Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Blaðsíða 24
ber út af. Við höfum síma og
sjónvarp og svo eigum við útvarp,
plötuspilara og segulband“, segja
þau stolt. „Sýndu henni“, segir
Ásgrímur og bendir á myndarleg-
an skáp með innbyggðu útvarpi,
segulbandi og plötuspilara. „Þetta
þótti fín mubla þegar við fengum
hana. Þeir fóru 1959 til Dan-
merkur að skipta um vél í bátnum
og komu með þetta heim.“
— Saknið þið þess ekkert að
geta ekki verið á Siglufirði, spr ég.
Asgrímur Sigurðsson frá Siglufirði býr nú á Hrafnistu í Reykjavík en 1974 veiktist hann
illa og þurfti að flytjafrá Siglufirði. Á veggnum má sjá mynd af Sigurði, bátnum sem hann
átti á Siglufirði og var skipstjóri á.
við fleiri, 1962. En svo brást síldin,
þéir gerðu það ágætt fyrsta sum-
arið en svo fóru þeir að taka fisk af
trillunum og salta.“
— Var ekki líf og fjör á Siglu-
firði á þessum árum?
„Jú, það var mikið af aðkomu-
fólki og mikið að gerast. Ég fór í
síld fyrstu árin, áður en bömin
komu“, segir Þorgerður. „Annars
var ég bara húsmóðir“, segir hún
og hlær hálf afsakandi eins og títt
er um þær sem segja slíkt. „Við
eigum þrjár dætur, ein er búsett
hér og er ljósmóðir, ein býr á
Akureyri og ein í París.“ Og þau
horfa stolt á myndimar á skápn-
um.
— Fluttistu snemma úr Bol-
ungarvík, Þorgerður?
„Mamma veiktist og var flutt á
sjúkrahús á ísafirði og við fórum
inneftir með henni og fengum
leigt herbergi á Stjömunni hjá
Jónu og Jóni Barðasyni. Síðan bjó
ég í tíu ár hér í Reykjavík áður en
ég flutti til Siglufjarðar.“
Einhvem veginn finnst þeim
ævi sín ekki hafa verið það
merkileg að þurfi að skrifa um
hana í blöðin svo ég ákveð að snúa
mér að nútíðinni.
„Þetta er eins og ein stór fjöl-
skylda hérna. Maður þarf ekki að
hafa áhyggjur af neinu frá degi til
dags og það er mikið öryggi að
geta alltaf fengið hjálp ef eitthvað
„Nei, börnin voru farin og það
var engin aðstaða fyrir okkur þar.
Það var byggt elliheimili ofan á
spítalann en það er meira fyrir þá
sem eru rúmliggjandi. Það er svo
ágætt að fá svona herbergi þar
sem maður getur haft hjá sér það
sem manni er kærast og fengið
alla umönnun. Það er mikið
öryggi í því.“
E.Þ.
Þorgerður og Ásgrímur kunna vel að meta öryggið sem þau njóta á Hrafnistu. Ásgrfmur
keypti söltunarstöð í félagi við aðra, rétt áður en síldin hvarf en síðan keyptu þeir fisk af
trillunum og söltuðu.
24
VÍKINGUR