Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1995, Síða 50

Skipverjar á Canopus þurftu oft að
sætta sig við að hanga fram á
rekkverkið í stað þess að fara í land.
það vissi ég þegar ég réð mig. En ef ekki
er hægt að treysta undirstýrimanninum
verður maður að leggja á sig meiri
vinnu,“ segir Agnar og bætir við að und-
irstýrimennirnir hefðu talist vanhæfir
hér á landi.
Agnar var 1. stýrimaður, 2. stýrimaður
var Pólverji og 3. stýrimaður var frá
Filippseyjum.
„Sá pólski vildi helst ekki hreyfa sig
spönn frá rassi og kaus að sitja inni í
kaffi. Þriðji stýrimaður kunni lítið sem
ekki neitt, enda nýskriðinn úr skóla.
Hann var aldrei látinn standa einn í
brúnni og hinn þýski skipstjóri vék
aldrei frá honum.“
Yfirvélstjórinn var þýskur, 2. vélstjóri
var pólskur, loftskeytamaðurinn var frá
Burma og undirmenn allir frá Filipps-
eyjum.
VINNUSAMIR HÁSETAR
OG EINMANALEIKI
„Allir hásetar og bátsmaður unnu
mjög vel og gerðu allt sem ég bað um.
Faunin eru mjög lág eða Iiðlega 30
þúsund á mánuði hjá bátsmanni og aðrir
með mun minna. Filippseyingar hafa
löngum verið ódýrt vinnuafl en núna er
mannskapurinn frá Burma ennþá ódýr-
ari. Mannskapurinn vinnur átta tíma á
dag fast og yfirtíð ef þarf. Hins vegar má
láta þá vinna á hvaða tíma sólarhrings
sem er til þess að þeir skili þessum átta
tímum. Þeir fá um dollar á tímann í
yfirvinnu sem fer umfram vinnu-
skylduna."
Sigling um heimshöfm hljómar sem
mikið ævintýri en Agnar er fljótur að
leiðrétta það.
„Þetta er óskaplega einmanalegt,
sérstaklega af því ég var eini Islending-
urinn. Þjóðarbrotin héldu saman á sjó
og landi en ég var eins og Palli sem var
einn í heiminum. Stéttaskiptingin er
mikil um borð og haldið fast í röðina. Eg
reyndi einu sinni að labba upp til skip-
stjórans í spjall og sá strax að það var ekki
vinsælt. Eg gat heldur ekki blandað geði
við hásetana því ég vissi ekki hvernig það
yrði túlkað í kjölfarið og hvort ég myndi
hafa stjórn á þeim í vinnunni. Það kom
mér spánskt fyrir sjónir að vera aldrei
kallaður með nafni og þurfa að kalla
hina mister þetta og mister hitt.“
AGNAR OG VIGDÍS Í KÍNA
Öll samskipti áhafnar fóru fram á
ensku og vandræðalaust. Eins og gefur
að skilja voru aðstæður á svo ólíkum
heimssvæðum misjafnar. Agnar var í
Kína á sama tíma og Vigdís Finn-
bogadóttir forseti og hennar föruneyti.
„Þegar þeir fréttu að ég var Islendingur
komu þeir með blöð með myndum af
Vigdísi. í Shanghai skammaði þýski um-
boðsmaðurinn mig fyrir að Iáta ekki vita
af mér fyrirfram til þess að hann gæti
komið mér í einhverja veislu með
föruneyti forsetans,“ segir Agnar og hlær.
„Annars voru Kínverjarnir mjög vinsam-
legir. I Oinggaou höfðu lestarmennirnir
mikinn áhuga á íslandi og okkar högum.
Þegar þeir heyrðu að ég ætti tvenna
tvíbura þótti þeim ég auðugur maður.
Þeir mega aðeins eiga eitt barn og sögðu
þeir að bæði hjónin gætu misst vinnuna
ef annað barn fæddist.“
FANGELSI UM BORÐ
í Japan fékk enginn að fara frá borði
þar sem útlendingaeftirlitið bannaði
það. Nokkrum mánuðum áður hafði
skipverji á Canopus horfið í japanskri
höfn og því var skipið á svörtum lista í
heilt ár.
„Við lágum þar í þrjá daga án þess að
nokkur vinna væri um borð og það var
alveg hroðalegt að geta ekki farið frá
borði. Þetta var eins og fangelsi."
I Suður-Kóreu var legið við akkeri í
hálfan mánuð til að bíða eftir verkefnum
en ekkert gerðist og þaðan var haldið til
Texas. Agnar áætlar að á þessum sex
mánuðum hafi hann eytt sem svarar
sólarhringi í landi. Ymist var hann bund-
inn við vinnu eða bundinn aðstæðum
sem enginn réð við. Aðeins í Mexíkó hafi
gefist tækifæri til að slappa af í landi.
Skipstjórinn hafði þó þann góða sið að
halda grillveislu um borð á hálfsmánaðar
fresti til þess að hvíla mannskapinn og
Canopus er 23 þúsund tonn og 160 metra langt. Skipið er í eigu þýskrar
útgerðar en nafnið er sótt til stjörnu í himingeimnum.
50