Náttúrufræðingurinn - 1981, Qupperneq 36

10. mynd. Árekstur tveggja nifteinda má gera sér þannig hugarlund: sex kvarkar koma frá
vinstri og vií> áreksturinn breytast sumir í límeindir (bylgjulína) sem verða svo aftur að
kvörkum. Aðrir kvarkar halda áfram án þess að áreksturinn valdi öðru en sveigju á braut
þeirra.
sannprófa hana? Ástæður þessa eru
a. m. k. tvær. Ekki er ljóst, að
skammtafræði og afstæðiskenning fái
samrýmst. Flestir trúa því, en engin
vissa er fyrir hendi. Hcr er á ferðinni
vandamál, sem er fyrst og fremst stærð-
fræðilegs eðlis. í öðru lagi cr ljóst, að ein
kenning cr betri en tvær. Það þætti
harla lélcg aflfræði, sem lýsti gangi
himintunglanna með einu lögmáli, en
golfkúlum með öðru. Allir eru sammála
um, að mikil framför var að samciningu
raffræði og segulfræði i eina fræðigrein,
lafsegulfra'ði.
Hvers vegna erum við að rannsaka
fjarlæg fyrirbæri eins og öreindir og gerð
þeirra? Þessari spurningu er best svarað
mcð annarri. Hvar á að láta staðar
numið? Við þeirri spurningu er ekkert
skynsamlegt svar. Engum dettur í hug
að segja jarðfræðingum, hversu djúpar
rannsóknaborholur þeirra skulu vera.
Forvitni og stundum metnaður rekur
vísindamenn sífellt lengra rétt eins og
landkiinnuði eða fjallgöngukappa.
Ereitthvert gagn að jressu? Við vitum
það ekki enn. Nær öll eðlisfræðiþekking,
sem við höfum aflað okkur, er nytsöm í
jarðbundnasta skilningi þess orðs. Eng-
in ástæða er til að ætla, að öðru máli
muni gegna um skammtasviðsfræðina.
Að lokum er rétt að nefna, að ótrúiega
130