Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 21

NÁTTÚRUE'R.
99
ar raðir af slíkum broddum, eða þeir eru vaxnir saman í band,
sem er á sífeldri hreyfingu (nembrana undulans). Við hreyf-
ingar bifháranna og bandanna, berst skolpdýrið með allmikl-
um hraða gegnum vatnið, með munninn síopinn, til þess að taka
á móti öllu ætilegu. Kringum munninn er vanalega hringur af
bifhárum, sem eru á einlægri hreyfingu, en við það myndast
straumur, er þyrlar smáverunum, sem hárin ná til, inn í munn-
inn.
Fæða skolpdýranna er allt, sem tönn á festir, bekteríur,
kistilþörungar, sundþörungar, minni skolpdýr og margt ann-
5. mynd. Smákjarninn, sem eftir varð, 6. mynd. Dýrin hafa býttaö smákjörn-
hefur skift sér i tvo nýja smákjarna. um. Annar smákjarninn úr dýrinu til
hægri er kominn yfir í dýrið til vinstri
handar o. s. frv.
að. Mörg skolpdýr láta sér nægja að taka á móti þeirri björg,
sem bifhárakransinn kringum munninn aflar þeim, en önnur eru
gráðug rándýr, sem grípa fæðuna með einskonar tönnum og
mylja hana, en þá tekur plasmað inni í sellunni við, og hagnýt-
ir dýrinu allt það, sem að gagni má verða.
Hvað snertir gerð líkamans, þá er þess áður getið að all-
ur líkaminn er ein einasta sella. I þessari sellu er lífslímið,
eða plasmað, sem er meira eða minna seigur vökvi, með smá-
um kornum á víð og dreyf. í plasmanu er ein, eða stundum
fleiri dálitlar holur, sem eru fullar af vökva, sem er á sífeldri
hreyfingu, vegna þess að veggir holunnar ýmist dragast sam-
an eða þenjast út, alveg eins og hjarta æðri dýranna. Vökvinn
í holunni er efni, sem síast úr plasmanu út í holuna, en úr
henni fer það aftur við samdrátt veggjanna út úr líkamanum.
Þessi vökvi er nokkurskonar þvag, og gera því holurnar sama
7*