Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2005, Síða 6

Þröstur Haraldsson
Umhverfis jörðina
á 120 dögum og einum betur
Jón G. Magnússon skipstjóri við mdlverkið Sjómannskona á heimili stnu á Seltjarnarnesinu.
Jón G. Magnússon skipstjóri
rifjar upp einu hnattferðina
sem skip hefur farið undir ís-
lenskum fána og með alís-
lenska áhöfn
Fyrir tuttugu árum urðu þau tíðindi
að íslenskt skip sigldi undir íslensku
flaggi og með íslenska áhöfn hringinn í
kringum jörðina. Þetta var í fyrsta og
eina skiptið sem það hefur gerst og ekki
fyrirsjáanlegt að það gerist i nánustu
framtíð. Skipið sem hér um ræðir var
Akranes í eigu Nesskipa og það var þá-
verandi forstjóri þess og núverandi
stjórnarformaður, Guðmundur Ásgeirs-
son, sem kom því í kring að ferðin var
farin.
Skipstjóri í þessari ferð var Jón G.
Magnússon og hann sagði blaðamanni
ferðasöguna nú i haust. Jón hefur verið
til sjós frá unglingsárum, byrjaði sem
messadrengur á Tungufossi sautján ára
gamall og tók stýrimannspróf 1972. Síð-
an hefur hann verið í siglingum, lengi
framan af á Fossunt Eimskipa og svo á
ýmsum skipum fyrir Nesskip. I ársbyrjun
1985 var hann skipstjóri á Akranesinu
þegar það lagði upp í heimsreisuna.
En hvernig bar það til að íslenskt skip
var sent alla þessa leið? Fram
til þess höfðu þau ekki átt neitt
erindi í þess háttar flakk. Hvað
liafði breytt því?
„Við höfðum verið í flutning-
um fyrir málmblendiverksmiðj-
una á Grundartanga og á þess-
um tíma hafði japanska fyrir-
tækið Sumitomo sem átti hlut í
verksmiðjunni gert samning
um kaup á verulegu magni af
kísiljárni sem þurfti að flytja til
Japans. Þá kviknaði sú hug-
mynd hjá Guðmundi forstjóra
að senda okkur hringinn en
það sem gerði það kleift var að
honum tókst að ná í farm frá Kína til
austurstrandar Bandaríkjanna. Það var
afrek út af fyrir sig því fram að því hafði
verið mjög erfitt að fá farm yfir Kyrrahaf-
ið. Það var hins vegar enginn vandi að
loka hringnum því við lestuðum kol í
Norfolk fyrir verksmiðjuna á Grundar-
tanga,“ segir Jón.
Flugur og sjóræningjar
Alls voru 18 manns í áhöfn Akraness-
ins í þessari ferð, þar af ein kona, Ásta
Thorarensen matsveinn. Jón sagði að
fjöldi manns hefði sóst eftir að fara með
en einungis var hægt að hafa 18 manns í
áhöfninni.
Þann 16. janúar 1985 var svo lagt upp
í ferðina sem átti eftir að standa í fjóra
mánuði. Kúrsinn var tekinn á borgina
Ceuta en hún er á strönd Marokkó
skammt vestan við Gíbraltarsund. Þar
var tekinn kostur og olía og læknir feng-
inn um borð því einhverjir höfðu fengið
flensuskot. Eftir 19 tíma stopp var haldið
inn í Miðjarðarhaf og siglt eftir þvi endi-
löngu. 31. janúar var akkerum
varpað á ytri höfninni í Port Said
þar sem Súez-skurðurinn hefst.
„Þarna var hafður sá háttur á
að skipum var safnað saman í
skipalest, 20-40 saman. Skipin
fengu númer og ef þau voru ekki
tilbúin á tilteknum tíma urðu
þau að bíða eftir næstu skipalest
hálfum sólarhring síðar. Það
komu lóðsar og menn frá hafnar-
yfirvöldum um borð og byrjuðu
á því að lilkynna mér að þeir
þyrftu tvo kassa af góðu viskíi og
svo sem 100 karton af sígarett-
um, að öðrum kosti mættum við
bíða í nokkra daga eftir að fá leyfi til að
komast um skurðinn. Við vorum undir
þetla búnir og létum þá fá það sem þeir
báðu um. Svo voru hífðir stórir bátar um
borð sem voru notaðir á leiðinni.“
Siglingin um skurðinn tók eina 15
tíma enda er Súez-skurður 193 kílómetr-
ar að lengd og lengsti skipaskurður
Hinn 16. janúar 1985 lagði Akranes,
í eigu Nesskipa, upp í hnattsigling-
una sem tók fjóra mánuði. Siglt xar
á myrkxuðu skipinu á sjórœningja-
slóðum, Kyrrahafið reyndist xera allt
öðruxísu en önnur höf að sigla um
og í Osaka fögnuðu heimamenn
fyrsta íslenska skipinu sem þar
lagðist að bryggju.
6 - Sjómannablaðið Víkingur