Samvinnan - 01.02.1949, Blaðsíða 25

íiðrildi hlýddi kallinu. Þau settust á grein
hárrar aspar. Við hlið þeirra skrjáfaði lauiið
í tunglsljósinu, og útsýn gaf langt út í kyrr-
láta, bjarta nóttina. Fiðrildið sat andspænis
Maju í mánaskininu. Það lyfti vængjunum
hægt og lét þá svo síga mjúklega niður, eins
og það væri að veifa blævængjum til að svala
einhverjum. Maja sá, að breiðar, fagurbláar
rákir lágu þvert yfir vængina. Svart höfuðið
var sem sveipað dökku flaueli, og andlit
fiðrildisins með svörtum, leiftrandi augum
líktist mest einkennilega dularfullri grímu.
En hve dýr næturinnar voru furðuleg. Það
setti dálítinn hroll að Maju. Henni fannst
sig vera að dreyma undarlegasta draum lífs
síns.
„Þér eruð mjög fallegt fiðrildi," sagði hún
við gestinn. „Sannarlega....“ Henni var
mikið niðri fyrir.
;,Hver er í för með þér?“ spurði nætur-
fiðrildið álfinn.
„Það er býfluga," svaraði álfurinn. „Ég
mætti henni, þegar ég yfirgaf blómbikar-
inn.“
Fiðrildið virtist vita, hvað það þýddi, því
að það leit á Maju með svolítilli öfund og
kinkaði svo kolli til hennar alvarlega og
hugsandi.
„Þér eruð gæfukona," sagði það hljóðlega.
„Liggur kannske eitthvað illa á yður?“
spurði Maja innilega.
Fiðrildið liristi höfuðið.
„Nei, ekki er það nú,“ sagði það vinalega
og leit svo ástúðlega á Maju, að hún hefði
gjarnan bundizt því vináttuböndum á stund-
inni, ef það liefði ekki verið svona stórvaxið.
Nú spurði blómálfurinn fiðrildið, hvort
leðurblakan væri gengin til livílu.
„Já, svaraði fiðrildið, „fyrir löngu. Þú
spyrð líklega vegna förunauts þíns, er ekki
svo?“ bætti það við.
Álfurinn kinkaði kolli, og Maju langaði
til að vita, hvað leðurblaka væri, en álfinum
virtist liggja mikið á. í yndislegri óþreyju
hristi hann gullna lokka frá enni.
„Ein nótt er fljót að líða,“ sagði hann.
„Svona, Maja, við verðum að flýta okkur.“
„Á ég að bera þig svolítinn spöl?“ spurði
næturfiðrildið.
Álfurinn afþakkaði.
„Seinna," hrópaði hann.
Það verður þá aldrei, hugsaði Maja litla,
þegar þau flugu leiðar sinnar, því að í aftur-
eldingunni á blómálfurinn að deyja.
Næturfiðrildið sat kyrrt og liorfði á eftir
þeim hjúunum. Hvít álfaklæðin sáust æ
ógreinilegar og hurfu loks í blámóðu fjarsk-
ans. Þá sneri fiðrildið sér hægt á blaði sínu,
leit við og virti fyrir sér stóru, dökku væng-
ina sína, með breiðu, bláu rákunum. Það tók
að brjóta heilann.
Ég hef svo oft heyrt, hugsaði það, að ég
sé grátt og Ijótt og að klæði mín séu ekki
sambærileg við skraut dagfiðrildanna. Litla
býflugan hefur aðeins séð það, sem prýðir
mig. Og svo fór það að velta fyrir sér, hvort
það væri ekki ef til vill dapurt, Maja hafði
spurt það að því. „Nei,“ sagði það loks, „ég
er það ekki lengur, svo mikið er víst."
MEÐAN þessu fór fram, flugu Maja og
og blómálfurinn gegnum þéttan runna
í garði nokkrum. Þar gat að líta slíka dýrð
í mildu mánaljósinu, að dauðlegur munnur
fær því ekki með orðum lýst. Yndislega heill-
andi andblær af svalri dögg og blundandi
blómum laust allt töfrasprota sínum. Hvar-
vetna gat að líta ósýnileg undur náttúrunn-
ar. Fjólubláar drúfur akasíunnar glitruðu,
ferskar og safamiklar, og júnírósarunninn
var sem fagur himinn, alsettur rauðum ljós-
um. Bleikar og dapurlegar sindruðu livítar
stjörnur jasmínrunnans, þær önduðu frá sér
svo sterkum ilm, að það var líkast því, að
þær vildu á þessari stundu gefa allt, sem
þeirra var. Maja varð alveg ringluð og tók
þéttar í hönd álfsins, og augu lians ljómuðu,
björt og sæl.
„Engum hefði getað dottið slíkt í hug,"
sagði Maja litla. „Nei, enginn hefði álitið
þetta mögulegt." En þá sá hún nokkuð, sem
gerði hana mjög hrygga.
„Ó,“ kallaði liún, „sjáðu, þarna er hröpuð
stjarna! Nú reikar hún um og finnur ekki
aftur stað sinn á himninum."
„Þetta er eldfluga," sagði blómálfurinn al-
varlega.
