Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Blaðsíða 29

„Þekkingin kom
meö reynslunni”
— spjallað við Eyjólf Gíslason frá Vestmannaeyjum
Það eru margar ævisögumar
sem hægt væri að rita um íbúa
Hrafnistu svo langa ævi hefur
fólkið lifað sem þar býr og miklar
þjóðfélagsbreytingar. Tíminn
líður og brátt hverfur af sjónar-
sviðinu kynslóðin sem fæddist fyrir
aldamót og með henni ýmis fróð-
leikur um lífið og tilveruna á þeim
árum. Nýungar streyma inn í
þjóðfélagið og við temjum okkur
aðra lifnaðarhætti en gamla fólkið
ástundaði. Inni á Hrafnistu er
lífssýnin hins vegar mikið til sú
sama og fólkið þar tileinkaði sér á
sínum manndómsárum þó vilji sé
fyrir hendi hjá flestum að fylgjast
með tímanum og sýna honum um-
burðarlyndi.
„Orgaði yfir því
að fá ekki að læra“
Ég banka upp á hjá Eyjólfi
Gíslasyni frá Búastöðum, síðar
Bessastöðum í Vestmannaeyjum
sem nú býr í rúmgóðu herbergi á
Hrafnistu. Eyjólfur situr við skrif-
borðið og les æviminningar Kar-
vels Ögmundssonar. Þegar við
Rafn forstöðumaður birtumst
heilsar hann og segir síðan að sér
finnist merkilegt að þegar Karvel
var að alast upp eftir aldamótin
skuli hafa verið notuð grútartýra í
hans sveit. Olían kom til Vest-
mannaeyja 1885. „Það gera
dönsku kaupmennimir“, bætir
hann síðan við með sérstökum
þunga sem hann á oft eftir að
beita í samtali okkar á eftir. Þessi
fyrstu kynni af Eyjólfi eru dæmi-
gerð því þann tíma sem ég spjall-
aði við hann undraðist ég oft
hversu minnugur og athugull
hann er, orðinn 84 ára gamall. „Ég
orgaði yfir því að fá ekki að læra“,
segir hann við mig seinna enda er
Eyjólfur dæmigerður bókelskur
alþýðumaður sem eyddi ævi sinni
við brauðstritið, langaði að læra
og notaði hvert tækifæri til að fást
við andans listir svo sem lestur og
skriftir. Það eru ófáir afar og
ömmur háskólanema nútímans
sem hefðu notið sín við lærdóm-
inn engu síður en afkomendur
þeirra.
Herbergin á Hrafnistu eru búin
persónulegum eigum íbúanna og
bera því hvert sitt einkenni. í her-
berginu hans Eyjólfs rekur maður
fyrst augun í handsaumaðar
myndir, mjög fínlegar og fallegar,
saumaðar með silkiþráðum í
ýmsum litum. Ein er úr Vest-
mannaeyjum og önnur af gosi upp
á landi og tvær eru af fannhvítum
fossum, líklega Skógarfossi og
Gullfossi. Þessar myndir saumaði
konan mín blessuð“, segir Eyjólf-
ur. „Hún var mikil hannyrðakona,
hefði örugglega getað lært eitt-
hvað nú til dags. Við fluttum
hingað 4. september í haust en ég
missti hana 16. desember. Þá var
hún búin að liggja 23 daga á
sjúkradeildinni“, bætir hann
þungur við. „Ég kann vel við mig
héma“, heldur hann áfram.
„Maður veit að starfsævin er búin
og þá er að taka því með róleg-
heitum. Það er gott að vera í ná-
lægð við bömin sín. Ég á þrjá syni
sem ég get haft samband við dag-
lega, hef síma inni á herbergi. Nú
get ég gert það sem mig langar til,
párað niður og lesið bækur. Ég
snerti ekki við vinnunni sem boðið
er upp á héma. Mig hefur alltaf
29
BT| wris

Wmmmmmm
Eyjólfur við skrifborðið sitt í herbcrginu á Hrafnistu. Bak við hann eru útsaumaðar
myndir eftir konu hans Guðrúnu Brandsdóttur sem lést í desember sl. Við skrifborðið vill
Eyjólfur helst vera nú þegar tækifærí gefst til lesturs og skrifta.
VÍKINGUR