Fálkinn - 16.12.1949, Síða 25

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1949 £
einu sinni fuglana. Burtförin var
því síður en svo þægileg.
Tréð rankaði ekki við sér fyrr
en það var ásamt öðrum trjám
tekið af vagni í húsagarðinum og
þá heyrði það, að einhver sagði:
„En hve þetta tré er fallegt. Við
þurfum ekki nema það eitt.“
Nú komu tveir skrautklæddir
þjónar og báru grenitréð inn í
stóra fallega stofu. Á veggjunum
hengu málverk og við hliðina á
stórum gljáandi ofni stóðu kín-
versk skrautker með lokum, sem
á voru ljónsmyndir. Þar voru
hægindastólar, silkilegubekkir,
stór borð þakin myndabókum og
leikföngum er kostað höfðu mörg
hundruð ríkisdala; að minnsta
kosti sögðu börnin það. Og greni-
tréð var reist í stóran kassa full-
an af sandi, en enginn gat séð að
það væri kassi, vegna þess að
hann var þakinn grænu áklæði,
og undir hann sett stór og marg-
lit ábreiða. Ó, hvað það skalf mik-
ið. Hvað myndi næst koma fyrir?
Bæði þjónar og ungar stúlkur
skreyttu tréð. Á eina grein eftir
aðra hengdu þau litla netpoka,
sem klipptir voru út úr lituðum
pappír, og í þessa poka var svo
sett allskonar sælgæti. Gyllt epli
og valhnetur hengu á greinunum
eins og þau væru fastgróin og
mikill fjöldi af rauðum, bláum og
hvítum smákertum var festur á
greinarnar. Einnig hengu brúður,
sem litu út eins og lifandi verur,
í grænu liminu, en slíkt hafði tréð
aldrei séð áður, og efst á topp-
inn var svo sett stór gullin stjarná.
Það var skrautlegt, því var ekki
hægt að neita.
„1 kvöld skal það ljóma,“ sögðu
þau öll einum rómi.
,,Ó, að kvöldið væri nú kornið,"
hugsaði tréð, „ó, að farið væri
að kveikja ljósin, en hvað mundi
þá gerast? Ætli trén úr skógin-
um myndu koma til þess að horfa
á mig. — Skyldu gráspörvarnir
fljúga að glugganum. Skyldi ég
festa hér rætur og standa í þess-
um skrúða bæði vetur og sum-
ar?“
Jú, jú, það var ekki f jarri sanni,
en það hafði virkilegan barkar-
verk af einskærri eftirlöngun og
barkarverkur er eins slæmur fyr-
ir tré eins og höfuðverkur fyrir
okkur mennina.
Nú voru ljósin tendruð. Hvílíkt
skraut, hvílíkur ljómi. Tréð bærði
allar greinarnar svo að eldur læsti
sig í limið frá einu kertanna,
og sviðnaði grenið þá brátt.
„Guð hjálpi okkur!“ sögðu all-
ar stúlkurnar og slökktu eldinn í
flýti.
Nú þorði tréð ekki að hreyfa
sig hið minnsta. Það var svo
hrætt um að skrautið yrði tekið
aftur; það var alveg frá sér num-
ið í öllum þessum ljóma. Þá opn-
uðust vænghurðir og inn þusti
Maöurinn sagöi nú söguna af honum, Klumpa-Dumpa
mikill fjöldi barna rétt eins og
þau ætluðu að ryðja trénu um
koll. Á eftir kom svo eldra fólk-
ið í hægðum sínum. Litlu börnin
stóðu orðlaus í fyrstu, en það
stóð ekki lengi yfir, því að í næstu
andrá tóku þau að æpa af fögn-
uði og gáska svo að undir tók
í húsinu. Þau dönsuðu í kring
um tréð og hver jólagjöfin af
annarri var tekin af því.
„Hvað eru þau nú að gera?“
hugsaði tréð.“ „Hvað verður nú?“
Og kertin loguðu þar til komið
var niður á greinar og jafnóðum
sem þau brunnu út var slökkt á
þeim og því næst var börnunum
leyft að rupla tréð. Ó, þau köst-
uðu sér yfir það og ruddust svo
að brakaði í öllum greinum og það
hefði oltið um koll ef það hefði
ekki verið fest við loftið með
toppnum og gullstjörnunni.
