Náttúrufræðingurinn - 1980, Síða 72

má. Hún virðist því kjörin til aðstoðar við að
taka á móti og varðveita dýrmætan feng.
Eftir að hafa fengið þessar upplýsingar
finnst mér ákaflega freistandi að álita, að
veiðiaðferð lundans sé eitthvað á þessa leið:
Þegar hann hefur gripið fyrsta sand- eða
trönusílið, þrýstir hann að því svo fast, aftan
við höfuðið, að það missir strax mátt og deyr.
Með hjálp tungu og efri skolts mjakar hann
því til, þar til það hafnar í öðru hvoru
munnvikinu. Þar heldur hann því föstu, með
aðstoð tungunnar, á meðan hann er að góma
annað, á sama hátt, þvi neðri skolturinn er
þá frjáls. Næst gengur hann svo frá því, með
aðstoð tungunnar, sem er svo sveigjanleg, að
hún heldur því, sem hún hafði tekið að sér að
sjá um, á öruggum stað, á meðan hún veitir
því næsta viðtöku. Þannig gengur það oft
með ótrúlegum hraða, þegar æti er nóg, þar
til lundinn hefur fengið „fullfermi“, og lyftir
sér á flug, „alskeggjaður", eins og veiðimenn
kalla það, með fjögur og fimm síli á hvoru
borði, en þá fugla forðast þeir að veiða, eftir
fremsta megni, af ástæðum, sem engum
dyljast.
er þess fullviss, að mörgum veiði-
mönnum þætti það mikil tíðindi og góð, og
jafnvel þeim, sem aldrei hafa handsamað
lunda, ef komist væri til botns við að ráða
gátuna um þessa einstæðu veiðihæfni lund-
ans. Til þess þarf auðvitað talsverðan tima
og nokkurt fé. En það gefur vissulega byr í
seglin, að nógur er áhuginn hjá okkar ágætu
fuglafræðingum, um að sannleikurinn fái að
sjá dagsins ljós, á sem flestum sviðum og þá
ekki síst á þessu meistaralega gerða veiði-
tæki, sem móðir náttúra hefur gefið lund-
anum.
Theódór Gunnlaugsson
frá Bjarmalandi.
66