Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1983, Síða 55

Smásaga
— Þaö veröur aö passa aö þessi lendi ekki i dauöakróknum.
Þriöja trossan lenti í skrúf-
unni.
„Nú veröurðu aö kafa fyrst
þú slepptir tækifærinu meö
færiö,“ sagöi annarvélstjóri.
„Þaö væri kannski sjálfsagt
ef hann væri aö reka upp i
drangana," sagöi stýrimaður.
Skipstjóri hoppaði í stýris-
húsinu og sagðist aldrei hafa
lent meö öörum eins bjálfum til
sjós. Og menn gátu ekki annað
en verið honum sammála.
Hægt var aö sigla bátnum
rólega til hafnar þar sem kafari
brá sér niður og skar úr skrúf-
unni. Á meöan var landað þeim
fáu tittum sem fengist höföu.
Næst þegar landað var brá
stýrimaöur sér i land aö sækja
matsnótuna, sem hann kallaði
hegöunarvottoröiö. Þá rak
hann augun í, aö hinn fátæklegi
afli haföi veriö verðfelldur um
helming vegna þess aö hann
var ekki flokkaður um borö.
Hann brá skjótt vió og útbjó
stiu öðru megin viö stýrishúsið
og nefndi dauöakrókinn.
Þangað skyldi hent öllum lif-
vana og tveggja nátta fiski. Eitt
sinn kom hann meö sprelllif-
andi þorsk í fanginu, sem
sjáanlega haföi veriö nýgeng-
inn i netið og bar hann varlega
aölestaropinu.
„Þaö er eins gott að passa
vandlega aö þessi lendi ekki i
dauðakróknum," sagöi hann
um leiö og hann renndi honum
hátiðlega niöur um lestaropió.
Hegöunarvottoröiö skánaöi
litið eitt, en afli var mjög tregur,
auk þess sem vinnan gekk
mest á afturfótunum. Maöur
nokkur spuröi stýrimann
hvernig vertiðin gengi.
„Alveg prýöilega. Viö erum
búnir aö fá hálft annað tonn og
allt auösjáanlega göngufiskur.
Samkomulagiö versnaöi
stööugt hjá kokki og stýri-
manni og innan skamms var
stýrimaður vart byrjaöur morg-
unþulu sina: „Jæja, strákar
...“ þegar kokkur rauk upp og
hinn varö aö foröa sér upp á
dekk. Þaðan heyrðist loka-
setning þulunnar: „þaö er nú
meira helvitis bölvað fifliö
þessikokkur, sko.“
Skipstjóri geröist æ brúna-
þyngri yfir störfum stýrimanns.
Eitt sinn er veriö var aö færa
trossur og leggja aö nýju, varð
stýrimanni það á aö hnýta
sjerta úr þeirri sem undir lá i þá
sem verið var aö leggja og allt
rykktist út i einum göndli.
„Nú fer ég að fá mig full-
saddan," sagöi skipstjóri.
Stýrimaöur og annar vél-
stjóri áttu landstímið. Þaö skall
á slæmt veöur meö bylja-
hviöum.
„Þetta er svona útsynnings-
byljahroöi," sagöi stýrimaöur.
Bátur á leið til lands öslaöi
skyndilega fram úr og hvarf i
sortann.
„Hvað ætlar maöurinn eigin-
lega aö gera?“ spuröi stýri-
maður hneykslaöur. „Ætlar
hann að stela af mér stefn-
unni?“
Einhvern veginn haföist af
aö ná landi og þegar búiö var
aö binda, bað skipstjóri stýri-
mann vinsamlegast aö yfirgefa
skipiö. Þaö þyrmdi yfir stýri-
mann og hann skildi hvorki upp
né niður i slikum málalokum.
Hann tróö þó hafurtaski sinu i
sjópokann i hasti og skipverjar
sáu siöast til hans þar sem
hann skálmaði upp bryggjuna
meö pokann um öxl og hvarf i
bylinn.
Víkingur
55