Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Blaðsíða 23

„Þetta er eins
og að búa á hóteli”
í hjónaherbergi á vistinni á
Hrafnistu búa hjónin Þorgerður
Pálsdóttir og Ásgrímur Sigurðs-
son frá Siglufirði.
Þorgerður er Bolvíkingur, bjó í
Ósvör, í sjóbúð með foreldrum
sínum. Faðir hennar var smiður en
réri líka og segist Þorgerður muna
eftir því að krakkamir fóru með á
vorin að róa út lóðirnar.
Ásgrímur er hins vegar Héðins-
firðingur en þau hjón giftust 1938
og settust að á Siglufirði.
1974 veiktist Ásgrímur illa og lá
lengi á spítala í Reykjavík. Hann
er nú lamaður öðru megin en er
rólfær. Fyrst eftir að hann útskrif-
aðist áf spítalanum bjuggu þau hjá
dóttur sinni í Reykjavík en fyrir
fjórum árum fengu þau pláss á
Hrafnistu.
Skipstjóri á Siglufirði
Ég lít inn til þeirra upp úr há-
degi einn daginn. Ásgrímur situr
uppáklæddur í stól og Þorgerður í
öðrum. í herberginu eru gamlar
mublur úr búi þeirra og myndir á
veggjum. Tvær stórar myndir af
Bolungarvík, ein af Siglufirði og
stór mynd af 100 tonna báti að
sigla inn Siglufjörðinn. Á borð-
stofuskáp eru stúdentsmyndir af
dætrum þeirra þrem og myndir af
barnabörnum. I einu homi stend-
ur lítill ísskápur.
— Hvernig kunnið þið við
ykkur héma?
„Við kunnum mjög vel við
okkur“, segir Þorgerður. „Það fer
vel um okkur og það er reynt að
gera allt fyrir okkur sem hægt er.
Maður er frjáls, þetta er eins og að
búa á hóteli. Maður gengur að
mat sínum, það er þvegið af
manni og straujað í hvurri viku og
maður er baðaður í hvurri viku.“
— Hefurðu farið í föndurstof-
una uppi?
„Nei, ég hef ekki farið. Ég
prjóna leista héma niðri. Það er
basar héma á haustin þar sem
maður getur selt það sem maður
býr til. Ég er mest hérna inni á
herbergi með honum því hann
getur lítið farið. Þetta er ágætt
meðan maður hefur fótavist og
getur hjálpað til sjálfur. Ég er
mjög ánægð að vera héma. Þetta
er endastöð, maður fær að vera
héma þar til yfir lýkur.“
Nú bendir Ásgrímur á myndina
af bátnum á veggnum og segir að
þennan bát hafi hann átt. „Hann
hét Sigurður og ég var formaður á
honum. Ég var fyrst með minni
báta, byrjaði 14 ára sem kokkur og
var á sjónum í 18 ár.“
„Hann fór í Stýrimannaskólann
í fyrsta skipti sem öldungum var
kennt þar“, segir Þorgerður. „Það
var 1946 um það leyti sem verið
var að klára Sjómannaskólahúsið.
Hann hafði pungapróf, svokallað
og fékk svo réttindi til að hafa
togara eftir þetta ár.“
„Það var 1947 sem við sóttum
Sigurð til Svíþjóðar“, heldur hann
áfram. „Hann var síðar seldur til
Vestmannaeyja og kallaður Sig-
urður Gísli.“
— Varstu á sjónum alveg
þangað til þú veiktist?
„Nei, hann keypti söltunar-
stöð“, segir Þorgerður, „í félagi
„Hér er allt gert fyrir mann og manni líður eins og best verður á kosið“, segir Þorgerður
Pálsdóttir, „maður hefur síma og sjónvarp, útvarp, plötuspilara og segulband inni hjá
sér“.
VÍKINGUR
23