Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Blaðsíða 60

Verið óhræddir!
HannesÖrn
Blandon
prestur
á Ólafsfiröi
Myndin er af
Ólafsfjaröarkikju.
Af
jólum
60 VÍKINGUR
Þaö er meö hálfum huga, aö ég sit hér í kompu minni og hripa hugieiöingar mínar á blaö — i blaöiö
ykkar. Eiginlega viidi ég geta skrifaö af aiúö og þekkingu um líf ykkar og starf og allt er lýtur aö sjó-
mennsku, þareö ég hefi veriö prestur ísjávarplássi íbráöum fimm ár. En hvaö veitsvo sem borgarbarn
um sjómannslíf?
Ég átti heima íKópavogi, þarsem engin varhöfn og varla bryggja en sjórinn leikurum Kársnesiö og
var og er náttúra eöa ónáttúra friskra stráka aö leita í fjöruna, sem hana er aö finna, gjarnan meö færi
og sækjast eftir aö komast yfir bátsskeljar, jafnvel taka þær ófrjálsri hendi ef annars var ekki kostur.
Einu sinni tókum viö þrír átta ára pollar gúmbát traustataki og hugöumst herja á fugl íArnarnesinu,
sem þá var óþyggt. Þóttumst viö heldur karlar í krapinu, er viö gutluöum yfir Kópa voginn i renniblíðu og
kyrjuöum striössöngva og æptum heróp aö hætti sjóræningja. Ekkiman ég ísvipinn hvernig herförlauk
eöa hvort nokkuö var um herfang, en um kvöldiö lögöum viö upp og ætluöum aö róa sömu leiö til baka.
Þá hvessti skyndilega aö noröan og þegar viö vorum komnir út á miöjan vog gekk hvorki né rak hvernig
sem viö lögöumstáárarnar. Rann nú af okkur allur móöur og endalokin virtustnærri, því gúmtuöran valt
og snerist ákaflega í hafrótinu. Og þaö voru fjarska litlar sálir sem hímdu á botni bátsins, sem tók aö
reka til hafs. En óvænt og sem hendi væri veifaö breytti um átt og viö náöum landi nokkurn veginn þar
sem viö höföum tekiö bátinn fyrr um daginn.
Á sjávarkambinum beiö hún móöir mín bless-
uö og haföi engar vöflur á, þreif drengstaula upp
á fótum og dýföi honum nokkrum sinnum á kaf í
sjóinn meö þeim ummælum hvort hann léti sér aö
kenningu veröa. Og þaö varö — til skamms tíma.
Ég hét því reyndar á því augnaþliki, aö sjó-
mennsku skyldi ég aldrei stunda um mína daga.
Síöan erbúiö aö heita mörgu.
Á unglingsárunum meöan tónlist, dufl og dans
áttu huginn allan hét ég þvi líka, aö tvennt skyldi
ég aldrei taka mér fyrir hendur um ævina: Aldrei
fást viö kennslu og aldrei veröa prestur. Þetta
voru aumustu störfin íminum huga.
Síðan rann nokkurt vatn til sjávar. Áöur en ég
vissi greip mig löngun til guöfræöináms og aö
loknu prófi stóö ég frammi fyrir þeirra erfiöu
ákvöröun að halda út á landsbyggöina eöa vera
um kyrrt í borginni og stunda eitthvaö annaö en
prestsskap. En starfiö togaöi ímig og Ólafsfjörö-
ur varö fyrir valinu.
Á leiöinni noröur vorum viö hjónin í þungum þönkum yfir því hvernig fólkið myndi taka okkur borgar-
börnum og landkröbbum, hvernig nálgast skyldi sjómenn og sjómannskonur, um hvaö ætti aö tala og í
skyndi voru rifjaöar upp í huganum algengustu fiskitegundir. Og til aö gera langa sögu stutta var okkur
tekiö ágætlega vel og býsna fróölegt aö fá aö kynnast fólki hér og þvísem þaö leggur af mörkum.
Eiginlega ætti þaö aö vera þegnskylduvinna þéttbýlinga aö dvelja um skeiö úti á landsbyggðinni og
starfa viö undirstööuatvinnugreinar þjóöarinnar því grunur minn er sá aö þorri íslendinga sé harla fá-
fróöur um þaö sem fólk ísjávarplássum leggur á sig til aö færa björg íbú.
Enn hefur undirritaöur vart stigiö á skipsfjöl hvaö þá lært aö gera aö. Oft kemur samt ævintýriö úr
æsku fram í hugann er hann sér sjómenn halda út á skipum sínum smáum og stórum og stefna noröur í
Dumþshaf og margir hverjir til langrar útilegu, fjarri ástvinum og fjölskyldum. Víst er um þaö aö tæki til
björgunar eru nú betri en áöur og öryggiö meira, en sjórinn mun áfram taka sinn toll siro lengi sem róiö
veröurtilfiskjar.
Nú líöur senn aö jólum og margir ykkar verða aö heiman nú sem endranær þegar hátíö frelsarans
gengur í garö. Ég vil nota þetta tækifæri til aö senda ykkur mínar innilegustu jólakveöjur og sérstak-
lega þeim er eiga um sárt aö binda. Megi góöur Guö blessa ykkur þessi jól.
Altaristafla Siglufjaröarkirkju er fagurt málverk eftir Gunnlaug Blöndal. Hún sýnir gamlan sexæring
íslenskan ísjávarháska og oröin gætu veriö Jóh. 6.16—21, þarsem Kristur kemur gangandi til þeirra á
vatninu og segir: Þaö er ég, veriö óhræddir. Já, veriö óhræddir — Kristur kemur.
I Guðs friöi.