Spegillinn - 01.12.1956, Side 9

273
^pegitli
inn
nm
Þau gleymast sízt hin gömlu vinakynni,
þinn geitarost þú hófst í nýjum stíl,
er léztu hverfa hnótt í hendi þinni,
heióurskallinn Jósep Djúgasvíl.
Nú hamast þeir aö steypa þér af stöllum,
þó stundum viröist línan nœsta slök.
Og hvar mun hjálp í hrösun, ef vér föllum,
þau henta hezt þín gömlu steinbítstök.
Og því mun ég um iörun enga tala,
en inn á gleöifundi Heimdallar
fer annaö skáld, er orti um Sordavala
og angri og frelsan slegiö vitnar þar.
II.
Á heiminum hefi ég skoöun og skil,
en aö skilja sinn flokk, þaö er vandi,
hann er alltaf dS vaxa og er þó ei til;
þaö er einkennilegur fjandi.
Á vandförnum stigum oss verfiur oft skreipt,
þótt veröum aS standa — en hvurnin,
og hefur nú flokkurinn Hanníbal gleypt
eöa Hanníbal oss? ÞaS er spurnin.
III.
Einn lítiU Steinn, hann stófi á gerzkri grund,
en gettu hvar.
Og Ehrenbúrg þar átti viS hann fund,
já, einmitt þar.
Og Ehrenbúrg er heljar, heljar kall,
en hreinn og beinn.
Og líkaSi ei ef litist hann jafn snjall,
vor litli Steinn.
Og hversvegna svo gneipur gekk hann burt?
Já, gettu nú.
Vor Steinn hann haföi í hógvœrö sinni spurt
um hœnsnabú.
IV.
Á Alþingi voru oft heyrist nú hark,
og haröur er Moggi eftir kosningaslark.