Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1990, Qupperneq 74

Ingóifur
Stefánsson
fyrrum
framkvæmdastjóri
FFSÍ skrifaði
FYRSTI
DAGUR MINN
Á SÍLDVEIDUM
Það ríktí mikii eftirvænting hjá mér vorið 1932 um
það hvort ég fengi sfldarpláss eins og það var kallað
þegar menn réðust til síldveiða.
Úr því rættist betur en ég hafði átt von á, ég fékk
skiprum á línuveiðaranum Nonna frá Akureyri. Eig-
endur voru taldir vera Þórarinn Dúason og Kristinn
bróðir minn. Svo stóð á að Sigurður bróðir minn var
þarna skipsmaður og þótti foreldrum mínum ekkl
ráðlegt að við værum þrír á sama skipi. Þó fór það
svo að ég fékk plássið. Mig minnir að ég hafi heyrt
það að skipið ætti að greiðast með hlut af afla. Nú hef
74 VÍKINGUR ég þennan formála ekki lengri.
Þ
■ aö var um miðjan
júlímánuö, sem viö komum á
Húnafióa í blíðskapar veðri,
sólin skein á heiöbjörtum himni
og veröldin var dásamleg, að
mér fannst.
Öllum undirbúningi var lokiö,
nótin komin á bátana, slefarinn
kominn á sinn stað, síðubönd
löfðu niður undir sjó, en þau
voru notuð til þess að binda
nótina upp á síðuna þegar háf-
aö var úr nótinni, og héngu á
vír, sem strengdur var framan
frá bóg og aftur eftir siðunni.
Menn voru æði spenntir yfir því
hvort silfur hafsins gæfi sig til.
Klárir í bátana
Árla morguns kallaði bass-
inn sterkum rómi: Klárir I bát-
ana! Allir þustu upp og fór hver
að slnu verki eins og ráð hafði
verið fyrir gert. Ég átti að passa
fanglínuna á stjórnborðsbát og
tókst það bærilega, þrátt fyrir
mikla spennu. Gekk greiðlega
að koma bátunum á síðuna, en
þeir voru dregnir í sterku slef-
tógi sem útbúið var með sér-
staklega útbúnum krók, sem
þannig var útbúinn að með
einu handtaki var hægt að
sleppa bátnum frá skipinu.
Aður en farið er að draga
bátana er sett sérstök stroffa
milli bátanna, svo þeir haldist
saman. Nú voru bátarnir
dregnir að sfðu skipsins og
menn hoppuöu ofan á nótar-
binginn og síðan hver á sinn
i