Stúdentablaðið - 17.06.1945, Qupperneq 12

12
STtJDENTABLAÐ
bezt ég gæti, og ég held ég hafi aldrei not-
fært mér tíma minn dyggilegar en ég gerði
þessa daga. Ég las yfir villumar í stílabók-
inni, rifjaði upp málfræðina og fór yfir þetta
litla, sem við vorum búnir með í lesbókinni.
En þar að auki leitaði ég t:l Valtýs Guðmunds-
sonar og bað hann að liðka mig í latínunni,
leiðrétta hjá mér villur og leggja út með mér
það, sem ég skildi ekki áf eigin ramleik.
Valtýr var kominn.í skóla og bjó hjá Magnúsi
trésmið Árnasýni, i litlu timburhúsi við hom-
ið á Aðalstræti og Túngötu, þar • sem nú
standa Uppsalir. Þá var Ölafur sonur Magn-
úsar, síðar prófastur í Arnarbæli, að lesa
undir skóla hjá séra Sveini Níelssyni. Ég hafði
verið tíður gestur í húsi Magnúsar. Við Ólaf-
ur vomm frændur, og húsið var á leið minni,
sem ég gekk daglega. Þar hafði ég kynnzt
Valtý og fleiri skólapiltum.
Valtýr tók bón minni ljúfmannlega, og
Ólafur bauðst líka til að hjálpa mér. Ég fór
síðan heim til þeirra á hverjum degi, venju-
lega um hádegisbilið, og var þar röskan
klukkutíma. Þeir leiðréttu villur mínar, lásu
með mér eitt og annað, sem ég skildi ekki, og
bjuggu til setningar, er þeir létu mig þýða á
latínu. Þýðingar mínar voru auðvitað mjög
vitlausar. En þeir gerðu samt aldrei gys að
mér, heldur leiðbeindu mér af alúð og góð-
viíd. Þessum piltum á ég það máski mest að
þakka, að ég komst upp í skólann.
En ég lét mér þessa tilsögn þó ekki nægja.
Þegar ég fór út frá þeim Valtý og Ólafi, labb-
aði ég mig á hverjum degi upp í Latínuskóla
og bað pilta, sem bjuggu í heimavistinni, að
æfa mig í latinu. Það var ekki mikil fyrir-
staða á því, að þeir vildu æfa mig. Svo byrj-
aði ballið. Þeir stilltu mér upp fyrir utan
skóladyrnar, ýmist á tröppurnar eða fyrir
neðan tröppurnar og fylktu sér síðan í hóp
inni í dyrunum. Svo fóru þeir að spyrja: ,,A11-
ir menn eru dauðlegir. Hvernig er það á
latínu?"
„Omni homini mortales est,“ svaraði ég.
Þá gall við skellihlátur frá hópnum í skóla-
dyrunum. „Bölvað fíflið! Þú átt að segja:
Omnes homines mortales sunt.“
Eftir þessu voru öll önnur svör mín. Ég
varð óðar mesti aufúsugestur í skólanum. „Nú
er fíflið komið,“ kvað við um allt skólaloftið,
þegar ég kom í spurningatímana. Og mikið
var nú hlegið að mér. Piltárnir í heimavist-
inni þyrptust allir niður í forstofuna til að
hlusta á fíflið. Stundum bað ég, þegar þeir
hlógu mest að svari mínu: „Æ, segið mér það
nú!“ Það gerðu þeir stundum, en oftar þótti
þeim ekki taka því að púkka svo miklu upp
á þennan kjána og dæmdu mig frá allri latinu.
Fyrir þessa frammistöðu varð ég alræmdur
fyrir fíflaskap um allan skólann. Þegar kem-
ur fram í fríið, segir Magnús Björnsson eins-
lega við mig, því að hann vildi mér vel og sá
aumur á mér: „Vertu ekki að fara þetta upp
í skóla! Það er komið út um allan bæ, hvað
þú sért vitlaus.“
Ég svaraði þessu engu og hélt áfram eins
og ég væri í miklu áliti í heimavistinni. Svörin,
sem piltar þóttust hafnir yfir að leiðrétta,
flúði ég með til Ólafs og Valtýs, og þeir
greiddu úr þessu öllu fyrir mig.
f þessum brösum gekk fyrir mér fram eft-
ir friinu. En þó að báglega horfði fann ég
samt, að ég var dálítið farinn að liðkast í
latínunni. Ég fór á fætur klukkan sex á hverj-
um morgni — meira að segja sjálfan jóla-
dagsmorguninn — og var að allan daginn: las
heima, gekk til Valtýs og Ólafs, rölti upp í
skóla með sama langlundargeði og náði í
skólapilta á götunni til að fræðast af þeim.
Ég hafði alltaf í huga sögurnar, sem Magnús
Andrésson hafði sagt okkur af Demosþenes
og Disraeli. Þegar þeir fluttu fyrstu ræður
sínar, hlógu áheyrendur að þeim. En það fór
af. Þeir urðu meðal mestu mælskumanna í
heimi. Ég skyldi eitthvað læra af þessum
snillingum. Þó að ekki ætti fyrir mér að
liggja að verða mestur eða á borð við þá, sem
mestir höfðu verið, þá skyldi ég þó komast
eitthvað áfram.
Framli. bls. 22.
(