Stúdentablaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 35

STÚDENTABLAÐ
35
Hvað réði vali þínu? Hvað réði vali þínu?
BIRNA ÓLAFSDÓTTIR,
stud. polyt.
Þessari spurningu er erfitt að
svara að fullu. Valið á sér
margþættari tildrög og er til-
viljunarkenndara en maður
gerir sér grein fyrir i fljótu
bragði.
En í stórum dráttum er það
um mig að segja, að helzt var
það áhugi á raunvísindagrein-
um, sem réði innritun minni í
verkfræðideildina. Það var
sem sagt ekki áhugi á starfi
sem verkfræðingur, sem réði
vali mínu, (enda hef ég kynnst
því að mjög takmörkuðu leyti)
heldur áhugi á sjálfu námsefn-
inu, sem deildin gefur mönn-
um kost á að kynnast. 'Ég get
því ekki sagt, að ég stefni ein-
huga að verkfræðingstakmark-
inu, heldur hinu að reyna að
öðlast meiri þekkingu á stærð-
fræði- og eðlisfræðigreinunum,
og mun ég fást við þær grein-
ar til að byrja með og sjá hvað
setur.
Því hefur oft verið haldið
fram, að kvenfólk sé lítt gef-
ið til raunvísindaiðkana eða að
minnsta kosti ekki til jafns við
karlmenn. Finnst mér þær full
yrðingar á nokkuð hæpnum
rökum reistar, en ekki erl á-
stæða að ræða það nánar hér.
En hitt er víst, að þörf þjóðfé-
lagsins fyrir menntað fólk á
LÁRA INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR,
stud. odont.
Enn hef ég ekki getað hafið
það nám, sem ég hyggst leggja
stund á, þ. e. tannlæknanám.
Ég hef lengi haft áhuga á tann-
lækningum og tel það geta ver
ið mjög skemmtilegt starf á
margan hátt. Fyrst og fremst
tel ég skemmtilegt að fást við
mannfólkið, og einnig er mjög
hagkvæmt fyrir kvenfólk að
geta unnið þann hluta dags,
sem hverri hentar bezt, og
held ég að rík skilyrði séu til
þess fyrir tannlækna.
Þegar ég sótti um inngöngu
í tannlæknadeild í haust hafði
ég ekki frekar en aðrir hug-
mynd um, hve margir yrðu
teknir inn í deildina, en bjóst
alls ekki við því, sem nú er
komið á daginn, þar eð mikið
hefur verið rætt um eflingu
þessarar deildar. Haustið 1964
voru teknir 14 nýir nemendur
inn í deildina, og um það leyti
einnig gefin góð fyrirheit um
allverulega fjölgun nýrra nem-
enda í deildina á næstu árum.
Því var það mikið reiðarslag,
þegar ég fékk þær upplýsingar
seinni hluta dags hinn 23. sept-
ember sl., réttri viku áður en
kennsla hófst í H. í., að enginn
yrði tekinn inn í tannlækning-
ar á fyrsta ári. Þá var orðið of
seint að athuga möguleika á
ÓLAFUR H. ODDSSON,
stud. med.
Ég var í 4. bekk menntaskóla,
er ég fór að hugsa alvarlega
um að verða læknir. Háleitir
draumar hafa sennilega ráðið
úrslitum um ákvörðun mína
þá. Hvað sem því viðvíkur, þá
urðu íhuganir mínar að föst-
um ásetningi. Hef ég nú einskis
að iðrast, enda þótt mörgu sé
öðruvísi varið en ég upphaf-
lega bjóst við.
Læknisfræði er, að mínu á-
liti, sú grein, sem einna helzt
krefst geysimikillar vinnu, en
sem jafnframt gefur mikið í
aðra hönd af auðæfum, er ekki
verða metin til fjár. Stöðug
tengsl læknis við mannlega
baráttu lífs og dauða ættu að
veita þá fullnægingu í lífinu,
sem hver maður hlýtur að leita
að. Enginn verður óbarinn bisk
up. En jafnframt er augljóst,
að sérhver, sem ósérhlífinn
leggur á sig mikið erfiði, upp-
sker ríkulega. Stórstígar fram-
farir á sviði læknisfræði hafa
orðið til þess, að hún er nú
orðin umfangsmikil vísinda-
grein, sem í senn krefst ein-
lægrar ástundunar og þolin-
mæði af þeim er hana nema.
Það eina sem ég varð að ganga
úr skugga um hjá sjálfum mér
áður en ég hóf námið var það,
hvort þetta væri fyrir hendi