Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Blaðsíða 32

Að treysta á sjálfan sig
þegar engin voru tækin
Eyjólfur sýnir mér fleiri greinar
Þessir fjórir kappar voru saman við sigið á Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum í 10—20 ár. F.v.
Erlendur Jónsson, Ólafshúsum sem var á brún, Jónas Sigurðsson Skuid, sigamaður; þá
Húnbogi Þorkelsson Sandprýði sem stóð 5—10 metrum neðar í berginu á Neftónni og
sagði til og Eyjólfur sem sat uppi og gaf.
og kom heim og sagði að greiðslan
mætti vera garðamatur eða fugl
því nóg var til af því á Búastöðum.
En pabbi mátti ekki missa mig úr
starfi svo ég fékk ekki að fara.
— Hvenær byrjarðu for-
mennsku?
— Ég varð fyrst formaður
1922, tók við bát á miðri vertíð.
Mér gekk alltaf vel og hélst vel á
mönnum. Þeir voru margir hjá
mér allt upp í 10 vertíðar. Ég var
ekki hærri í loftinu en það að ég
stóð aldrei upp úr mannskapnum,
stóð í aðgerð eins og þeir og var
ekki með neinn rembing. Það var
gaman að lifa á þessum tímum og
Vestmannaeyjar eru þægileg ver-
stöð því stutt var á miðin, við
komum alltaf heim á kvöldin. Við
lærðum ekki mikið, ég fór einu
sinni á námskeið sem gaf 12 tonna
réttindi og það hefur dugað. Nú er
búið að hækka réttindin upp í 120
tonn hjá okkur þó engu hafi verið
bætt við lærdóminn. Við urðum
að treysta á sjálfa okkur þá.
Þekkingin kom með reynslunni.
Við tókum eftir sjólagi, strauma-
skiptum og fugli svo höfðum við
„Ég gaf sigamanninum í 30—40 ár á þjóðhátíð. Ef maður sat nokkuð langt frá brún og
hafði góða viðspymu, var það ekki mikið“, segir Eyjólfur. Myndin sýnir Eyjólf að gefa
sigamanninum, einbeittan á svip.
Stundum var annar maður hafður
með til öryggis.“
Og hann sýnir mér fleiri
myndir. Mynd af Vestmannaeyj-
um fyrir gos. „Þetta fór allt undir
gosið, húsið mitt sem ég kallaði
Bessastaði, hús Gísla sonar míns
og þama eru Búastaðir þar sem ég
ólst upp og í eystra húsinu bjó
systir mín. Þetta er allt horfið“,
segir hann þunglega. Á myndinni
sjást myndarleg hús með grænu
túni í kring. „Mér finnst eins og ég
komi í óþekkt pláss þegar ég kem
út í Eyjar núna. Ég kannast jú við
Heimaklett og Ysta-klett en hitt
finnst mér allt vera breytt. Ég
flutti í Garðinn eftir gos og fór að
vinna þar þangað til konan mín
veiktist. Strákamir fluttu ekki
aftur. Það hefur sennilega ráðið
mestu um að við urðum kyrr uppi
á landi líka. Ég sé mest eftir 100
erfiljóðum sem móðir mín átti.
Það var vani áður að yrkja erfiljóð
og setja í kirkjubekkina, þegar
fylgt var. Þau fóru með húsinu
mínu.“
sem hann hefur skrifað í Sjó-
mannadagsblað Vestmanna-
eyinga. „Ég fór í kvöldskóla 21 árs
en mig langaði alltaf að læra
ensku. Einu sinni bauð skóla-
stjórinn mér að vera með í ensku-
námi. Hann ætlaði að hafa fjóra
stráka og tíminn átti að kosta 25
aura. Hann var kominn með þijá
32
VÍKINGUR