Spegillinn - 01.12.1956, Qupperneq 25

289
^joe^iiíi
inn
unni, nema hvað þeim þótti hann
vera of mikið hægra megin á
veginum, en pabbi sagði bara, að
hann væri nú einu sinni heldur
lítið vinstri sinnaður, og það létu
þeir gott heita. Svo fóru þeir að
spyrja hann út úr umferðareglun-
um: — Til hvorrar handarinnar
áttu að víkja, ef þú mætir bíl? —
Fram, fram, aldrei að víkja, það
er mitt kjörorð, sagði pabbi. — Það
getur kannski blessast í pólitík-
inni, en varla í umferðinni, nei,
þú átt að víkja til vinstri. — Það
var og, sagði pabbi og glotti. Svo
spurðu þeir hann, hvernig raf-
magnið og benzínið virkaði, en það
vissi pabbi akkúrat ekkert um, og
sagðist ekki vera neinn rafmagns-
fræðingur. Þá hristu þeir bara höf-
uðið og sögðu, að þetta væri nóg,
og pabbi hélt, að hann væri búinn
að ná prófinu, en það var nú eitt-
hvað annað. Hann féll nefnilega á
munnlega prófinu og varð að gera
svo vel og læra umferðareglurnar
utan að, og stúdera vinnubrögð
rafmagnsins og benzínsins ræki-
lega, áður en hann fékk að reyna
aftur. En þá náði hann líka próf-
inu og kom heim daginn eftir með
ökuskírteini upp á vasann, og ansi
drjúgur með sig.
— Jæja, þetta hefur gengið vel,
sagði mamma. — 0, það hefur nú
aldrei verið talið neitt þrekvirki að
|R.(/ÍSN€.íKA
\ JENCilratslfí
éc- ÆTLAAÐ Sf>YRJA ÞA HVOftT
I MERIHN MEG-l EKk.1 VEteA
/ _ HÉRNA kyrr"
Hvaft var utanrikisráðherra
íslands a5 gera?
Hvaða nauður rak! tíl, að hann
heimsækti sendiherra Rússa?
taka minnapróf á bíl, sagði pabbi
hógvær. — Kunnirðu nógu vel um-
ferðarreglurnar ? spurði ég. — 0,
sei, sei, já; þær byggjast allar á
einni höfuðreglu, sem sé: Varúð
til vinstri, og þá reglu þurfti eng-
inn að kenna mér, Stebba mín. Þá
hló mamma og sagði að það væri
Hver er lungumaðurinn
í Morgunblaðinu I

ágætt, að nú þyrfti hún ekki leng-
ur að ferðast um sveitina í rúss-
neskum jeppa undir stjórn próf-
lauss manns, nú hefði hún sko
eins konar einkabílstjóra með full-
um réttindum, eins og forsetinn og
ráðherrarnir. — Ójá, ætli það sé
munur, sagði pabbi brosleitur og
stakk ökuskírteininu í rassvasann.
Svo man ég nú ekki eftir fleiru,
nema hvað ég óska þér og þínum
gleðilegra jóla og góðs árs, og
vertu svo alltaf jafnblessuð,
þín vinkona
S. J.
P. S. Hann Siggi á Brekku (þessi
rauðhærði, með freknurnar, þú
manst) skrifaði mér bréf um dag-
inn, og ég ætla að sýna þér það,
þegar við hittumst. Það var voða
rómantískt og háfleygt, svo var
kvæði í því, afskaplega fallegar
vísur um blóðrásina í arminum
og ástina í barminum.
Sama.