Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 29

TAHITI
un á V.-hveli jarðar. og bar upp
frá því heitið Venusaroddi (á 17°
29'S 149°29'V). Captain Cook
rannsakaði síðan eyjuna og end-
urskýrði hana sínu upprunalega
nafni Otahiti.
Árið 1772 fóru Spánverjar á
stúfana og sendu þangað leiðang-
ur stjórnað af Don Domingo Bon-
echea. Árangur þess varð að
tveim árum seinna var reynt að
leggja undir sig eyj arnar með
trúboðum. Áður en sú ferð var
gerð kom Captain Cook þar og
var við öllu búinn. Hann kom þar
líka í síðustu ferð sinni árið 1777.
Nú liðu 11 ár án þess að Ev-
rópumenn kæmu á Tahiti og þá
kom Liutenant Bligh þangað á
„Bounty", sem leiddi svo til hinn-
ar sögufrægu uppreisnar. Það
sakar ekki að rifja upp helstu
atriðin um afdrif mannanna.
Þegar búið var að setja Bligh í
bátinn ásamt átján körlum, fór
hann sína afreksferð í opnum báti
3600 sjóm. á 42 dögum, kom hann
þá til Kupang á Timor sem er
ein af kryddeyjunum í Indónesíu.
Annað eins var ekki leikið eftir
fyrr en Joshua Slocum sem sigldi
einn á kænu sinni, bát sem hann
hafði srníðað sjálfur kringum all-
ann hnöttinn árin 1896-7. Þá fór
hann á svipuðum breiddargráðum
2600 sjóm. á 23 dögum frá
Fimmtudagsey til Cocos Keeling
eyjar. Fletcher Cristian stýri-
maður fór á ,,Bounty“ aftur til
Tahiti til þess að sækja kven-
fólk. Fjórtán menn af skipinu
skildi hann eftir og sigldi til hafs,
enginn vissi hvert.
Captain Edwards á herskipinu
„Pandora" var sendur að leita
uppi „Bounty". Hann leitaði lengi
og vel en án árangurs. Hann hirti
þá fjórtán, sem eftir voru á Ta-
hiti og hugðust sigla með þá til
Englands en strandaði skipinu
við Torres-sund og sumir voru
étnir af villimönnum. Þeir af
„Bounty“-mönnum, sem um síðir
komust lifandi til London voru
dæmdir. Þess má geta að Bligh
var gerður að Governor yfir New
South Wales í Ástralíu.
Svo leið og beið og ekkert
spurðist af „Bounty“.
Árið 1808 var Mahew nokkur
Folger skipstjóri að leita að sel
og kom á Pitcairn-eyju, sem hann
áleit í eyði. Þar hitti hann fyrir
skipshöfnina af „Bounty“ og fjöl-
skyldur þeirra. Folger hafði á
burt með sér klukku og azimut
áttavita úr „Bounty“, sem sönn-
unargögn en skipinu höfðu skips-
menn strandað og brennt síðan
svo engin furða var þótt það
fyndist ekki.
Nú fjölgaði ferðum til Pitcairn
en ekkert var gert í því að sækja
mennina til saka. Árið Í856 voru
afkomendur uppreisnarmanna
orðnir 192 að tölu svo eyjan gat
tæplega brauðfætt þann fjölda.
Þeim var þá gefin Norfolk-ey,
sem er miðja vegu milli Ástralíu
og Nýju Caledoniu, á svipaðri
breidd og Brisbane. Þeir voru svo
fluttir allir í einu lagi á skipinu
„Morayshire".
Þeir undu sér ekki allir á þess-
ari nýju ey til lengdar. Sextán
snéru aftur þrem árum seinna og
þegar þeir komu aftur til gömlu
heimkynnanna var orðið þar
krökkt af geitum, alifuglum,
kindum og 52 nautgripir. Fimm
árum seinna fluttu svo 24 til við-
bótar frá Norfolk til Pitcairn.
Svo fór þeim fjölgandi á ný og
árið 1954 voru íbúarnir orðnir
165. Núna nýlega las ég í Pacific
Islands Trade News lát afkom-
anra Fletcher Cristians í 7. lið á
Pitcairn. Hann varð 77 ára.
Þá snúum við okkur aftur að
Tahiti. Eftir að „Bounty“-menn
höfðu verið þar gekk á ýmsu.
Margir frægir landkönnuðirhöfðu
þar affararstað í leiðangra sína
og eftir 20 ára þrotlaust starf
tókst brezkum trúboðum loks að
troða syndinni uppá þessi nátt-
úrubörn og töldu að trúboðið hafi
borið árangur. Fransmenn tóku
við að prédíka og notuðu svolítið
vopnin líka, þvinguðu Pomaré
arottningu að undirrita sáttmála
um frjálsræði Frakka á eyjunum
og árið 1887 tókst þeim að sölsa
undir sig allar eyjarnar.
Þeir innfæddu á Isles de la
Société kallast allir Tahitians.
Þeir eru upprunalega af Maori
kyni og frægir fyrir andlits og
líkamsfegurð. Vegna þess að
veðráttan hæfir vel Evrópubúum
er gizkað á að Spánverjar hafi
sest að á eyjunum á 17. og 18.
öld og það hafi frekar bætt kynið.
Ekki hafa þeir samt skemmt inn-
rætið því eitt af því sem eykur
mest þokka eyjanna er viðmóts-
þýða og falsleysi íbúanna.
Aðsiglingin til Tahiti, eftir að
hafa komið á nokkrar Suðurhafs-
eyjar á víð og dreif, var nokkurs-
konar opinberun, þegar Tahiti
birtist í allri sinni tign, ásamt
systureynni Moorea.
Þegar vio nalguðumst eyjarnar
var loftið mjög tært, sem er
óvenjulegt í hitabeltinu. Þægileg-
ur ilmur barst frá landinu. Þegar
við komum nær gáturn við betur
virt fyrir okkur tindótt fjöllin,
þrönga gróðursæla dali og þokka-
legar byggingar á opnum svæð-
um. Sumstaðar voru bátar við
fiskveiðar og á skemmtisiglingu.
Báðar eyjarnar eru hálendar,
tveir tindar rísa hæðst á aðaleyju
Tahiti, sem heita Orohena og
Aorai. Þeir eru 2442 m og 2262 m
háir, sem sagt aðeins hærri en
Öræfajökull. Austantil á eynni er
nokkurt láglendi sem skiftir henni
í hluta sem kallast Tahiti Nui og
Tahiti Iti. Vegur liggur allt í
kring um Tahiti Nui sem er 115
km. langur, út frá honum eru
margir afleggjarar. Þegar ekið er
um eyjuna sést að þetta er sam-
felldur aldingarður, — mér ligg-
ur við að segja, — Paradís á
Jörðu. Stærsti bær Tahiti heitir
Papeete og er á NV-verðri eynni.
íbúatala um 30 þúss. Það er afar
snotur bær og þrifalegur. Flug-
völlurinn er 7 km frá miðbænum,
um hann er mikill ferðamanna-
straumur, sem er stöðugt að auk-
ast þótt verðlagið sé hátt. Áður
var það aðeins vel efnað fólk, sem
hafði efni á að korna og dvelja
þar. Nú eru að komast á ódýrari
hópferðir eins og annarstaðar í
VIKINGUR
381