Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Blaðsíða 47

það tilfellið? Vegna þess að þú
hataðir hann, fyrir að hafa á
réttu að standa? Drapst hann,
fyrir það eitt, að hafa á réttu
að standa?“
„Hann var látinn, þegar ég
kom þangað,“ ságði pilturinn.
„Sagði ekki einhver, að hann
hafi verið skotinn klukkan fjórt-
án mínútur yfir ellefu. Nokkuð
margir, sem bjuggu í Oak Hill
hverfinu — staður þakinn trjám
og bognum stígum og björtum
nýjum húsum, hver þeirra um
sig átti vær ekrur lands — höfðu
heyrt skotið. Nokkrir þeirra
iiöfðu litið á klukkuna.
Maður nokkur, Harry Simkins
að nafni, næsti nábúi Jason Burn-
ett, hafði verið á gangi með hund-
inn sinn, og hafði greinilega
heyrt skotið, hafði l'itið á úrið
sitt, og gat svarið upp á það,
hvað klukkan hafi verið. Á
hverju kvöldi, um kl. 11,30 tók
hann hundinn með sér út, og
gekk með honum í hálfa klukku-
stund. „Gengur eins og ldukka,“
sagði Harry Simkins. „Þú getur
sett úrið þitt eftir mínu og Dukes
gamla.“ Skotið reið af klukkan
10.45.
En enginn, utan pilturinn
sjálfur, gat svarið, að Ned Drake
hefði verið í mílu fjarlægð, þegar
faðir hans dó, og ekki í herberg-
inu með byssuna — Myron Drak-
es eigin byssu, hún hafði verið í
hans eigin hendi — og með hatri
í huga.
„Fari það bölvað!“ sagði pilt-
urinn, með skyndilegum reiði-
svip. „Hann var dáinn, þegar ég
kom þar, það segi ég satt. ...“
En Forniss, liðþjálfi, stóð í
dyrunum og pilturinn stanzaði.
„Já, Charlie?" sagði Heimrich,
og Fomiss svaraði:
„Stúlkan er héma, kapteinn.
Frú Drake.“
„Nei! sagði Ned Drake. „Ekki
draga hana inní þetta. .. . “
„Allt í lagi, Charlie,“ sagði
Heimrich. „Bjóðið frú Drake að
ganga inn.“
Hún geldk inn. Heimrich hafði
ímyndað sér hana laglega, og hún
var lagleg. Hún var með dökk-
VÍKINGUR
rautt hár; vel vaxin eins og pilt-
urinn. En hún virtist, þarna, sem
hún stóð í herberginu, sem hún
væri gerð úr silfurvír. Og því.
hafði Heimrich ekki búizt við.
„Hvað eru þeir að gjöra þér?“
sagði hún við piltinn, við eigin-
mann sinn. En hún talaði til
hans, eins og hann væri drengur.
Hann leit upp til hennar.
„Þú komst aftur,“ sagði hann,
„eða — þeir komu með þig aftur.
Það var þannig, var það ekki
svo?“
Hún leit á hann, og hristi ofur-
íítið höfuðið. Hún sneri sér að
Heimrich, og sneri sér þannig
(hugsaði Heimrich) að hún væri
að snúa sér frá einum fullorðn-
um til annars. En hún var átján
og mjög ungleg í andliti. „Hvað
eruð þið að gjöra við hann?“
spurði hún Heimrich.
„Spyrja hann spurninga,"
svaraði Heimrich. „Um morð.
En þér vitið það, frú Drake.“
„Þér eruð ekki með fullu viti,“
sagði hún. Hún talaði ekki með
málfari því, sem talað var í Hud-
son Valley, eins og pilturinn
gjörði. Það myndi hafa gjört það
ólíkt málfari Myron Drake,
reiknaði Heimrich með. „Hann
var hjá mér,“ sagði stúlkan. „I
herberginu okkar.“ Hún var
mjög ung, mjög ögrandi.
Heimrich lokaði augunum
augnablik og hristi höfuðið. Hún
leit til piltsins. Síðan sagði hún,
„Sagðirðu honum það ekki?“
„Það hefur enga þýðingu, Dor-
is,“ svaraði pilturinn, og talaði
með sljórri röddu. „Ég drap ekki
pabba. En hann veit, að við vor-
um ekki saman.“
Hún leit á Heimrich. Augu
hennar voru blá, eins og Heim-
richs. Það virtist loga eldur í
þeim.
„Já,“ sagði Heimrich. „Eigin-
maður þinn segir, að hann hafi
farið héðan til veitingahússins í
kringum klukkan níu, eða litlu
seinna, og séð, að þú varst farin.
Hann reyndi að finna þig, en
gekk svo til baka hingað. En þú
segir að hann hafi verið hjá
þér?“
„Það getur ekki passað?“ sagði
stúlkan, undarlega samsinnandi.
En hún var ósigruð — það var
hún. „Mátti reyna það, það var
allt og sumt.“
„Já,“ sagði Heimrich.
„Ó,“ sagði stúlkan. Eg áfellist
þig ekki. Ekki þig. Það er bara
það, að hann gæti ekki drepið
nokkra sálu. Faðir hans mjmdi
segja, „Leggðu hana niður, son-
ur minn,“ og hann myndi leggja
hana niður. Hann myndi leggja
niður hvað sem væri.“ Hún var
bitur, þegar hún sagði þetta.
Pilturinn sagði, „Doris. . . .“
Hún bandaði frá sér hendinni.
Það var rétt eins og hún segði
með orðum, að hann ætti ekki að
skipta sér af þessu.
„Skyndilega sagði hún, hr.
Burnett „þú hefur hugsað til hr.
Burnetts?“
„Hvers vegna?“ svaraði Heim-
rich (Hann hafði gjört það, og
það hafði ekki borið neinn árang-
ur.) „Hvers vegna hr. Burnett?"
Stúlkan leit til Ned Drake.
Augu hennar voru ögrandi.
„Hr. Burnett og pabbi voru
líftryggðir, hvor gagnvart öðr-
um,“ svaraði pilturinn. „Ég býst
við að hún eigi við það.“
„Jæja?“ sagði stúlkan við
Heimrich.
Heimrich hristi höfuðið. „Hr.
Burnett var heima hjá sér, sagði
hann. „I eldhúsinu sínu. Hann
var að fá sér smábita, sagði
hann.“
„Hann segir það,“ endurtók
stúlkan, en Heimrich hristi höf-
uðið á ný. Það var meira en þetta.
Burnett hafði sést þar, eða svo
gott sem sést. Það sá hann mað-
ur að nafni Simkins — maður
sem fer í gönguferð með hund-
inn sinn á hverju kvöldi.
Simpkins hafði rétt stigið inn
í garð hans, þegar ljós var kveikt
í eldhúsi Burnetts. Og þá var
klukkan 10.30. Hann gat svarið
upp á þessa tímasetningu, og upp
á tímasetninguna, þegar skotið
reið af fimmtán mínútum seinna.
Og hann gat einnig svarið það,
að ljósið slokknaði í eldhúsi
Burnetts, fimm mínútum eftir að
399