Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.08.1922, Qupperneq 6

52
Tímarit íslenskra samvinufélaga.
inn allar skuldir, eða sleptu mönnum ekki alveg úr
skuldaf j ö trunum.
Ofan á þessi verslunarókjör bættust hinar löngu kaup-
staðarferðir yfir vegleysur. — Skagfirðingar sóktu mest
til Skagastrandar, og Húnvetningar algerlega. Hrútfirðing-
ar og Strandamenn sóktu til Stykkishólms eða Skaga-
strandar.
Borðeyrarliöfn var löggilt 23. des. 1846, en ekkert
kaupskip kom þangað fyrstu árin. Clausen kaupmaður í
Stykkishólmi var talinn svo ríkur að hann ætti 27 skip í
förum. — Jón sýslumaður og kammerráð á Melum reið
þangað vestur til þess að reyna að fá Clausen, til að
senda vöruskip á Borðeyri. Clausen var tregur til samn-
inga og bar rnest fyrir að innsigling væri þar hættuleg.
Bauð sýslumaður honum þá 40 hundruð í jörðum að veði
fyrir skipi og farmi, og varð það að samningum.
Fyrst í júní 1848 kom svo 48 lesta skip á Borðeyri
frá Clausen með fiestar algengar vörur; þær seldust á viku.
— Síðan fóru lausakaupmenn að koma þangað, bæði frá
Clausen, Hillebrandt á Hólanesi og fieirum.
Urn 1860 bygði Pétur Eggerz fyrsta lnisið á Borðeyri
24X12 al., og stendur það enn. Iiann tók svo við vöru-
leifum er afgangs urðu í sumarkauptíðinni frá Clausens
verslun og seldi þær.
Þó að þetta yrði mikill hægðarauki fyrir þá er til
Borðeyrar sóktu, þóttu vörurnar dýrar og óvandaðar, svo
óánægja var almenn meðal viðskiftamanna.
Víða á landi hér, reyndu framtakssamir menn að fá
bændur til að versla í flokkuin. G-engu þá oddvitar þeirra
milli kaupmanna og buðu verslun félagsmanna sinna þeim
er best buðu. Var einkum lögð áhersla á ullarverðið, verð
á matvöru og á kaffi og svkri. Nokkuð hafðist upp úr
þessu, þar sem duglegir menn beittust fyrir; en þó var
við rannnan reip að draga, tortryggni margra bænda,
samtök kaupmanna á móti, og svo skuldahöftin á almenn-
ingi.