka. Ég flýtti mér
að borða til að losna sem fyrst
og það held ég að hinir hafi gert
líka. Eitthvað lá í loftinu, sem
ekki er hægt að skýra, en við
f undum að þetta kvöld var í raun-
inni glatað. Það, sem við vorum
að leita að, var ekki hér. Hinir
huldu töfrar jólagleðinnar
myndu áreiðanlega sigla hjá
þessu drúngalega skipi, sem
bundið var við klappirnar í Bot-
wood á aðfángadagskvöld, og á
leiðinni frammí eftir matinn
horfðist ég í augu við stjömum-
ar, sem tindruðu og spegluðust í
svellunum í fjarðarbotninum. Já,
það var jólanótt og þú verður
392
svo óendanlega einn. Þú slekkur
ljósið og vakir í myrkri í von um
að sofna svolitla stund og losna
frá þjáningu þinni og kvöl.
Klukkan 10 um kvöldið var
barið að dyrum hjá mér. Það var
Aravena, þjónn. Ég var beðinn
að koma í setustofu yfirmanna,
því þar biðu veitíngar. Ég reis á
fætur og þakkaði fyrir. Búið var
að skreyta stórt jólatré og koma
því fyrir í setustofunni og borð-
in voru hlaðin sæl'gæti. Nóg var
um drykkjarföng, öl, snaps, port-
vín, koníak og gin. Líka whisky
og sódi. Ávextir og fjölskrúðugt
konfekt. Allir vom meira og
minna kenndir og menn voru
byrjaðir að segja sögur. 3. meist-
ari hafði siglt fyrir Asíufélagið
Ö. K. og sagði frá jólahaldi á
einu Austurlandafarinu, sem var
á leiðinni til Bangkok. Meirihluti
skipshafnarinnar dansaði nakinn
á 3. lúgunni, viti sínu fjær af
hita og brennivíni og maskin-
cheffinn sagði af sér almennar
stríðssögur, einsog hann var van-
ur, frá því, þegar hann gekk í
viku með þúng járnstykki í vös-
unum útá Möltu og geymdi tenn-
urnar í skrifborðsskúffunni, því
hann óttaðist, að nokkrir kyndar-
ar, sem hann hafði rekið, hyggð-
ust hefna þess í héraði. Hann
sagði okkur líka skemmtilegar
lygasögur af geddum í Suður-
Svíþjóð, sem voru svo gráðugar,
að þær átu sauðfé og hunda, sem
hættu sér of nærri árbökkunum.
— Þær verða tveir og hálfur
metri á lengd, sagði hann og
fékk sér aftur í glasið. Cheffinn
er ágætiskall og mikið uppá
sögur.
Þessi kvöldstund var skemmti-
leg og þegar klukkan var farin
að halla í tólf, bauð ég góða nótt
og eftir að hafa farið í smá eftir-
litsferð um skipið og gefið næt-
urvaktinni fyrirmæli, hugðist ég
leggjast til svefns. Monzon vakt-
maður var sammála mér um það,
að betra væri að hafa gott eftir-
lit í nótt, því víða væri setið að
drykkju og hann reyndi að koma
í veg fyrir, að ég fyndi af honum
koníakslyktina.
Þegar ég var á leiðinni til ká-
etu minnar, gekk ég framhjá
borðsal brytans og yfirkokksins;
þar sátu þeir félagar að snæð-
ingi, en þeir höfðu varla gefið sér
tíma til að borða fyrr en nú. Þeir
buðu mér inn og báðu mig að
þiggja glas af Rínarvíni. Gamli
kokkurinn, Wentzel-Hansen var
sýnilega dauðþreyttur og þegar
hann settist aftur að borðinu,
eftir að hafa dregið mig inn
horfði hann alsæll á jólaborðið og
sagði við hovmeistarann:
— Ó guð! Hann gat varla
leynt hrifningu sinni. Þér hugsið
svo vel um alla hovmeistari.
Hvað við lifum nú dýrðleg jól,
og hann hellti góðum slurk í
glasið. Og líka blóm og jólagjöf,
hélt hann áfram og rödd hans
hafði feingið eitthvert himnaflug.
Hvað þetta er yndislegt vín, hélt
hann áfram hrifinn. Nei hann
vildi ekki gæs. Búinn að fá nóg
að horfa á þessar sjö jólagæsir í
ofninum í allan dag. Ég ætla
bara að fá mér brauð og vín og
svo auðvitað svolítið af rækjum.
Á eftir fæ ég mér svo kaffi og
koníak.
Wentzel-Hansen var ekki einn
þeirra manna, er láta jólin fara
framhjá sér, í súginn, og hann
fór að segja okkur frá ýmsum
yndislegum jólum, sem hann
hafði upplifað á sjónum — og
svo saup hann auðvitað drjúgt á
flöskunni inní milli.
Vinur hans hovmeistarinn
varð þungur á brúnina og honum
varð tíðlitið á glasið, sem alltaf
var tómt og á flöskuna, sem nú
lækkaði í óðfluga og hann sagði:
— Ég held þú leikir þér að því
að drekka þessa flösku upp í
kvöld Wentzel-Hansen, því hann
vissi, að sá gamli drakk allt, sem
hann komst yfir.
Wentzel-Hansen horfði forviða
á vin sinn. Hann var særður og
hann sagði, að það væri nú ó-
mögulegt að sitja með honum á
jólunum, ef hann ætlaði að fara
að telja í sig, og svo fóru þeir að
jagast.
Það eru sérstök stílbrögð, sem
þeir brúka í jaginu, hovmeistar-
VÍKINGUR