Samvinnan - 01.12.1975, Qupperneq 33

Smásaga
eftir
Trausta
Ólafsson
Hann dregur þær fyrir mig
hann Pétur á Bólstað. Þú segir
honum það fyrir mig réttar-
stjóranum.
Já, ansaði Hjörtur. Það skal
ég gera.
Stefán stóð enn nokkra stund
og leit þegjandi til jarðar. Það
var eins og hann ætti enn eitt-
hvað ósagt. Hjörtur gróf hend-
urnar í buxnavösunum og tví-
sté.
Loks: Þú ferð til Þórðar.
Já.
Hann á kannski von á þér
með rútunni og sækir þig
niðreftir?
Ha! Nei! Ég veit það ekki!
Ætli ég komist ekki þangað
hjálparlaust. Stefán horfði enn
niður fyrir sig. Svo var eins og
Hann kallaði hundinn til sín bak við húsið,
klóraði honum ... Hann sá lífið fjara út í brúnum
augum hans, sem mændu enn á hann ...
hann mætti ekki vera að þessu
lengur, hann leit snöggt upp,
rétti Hirti höndina og sagði:
Þú segir honum það réttar-
stjóranum, að Pétur dragi þær
fyrir mig. Þakka þér svo fyrir
og vertu svo blessaður.
Vertu sæll.
Hjörtur horfði á eftir gamla
manninum inn i útibúið. Svo
ræskti hann sig, skyrpti, þurrk-
aði sér um munninn á handar-
bakinu, snaraðist undir stýri og
ók af stað.
Enginn beið afgreiðslu í úti-
búinu svo Stefán gekk beint til
stúlkunnar við borðið og heils-
aði henni með handabandi.
Þetta var feitlagin stúlka og
hún kunni þvi vel, að hann
heilsaði að þessum sið. Annars
gerðu það orðið fáir, sem er-
indi áttu i bankann.
Stefán dró bankabók upp úr
innri jakkavasa sínum: Ég
ætla að taka út úr henni.
Stúlkan tók við bókinni:
Hvað mikið?
Allt.
Allt? Þá verð ég að ógilda
bókina.
Þá næstum allt, sagði Stefán.
Svo þegar ég fæ inn í hana úr
sláturfélaginu, ætla ég að biðja
þig að senda mér það jafnóð-
um suður. Ég verð hjá honum
Þórði.
Það skal ég gera, svaraði
stúlkan. Þau kunnu orðið hvort
á annað, þótt Stefán væri ekki
tíður gestur i útibúinu. Brátt
taldi hún honum peningana
fram á borðið.
Heyrðu, ég þarf að halda
bókinni til að geta sent þér
peningana suður, sagði stúlkan.
Ég held ég trúi þér fyrir
henni. Það örlaði á brosi í aug-
um Stefáns í fyrsta sinn þenn-
an morgun. Svo tók hann í
hönd stúlkunnar: Þakka þér
fyrir og vertu sæl.
Vertu sæll.
Þegar hann gekk út, veitti
hún því athygli, að það hefði
þurft að pressa buxurnar hans.
Á leiðinni suður þyngdi í
lofti á heiðinni og farið var að
rigna, þegar til Reykjavíkur
kom. Á umferðarmiðstöðinni
var mikill erill og Stefán vissi
ekki almennilega, hvað hann
átti af sér að gera, þegar hann
kom út úr rútunni. Þó fylgdist
hann með samfarþegum sínum
inn í bygginguna og út úr
henni aftur hringbrautarmeg-
in. Hann gekk í átt að Lands-
spítalanum, framhjá honum og
áfram til austurs fremur af
meðfæddri áttvísi en kunnug-
leik. Hann gekk lengi og mætti
loks velklæddri frú. Fyrirgefðu,
sagði hann. Ekki geturðu sagt
mér, hvar Breiðholtið er?
Það er í þessa átt, sagði kon-
an og benti. Svo leit hún á
hann og bætti við: En þú verð-
ur óskaplega lengi að ganga.
Þú ættir að taka þér bíl. Á
samri stundu var hún horfin.
Stefán mætti fleirum, sem
staðfestu, að hann væri á réttri
leið, en hann yrði afar lengi að
ganga. Aldrei hefði Stefán að
óreyndu trúað því að svo langt
gæti verið milli manna. Smátt
og smátt styttist þó spölurinn,
hann kom í Breiðholt og spurði
sig áfram að húsi Þórðar, sem
var hið glæstasta að sjá, en
ekki þótti Stefáni það bú-
mannslegt.
Hann kvaddi dyra, en ekki
var lokið upp fyrir honum.
Hann barði þá aftur, en eigi var
að heldur upp lokið dyrunum.
Enn knúði Stefán dyranna og
nú sýnu fastast.
Ljóshærð og bleikklædd kona
svipti upp hurðinni: Hvað er
þetta maður? Því hringirðu
ekki bjöllunni? Ætlarðu að
brjóta niður húsið eða hvað?
Ekki ætlaði ég mér það nú.
Komdu annars sæl, og Stefán
rétti fram höndina.
En hún þekkti hann ekki,
þarna sem hann stóð á tröpp-
um hennar í bláröndóttum föt-
um, hafði enda ekki séð hann
þannig til fara áður.
Guð minn í himninum! Allt-
af sleppa einhverjir hjá þeim!
Og hún skellti á hann hurð-
inni. □
39