Náttúrufræðingurinn - 1947, Síða 41

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
183
Hraungigurinn 7. april. (Guðm. Kj. Ijósm.)
nú hvergi, sennilega hafði hraunið þegar runnið yfir hana. Raunar
liefði hún ekki sé/.t hvort sem var, því að djúpur snjór eftir veturinn
sléttaði yfir hraunið (frá 1766), sem liún stóð í, svo að aðeins sá á
hæstu dranga. Auk jress lá ný vikurbreiða yfir snjónum, svo að hvergi
sá á hann, en jörð sýndist auð — að undan skildu, að enn lágu á vikr-
inum þunnar fannir eftir snjókomu nóttina áður. Eftir næstu
kennileitum að dæma virtist mér syðri hraunjaðarinn liggja mjög
nálægt réttinni. En sérkennilegir hraundrangar, senr stóðu l'ast við
réttina og komu að nokkru leyti í stað réttarveggja, gátu nú naumast
verið í kali í snjó og vikri, og þá hefði ég séð og jrekkt, ef þeir hefðu
verið utan við hraunjaðarinn.
Loks komum við að hraúngígnum, þaðan sem allt þetta hraun
hafði runnið, rann enn og lengi síðan. í sléttum melhalla neðst í
Axlarbrekku hafði nokkur spilda spennzt upp og sprungið á liana
gat. Það var gígurinn. Hann skarst eins og bás inn í brekkuna og
var opinn vestur úr, en hamrar og brattar urðarbrekkur á aðrar
liliðar. Að norðan og austan hallaði Axlarbrekku frarn á gígbrúnina,
en suðurbramurinn hafði spennzt liátt upp og myndaði hvassan
kamb. Skarð var í kambinn og vestan við Jrað kéilulaga strýta, úr
kynlega ljósleitri stórgrýtisurð. Til að sjá virtist hún nærri hvít, jrar