Samvinnan - 01.02.1949, Blaðsíða 26

Gjaldkerinn aÖ verki.
Sambandshúsið í Reykjavík
(Framhald af bls. 7)
Það má ljóst verða af lestri þessarar
greinar, að Jrví fer mjög fjarri, að liús-
næði SIS og fyrirtækja Jress sé stærra en
vera þarf. Ennþá er það svo, t. d. að eft-
irlitsmaður með Sambandsfélögunnm
heldur ennþá til úti í húsi Grænmetis-
verzlunarinnar, Jregar liann er ekki ,,í
förum“. Nú, hljóðið í sumum ráða-
mönnum hinna ýmsu greina starfsins í
húsinu, liafið Jrið iieyrt. Það bendir
ekki til þess, að ofbyggt hafi verið,
þrátt fyrir Jiá miklu og glæsilegu við-
bót, er nýlega reis af grunni sem Jrak
yfir höfuð Sambandsins,; er svo mjög
hefur fært út kvíarnar hin síðustu árin,
eins og almenningi er kunnugt.
Og þetta er ekki óeðlilegt! Hvort
tveggja er, að tíðarandinn sækir æ
meira í það horf að krefjast rúmgóðra
og bjartra húsakynna, enda líka er
samvinnustarf livers lands af svo sterk-
um og safaríkum rótum runnið, að
vöxtur þess má álítast öruggur. Það er
að vísu hægt að kyrkja hann nokkuð á
hörðum árum, en stöðvaður verður
hann vart, nema eðlilegum leikreglum
lífsins sé kippt burt og hnefi valdsins á
loft hafinn. En þá lætur líka fleira á
sjá. Vonandi kemur ekki til þess. —
Þannig er þetta einnig hér á okkar
26
landi. Þess vegna niun líka sú reyndin
á verða framvegis, að erfitt verður að
sníða samvinnuhreyfingu landsmanna
stakk, sem hentar til langframa.
Samvinnusamtökin munu ekki hvað
sízt, og eigi síður liér eftir en hingað
til, sýna það í ýmsum myndum, að spá
eða Jró öllu heldur heitstrengingarögr-
un Einars Benediktssonar mun hvergi
verða sér til skannnar á íslandi, ef allt
fer með felldu:
„Heimur skal í landi líta
lifna risa fyrir dverg“.
B. Þ. Kr.
STJARNA VONARINNAR
LJÓMAR ENN.
komnar spölkorn fram hjá mér, liélt eg
í humátt á eftir þeim.
LEIÐIN LÁ upp á hæð, er var slétt
að ofan, og sá þaðan út yfir allt
þorpið. Þangað hafði eg ekki komið
fyrr á gönguferðum mínum, en þessi
staður virtist sá eini á stóru svæði, sem
óspilltur var af sprengjum og öðrum
styrjaldarmerkjum. í akasíulundi
nokkrum þarna uppi á hæðinni var
mikill fjöldi þorpsbúa að verki. Þeir
unnu þarna hljóðlega og lágmæltir að
því að blanda steypu og höggva til hina
fallegu, hvítu steina, og hlóðu úr þeim
veggi að nýrri og mikilli byggingu.
Allar aðfarir Jreirra höfðu á sér ein-
kennilegan hátíðleikablæ.
Mér var í fyrstu ráðgáta, hvað fólkið
væri að gera, en skyndilega varð mér
Ijóst, af því litla sem búið var að reisa,
hvers konar bygging var að rísa Jrarna
af grunni. Eg greip andann á lofti.
Þetta fólk, sem hafði naumast þak yfir
höfuðið og var svo grátt leikið af styrj-
öldinni, senr raun bar vitni, þessar
konur, börn og gamalmenni, sem í
mínum augum voru einungis sigraðir
og útdauðir skuggar, höfðu valið sér
sem sitt fyrsta verkefni að reisa með
eigin höndum nýja og veglega kirkju.
Ekki bænahús til bráðabirgða, heldur
fegurra og stærra guðshús en þeir
höfðu nokkru sinni fyrr átt.
María og litla telpan tæmdu körf-
urnar sínar. Þær staðnæmdust ofur-
litla stund til að kasta mæðinni, svo
lögðu Jrær af stað eftir nýrri byrði. Um
leið og gamla konan gekk fram hjá
mér, með svitaperlur á enni sér, leit
hún skyndilega til mín og brosti örlít-
ið við mér. Mér fannst vera ögrun í
biosinu, eins og hún vildi segja: „Er-
um við kannski búin að vera, eða
hvað?“ Mér fannst eg geta lesið alla
ævi hennar út úr þessu eina tilliti, for-
tíðina, nútímann og framtíðina. Þarna
var hugrekki og Jirautseigja, trúnaðar-
traust og þolinmæði, vilji til að lifa frá
degi til dags og sætta sig við Jiað, sem
að höndum bar, en umfram allt truin.
EG STÓÐ ÞARNA vandræðalegur
og auðmýktur í sömu sporum, þar
til gamla konan og barnið hurfu mér
sjónum. Og eg fékk samvizkubit fyrir
bölsýnishugsanir mínar. Hverju skipti
rústirnar og eyðileggingin Jiegar á allt
var lið út? Úr því bæði ungir og gamlir
sýndu slíka trú, þá var ekki vonlaust
um framtíð mannkynsins. Eg stóð
þarna langa stund, og þegar eg gekk
ofan hæðina aftur fullur bjartsýni, var
fyrsta kvöldstjarnan að koma í ljós á
einum eilífa himni. Og í daufri kvöld-
skímunni fannst mér hið eyðilega Jrorp
liverfa, en í stað þess reis fyrir innri
sjónum mínum hin skínandi borg and-
ans.
Þýtt úr Reader’s Digest.