Börnin dönsuðu nú um með
hin fallegu leikföng sín. Enginn
horfði á tréð nema gamla barn-
fóstran, sem kom og gægðist inn
á milli greinanna, en það var
aðeins til þess að gá að, hvort ekki
hefði orðið eftir fíkja eða epli.
„Segið okkur sögu, segið okk-
ur sögu,“ hrópuðu börnin og
drógu lítinn feitlaginn mann í átt-
ina að trénu og hann tók sér sæti
undir því. „Svo erum við komin
út í græna náttúruna,“ sagði
hann, ,,og tréð getur haft mjög
gott af því að hlusta á með ykk-
ur. En ég segi ykkur aðeins eina
sögu. Viljið þið heyra söguna af
honum Iviða-Áviða eða honum
Klumpa-Dumpa, sem datt niður
tröppurnar, en komst samt í há-
sætið og fékk kóngsdótturina ?“
„lviða-Áviða“ hrópuðu sum,
„Klumpa-Dumpa“ kölluðu önnur.
Það voru hróp og köll, og það var
aðeins grenitréð, sem var þögult
og hugsaði með sér: „Fæ ég þá
ekki að vera með, alls ekkert að
gera?“ En það hafði þegar verið
með og gert það sem því var ætl-
að að gera.
Maðurinn sagði nú söguna af
honum Klumpa-Dumpa, sem féll
ofan tröppurnar, en komst samt í
hásætið og fékk konungsdóttur-
ina, og börnin klöppuðu saman
höndunum og hrópuðu: „Segðu
okkur aðra sögu, segðu okkur
meira.“ Þau vildu líka fá að heyra
söguna um hann Iviða-Áviða, en
þau fengu ekki nema söguna af
Klumpa-Dumpa. Grenitréð stóð
þögult og hugsandi, aldrei höfðu
fuglarnir í skóginum sagt nokkuð
þessu líkt. „Klumpa-Dumpi valt
ofan tröppurnar, en fékk þó
kóngsdótturina. Já, þannig geng-
ur það í heiminum," hugsaði
grenitréð og hélt að það væri
raunverulega satt, af því að það
var svo prúður maður, sem sög-
una sagði. „Já, hver veit. Ef til
vill dett ég líka niður tröppurnar
og fæ kóngsdóttur." Og það
hlakkaði til næsta dags, þegar
það bjóst við að verða aftur
skreytt ljósum , leikföngum, gulli
og ávöxtum.
„Á morgun skal ég ekki
skjálfa," hugsaði það. „Þá ætla
ég að skemmta mér vel í allri
minni dýrð. Á morgun mun ég
aftur heyra söguna um hann
Klumpa-Dumpa og kannske einn-
ig um lviða-Áviða.“ Og tréð stóð
kyrrt og hugsandi alla nóttina.
Um morguninn komu vinnu-
maðurinn og vinnukonan inn í
stofuna.
„Nú byrjar dýrðin aftur,“ hugs-
aði tréð, en þau drógu það út úr
stofunni, upp tröppur inn á háa-
loft og settu það inn í dimmt skot,
þangað sem engin birta náði.
„Hvað á nú þetta að þýða?“
hugsaði tréð. „Hvað skyldi ég nú
eiga að gera hér? Hvað ætli ég
fái hér að heyra?“ Og það hall-
aði sér upp að veggnum og hugs-
aði og hugsaði.
Nógan tíma hafði það, því að
dagar og nætur liðu, án þess að
nokkur kæmi þangað upp og þeg-
ar einhver loksins kom, þá var
það aðeins til þess að kasta nokkr-
um kössum út í hornið. Tréð var
nú alveg falið, og var engu lík-
ara en búið væri að gleyma þvi
með öllu.
„Nú er vetur úti,“ hugsaði tréð.
„Jörðin er frosin og snævi þak-
in. Mennirnir gætu ekki gróður-
sett mig aftur. Þessvegna á ég
að standa hér í skjóli til vorsins.
En hvað það er vel hugsað. En
hvað mennirnir eru góðir. Aðeins
að hér væri ekki svona dimmt
og einmanalegt. Ekki einu sinni
lítill héri. Það var þó svo gaman
úti í skóginum þegar snjór var
á jörðu og hérinn stökk fram hjá;