Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1985, Síða 73

ungarvík
sjónum alla nóttina. Einkum
var slikt næturslark hættulegt
um skammdegið, og var það
sérstaklega vegna þess, að
oft varð aö taka land i þreif-
andi myrkri. Þá þótti það illt,
meðan róió var á ýmsum tim-
um sólarhringsins, að oft var
lagt yfir lóðir þeirra, sem
fyrstir fóru á sjóinn. Aflatjón
var óhjákvæmilegt, ef lagt var
niður i annarra lóðir, og tafir
líka sökum samþættings. Bar
ekki ósjaldan við, þegar svo
stóð á, að veiðarfærin voru
pörtuö eöa skorin sundur. Þó
voru þeir formenn miklu fleiri,
sem töldu sér skylt að fara
með annarra lóðir sem sinar.
Það var siöan ákveðið i
fiskveiðasamþykkt, að eng-
inn mætti róa ur Bolungarvik i
skammdeginu fyrren klukkan
þrjú að nóttu.
Hurð nærri hælum 1890
Hér að framan er lýst vör-
unum í Bolungarvik og fyrstu
brimlendingunni, sem ég sá
þar. Margar lendingar sá ég
þar siðar, þar sem mjög var
skammt milli lífs og dauða, og
reyndar mátti oft frekar búast
við dauða en lifi i þeim ham-
förum. Það var ósjaldan,
meðan áraskipin voru i Bol-
ungarvik, að menn brutu skip
sin i lendingu. Vil ég hér segja
frá lendingu, sem kom hart
við mig. Það var veturinn
1890. Var ég þá formaður i
Bolungarvík i fyrsta skipti og
reri á sexæring frá Kálfavik.
Sexæringur þessi hét Breið-
ur. Keypti hann siðar Halldór
Jónsson að Skálmarnesmúla
við Breiðafjörö, nú bóndi að
Arngerðareyri í isafirði. Setti
Halldór Breiö yfir Kollafjarð-
arheiði við sjötta mann. Á
heiöinni gerði óveður að þeim
félögum, og urðu þeir að
skilja þar við Breið. Eftir
nokkurn tima gerði blota.
Gekk Halldór þá til heiðar við
annan mann. Fundu þeir
Breið og hvolfdu honum með
þeim hætti aö moka undan
annarri siðunni, þangaö til
þeir gátu velt honum yfir. Síð-
ar gerði hjarn, og fór Halldór
þá enn til heiðar og flutti Breið
til bæjar. Gekk sú ferð
ágætlega. Breiöur er enn við
lýði sem flutningaskip milli
eyja á Breiðafirði.
Eftir þennan útúrdúr um
Breið held ég áfram frásögn
minni.
Almenningur reri um nótt-
ina, en vegna suðaustan
hvassviöris sigldu flestir til
lands frá lóðunum ódregnum,
en fóru aftur um birtinguna til
þess að draga þær. Rétt eftir
að bjart var orðiö, snerist
veðrið til norðurs, og gerði
ofsaveöur á svipstundu.
Flestir höföu lokið við að
draga lóðirnar á svipuðum
tima og lentu þess vegna svo
til samtimis, og þvi eðlilega
litið um hjálp i landi, sérstak-
lega hjá þeim, sem fyrst lentu.
Ég var hræddur við að lenda á
Mölunum i sliku veðri og ætl-
aði mér í fyrstu að lenda i Ós-
vör. Er þar nokkurt hlé i aust-
norðan, þegar ekki er þvi
meiri hafsjór. Ég tók þess
vegna stefnu á Ósvör, en litlu
siðar sigldum við hjá skipi,
sem lensaði á Malirnar. Segir
þá einn háseti minn.að það sé
hart að flýja vörina sina, þeg-
ar aðrir lendi heima hjá sér.
Ég þoldi ekki frýjun þessa og
breytti stefnu á Malir. Þegar
ég kom nær, sá ég, að þar var
illlendandi, bæði stormur og
stórsjór. Ég haföi fiskað vel
og varð þvi að létta skipið,
enda var það venja, þegar
stórviöri var eða brim. Var þá
Sigling út Ojúp, mun
málverkið heita, sem
myndin er af. Málverkið
er i eigu Verkalýðs- og
sjómannafélags Bol-
ungarvikur og málaö af
Bjarna Jónssyni. Sjó-
menn sigla út Djúpiö
móti kvöldsólinni, en
Traðarhornið ber við
himin.
Milli ólaganna barst
hann nær og nær
landi og eftir þrjá
stundarfjóröunga
varhann kominn upp
ígrunnbrotiö. Þá sló
honum flötum og
hann missti ráö.
VÍKINGUR 73