Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2001, Blaðsíða 39

sjón sem öðrum væri ekki gefin. Þetta
var á litlum trollbát þar sem ég var að
þjálfa nemendur mína í Tansaníu í þeirri
veiðiaðferð. Þeir höfðu þegar allnokkra
reynslu í þessu og lét ég þá að rnestu um
þetta sjálfa nema þegar mér fannst ein-
hverju ábótavant í kunnáttu þeirra. Fljót-
lega tók ég eftir því að ævinlega þegar
toghlerarnir flæktust saman og trollið
skveraði sig ekki þá hífðu þeir trollið inn
aftur til að greiða úr þessu. Svíinn, fyrir-
rennari tninn, hafði að öllum líkindum
aldrei verið á íslenskum togara og því
ekki kynnst þeim aðferðum sein ég hafði
lært. Eilt sinn í slíku tilfelli ætluðu þeir
að fara að hífa inn trollið þegar ég skip-
aði þeim að hætta. Ég gekk aftur að troll-
gálgunum til að athuga hvort snúningur
væri á vírunum. Síðan fór ég að trollspil-
inu og hífði og slakaði þeim á víxl.
Slundum tókst að losa hlerana með þess-
ari aðferð, stundum ekki. í þetta sinn
tókst það. Trollið þandi sig út. Mennirnir
horfðu á þetta í forundran. Peir virtust
standa í þeirri trú að þegar ég stóð þarna
aftur á þá hefði ég séð hvernig hlerarnir
væru flæktir saman við bolninn, langt
fyrir aftan bátinn. Þeir voru fljótir að
korna þeirri sögu á kreik þegar í land
kom að sjón mín væri ekki öllum gefin.
Skólastjóri á flæðiskeri
Samskipti mín við skólastjórann voru
lengi vel mjög stirð. Ég hitti hann sjald-
an einan nema í þau skipti sem hann
kallaði mig inn á teppið. Hann hafði
mikið yndi af löngum vikulegum fund-
um með kennurum skólans og notaði
hann þá gjarnan tækifærið til að láta í
ljós kunnáttu sína á sviði fiskveiða, eitt-
hvað sem hann hafði lesið og beindi
hann þá gjarnan orðum sínum til mín.
Oftast snerist þetta um öryggisbúnað
bála skólans sem hann taldi vera í mesta
ólestri og þá ekki síst í skemmtibát þeim
sem kennarar skólans höfðu til afnota.
hetta var lítill plastbátur með utanborðs-
mótor og var reglan sú að sá sem notaði
bátinn sæi um að fylla tankinn og tæki
með öryggisbúnað sem nóg var af. Það
var svo nokkrum mánuðum eftir að ég
hóf störf þarna að ég átti erindi niður að
höfn síðla dags. Ég tók eftir því að
skemmtibáturinn var ekki á sínum stað.
Mér þótti þetta harla undarlegt þvi farið
var að dimma. Mér datt helst í hug að
bátnuní hefði verið stolið en brátt fékk
ég skýringu á þessu. Á bryggjunni hitti
ég fiskimenn nýkomna að landi. Þeir
sögðust hafa séð Big Boss á reki þarna
alllangt úti/Virtist sem hann ætti í vand-
ræðum með mótorinn. Þeir sögðust hafa
boðist til að taka bálinn í tog en það
hefði hann ekki þegið. Ég brá skjótt við
og kallaði saman leitarflokk. Ekki bar leit
okkar árangur þá unt kvöldið þrátt fyrir
að siglt væri um stórt svæði, enda kol-
svartamyrkur. Að lokum var ákveðið að
bíða frekari aðgerða þar til birti að
morgni. Þá hófst skipulögð leit með fleiri
bátum auk þess að Sessna flugvél þróun-
arhjálparinnar tók þátt í leitinni.
Liðið var að hádegi þegar skólastjórinn
fannst, langt suður af Zanzibar. Hann
hafði um tíma hafst við á sandrifi sem
stóð upp úr á fjöru en þegar við nálguð-
umst var að flæða yfir rifið. Það var því
harla kostulegt að sjá hann álengdar,
standandi við hlið bátsins með sjóinn
upp á miðja leggi. En það var líka það
eina sem var kostulegt við þetta. Hann
var illa haldinn, sólbrenndur með
sprungnar varir og þyrstur mjög. í ljós
kont að hann hafði fljóllega orðið bens-
ínlaus og ekki hafði hann tekið með sér
árar né annan þann búnað sem hann
hafði svo oft brýnt fyrir öðrum að hafa
meðferðis. Eftir þetta urðu breytingar á
karli og hann hætti að kalla mig inn á
leppið. Félgar mínir sögðu að ástæðan
fyrir þessu væri sú að einhver hefði bent
honum á það að ég hefði átt stóran þátl í
að bjarga honurn og ætti ég því þakkir
m liSTiii
Hafðu það á hreinu að allt sé
um borð þegarfarið er úr höfn.
Við höfum það sem til þarf!
VALGARÐUR
Eitt sfmanúmer i6(D Í0i@
Símar 460 0000 & 896 0485 • fax 460 0004 • netfang joip@valgardur.is
Sjómannablaðið Víkingur - 39