Náttúrufræðingurinn - 1974, Blaðsíða 37

NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
159
Sléttkúfa Velutina derugata (Becker).
Tegund þessi er af Dúðaætt (Lamellariidae); hún er alllík
hornkúfu Velutina velutina (O. Fr. Muller), en er minni vexti með
engum eða óglöggum snigilrifjum eða snigilrákum og
munnarendurnar á henni eru aðskildar en ekki í
óslitnum tengslum hvor við aðra, eins og á sér stað
á hornkúfu.
Á síðustu árum hefur sléttkúfan fundizt nokkrum
sinnurn í ýsugörnum, og hefur ýsan verið veidcl í
Víkurál á sem næst 120 metra dýpi.
Frá Norðurlandi er tegundin kunn lir Skjálfanda-
flóa.
Upphaflega er sléttkúfan fundin við Jan Mayen.
Stærstu eintökin frá íslandi eru 8 mm á hæð og 6 mm á breidd.
6. mynd.
Sléttkúja
(J. Bogason
teiknaði).
Strandlilla Rissoella opalina (Jeffr.)
Kuðungur þessi telst til Bauguættar (Rissoidae). Skel hans
er ákaflega þunn, hornlituð, hálfgagnsæ og fagurgljáandi með ópal-
blæ. Yfirborðið er alveg slétt fljótt á litið, en við
mikla stækkun mótar fyrir mjög fíngerðum þvergár-
um. Vaxtarrákir afar smásæjar. Þegar dýrið í kuð-
ungnum er dautt, verður skelin gulleit. Flyrnan er
stutt með snubbóttum hvirfli. Vindingar 3i/í), mjög
kúptir og hraðstækkandi. Hæð grunnvindingsins að
minnsta kosti y4 af hæð hyrnnnnar. Munninn frern-
ur víður, egglaga, eilítið hyrndur, og er hæðin á
honum meiri en lengd hálfrar hyrnunnar. Útrönd
munnans þunn, innbeygð ofan til. Innröndin bugð-
ótt með dálitlu þykkildi við möndulinn. Kuðungur-
inn með þröngri naflarauf. Lokan með brúnum
dílum.
Fjögur eintök af tegund þessari hafa fundizt hér við land. Eitt
þeirra kom úr ýsugörnum árið 1972 og tvö þeirra einnig úr ýsu
vorið 1973 og veiddist ýsan í Skjálfandaflóa. Finnandi Jóhannes
Björnsson. Loks fann Jón Bogason, Kópavogi, eitt eintak í febrúar
1973. Var það í fjörunni í grennd við Kolbeinshans í Reykjavík.
mm
7. mynd.
Strandlilla
(Graham).