Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1999, Page 48

Örsaga eftir einn af lesendum Sjómannablaðsins Víkings
Hann var ekki orðinn átján
ára, hafði aldrei verið að heim-
an lengur en þrjá daga í senn,
það er að frátöldu sumrinu
sem hann var í sveit og fjórum
vikum á sumardvalaheimili
þegar hann var sex ára. Hann
hafði semsagt ekki mikla
reynslu í að vera í
burt frá
mömmu
sinni.
Enda var
hann háður
henni, en
svo er víst
títt um unga
drengi á hans
reki. Þetta er
sagt hér
vegna þess að
hann hafði ráð-
ið sig til sjós og
báturinn var
gerður út frá ver-
stöð sem var nokkur hundruð
kílómetrum frá hans heima-
högum. Það var mikið tilstand
á heimilinu og mamma keppt-
ist við að pakka niður farangri.
Hún gætti þess að taka til allt
það hlýja sem hann átti og ef
satt skal segja lét hún það ekki
duga. Þá daga sem hún hafði
til kepptist hún við að
prjóna leista,
vettlinga með tveimur þumlum
og eina frábæra lopapeysu.
Brottfaradagurinn var runn-
inn upp. Mamma ók honum
meira en
mamma, svo var allavega að
sjá, þrátt fyrir að hann reyndi
allt hvað hann gat til að enginn
yrði þess var, en mömmu var
nokk sama þó einhver sæi tár
á hennar vöngum.
Rútan rann af stað, hann sat
og hugsaði í fyrsta sinn af al-
vöru að nú tæki eitthvað óvíst
við, hann yrði nokkuð einn þó
svo tíu menn ættu að
vera á bátnum. Hann
hét sér því að láta
ekki hugfallast, ákvað
að verða sterkur og
alls ekki láta
mömmu vita ef
honum litist ekki
nógu vel á allt það
nýja sem hann átti
eftir að kynnast.
Númer eitt, tvö
og þrjú var að
vera sterkur,
hraustur, vera
karlmaður.
Hann var kominn í ver-
stöðina og hann hóf að koma
sérfyrir í verbúðinni. Honum
var vísað á koju sem átti að
vera hans til vorsins. Svo mikið
vissi hann að aðra koju fengi
hann um borð í bátnum. Enda
hafði mamma passað upp á
að rútustöðinni og hjálpaði
honum með sjópokann, sem
var nýkeyptur, og annan far-
angur. Þegar þau kvöddust
grétu bæði, hin unga hetja
grét
48
Sjómannablaðið Víkingur