Nú skynjaði Maja í fyrsta sinn, þrátt fyrir
undrun sína, hvers vegna henni fannst álfur-
inn svona elskulegur. Hann hló aldrei að
þekkingarskorti hennar, heldur kom henni
td hjálpar, þegar fátæklegar hugsanir hennar
voru að leiða hana út í ógöngur.
„Það eru undarleg dýr,“ hélt blómálfur-
inn áfram. „Þau bera sitt eigið ljós með sér
gegnum hlýja nóttina. Þannig lýsa þau upp
myrkur runnanna, jsar sem máninn nær ekki
að skína, og þannig finna þau hvert annað
auðveldlega. Seinna skalt þú fá að sjá eld-
flugu, þegar við komum til mannanna."
Maju langaði til að vita ástæðuna.
„Brátt munt þú sjá sjálf," sagði blómálfur-
inn.
Nú voru þau komin að laufskála, sem var
alþakinn jasmínblöðum. Þau settust á jörð-
ina rétt við laufskálann, og út úr honum
barst lágt livísl. Blómálfurinn veifaði í litla
eldflugu.
„Vertu svo góð,“ bað hann þá litlu, „að
lýsa okkur svolítið. Við verðum að fara hér
á milli þessara dimmu blaða til þess að kom-
ast inn í jasmínlaufskálann."
„Þitt skin er bjartara en mitt,“ sagði eld-
flugan.
„Það finnst mér líka,“ sagði Maja, eigin-
lega eingöngu til að dylja geðshæringu sína.
„Ég verð að vefja mig inn í blað,“ sagði
álfurinn, „annars sjá mennirnir mig og
mundu skeflast. Við álfarnir birtumst mönn-
unum aðeins í draumum þeirra."
„Nú, þvi er þannig varið," sagði eldflug-
an. „Ég skal hjálpa þér af fremsta megni.
Ætli þetta stóra dýr, sem þú hefur í fylgd
með })ér, vinni mér ekkert tjón?“
Álfurinn hristi höfuðið, og eldflugan trúði
honum strax.
Nú tók blómálfurinn blað og vafði sig
vandlega innan í það, svo að hvergi sást á
livít klæði hans. Svo sleit hann upp litla
bláklukku, sem hann fann í grasinu, og
hvolfdi henni eins og hjálmi yfir gullna
lokkana. Nú sást aðeins í bjart andlit hon-
um, sem var svo lítið, að vissulega hefði eng-
inn tekið eftir því. Hann bað eldfluguna að
setjast á öxl sér og breiða vænginn fyrir ann-
að hliðarljósið, svo að hann fengi ekki of-
birtu í augun. Svo tók hann um hönd Maju
og sagði:
„Komdu nú. Það er bezt að klifra hér
upp.“
Maja litla velti því fyrir sér, sem álfurinn
hafði sagt rétt áðan, og spurði, er þau voru
að klifra upp vafteinungana:
„Dreymir mennina, þegar þeir sofa?“
„Ekki eingöngu í svefni, heldur dreymir
þá líka stundum í vöku. Þá sitja þeir svolítið
álútir, og augun mæna út í fjarskann, eins
og þau ætluðu að reyna að horfa inn í him-
ininn. Draumar þeirra eru alltaf fegurri en
lífið, og þess vegna birtumst við í þeim.“
En nú lagði álfurinn lítinn fingur í skyndi
á varir sér, sveigði til hliðar litla, blóm-
skrýdda jasmíngrein og ýtti Maju örlítið
fram.
Á sá litla býflugan tvær manneskjur sitja
á bekk í tunglsljósinu. Það voru piltur
og stúlka. Hún hallaði höfðinu upp að öxl
hans, og armur hans vafðist um hana, eins
og hann vildi vernda hana. Þau sátu hljóð
og horfðu stórum augum út í nóttina. Kyrrð-
in var svo mikil, að það var Iíkast því, að
bæði væu sofnuð. Aðeins í fjarska heyrðist
engisprettutíst, og hægt, ofur hægt, þokað-
ist tunglsljósið eftir blöðunum.
Maja litla horfði altekin af hrifningu
framan í stúlkuna. Þótt andlitið væri fölt
og dapurlegt, bar það samt bjarma míkillar
hamingju, sem lýsti eins og hulið ljós. Niður
að augum hrundu gullnir lokkar eins og á
álfinum, og á hárið sló birtu sumarnæturinn-
ar. Frá rauðum vörum hennar, sem voru
lítið eitt opnar, barst andblær angurblíðu
og sælu, eins og hún vildi gefa allt, sem
lnin ætti til að auka á hamingju mannsins,
sem sat við hlið hennar. Og nú sneri hún
sér að honum, dró höfuð hans til sín, og
hvíslaði einhverju í eyra honum, sem seyddi
fram svo yndislegt bros á andliti hans, að
Maja hefði aldrei trúað, að dauðleg vera
gæti brosað svo töfrandi. í augum manns-
ins ljómaði slík hamingja og þróttur, að
það var eins og allur heimurinn væri eign
hans og öll þjáning í eitt skipti fyrir öll úr
sögunni. Framhald d bls. 23.
25