Fálkinn - 16.12.1949, Qupperneq 37

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1949
■^tJN ÝTTI kápunni ofan
af sér og rétti úr sér.
£* Hún hafði setið í horn-
inu við klefagluggann og blund-
að, eins og fólk gerir oft á ferða-
lagi í járnbraut þegar því finnst
tíminn lengi að líða. Hún var ekki
almennilega vöknuð er hún leit
fram undan kápunni og deplaði
augunum meðan þau voru að
venjast birtunni aftur. Og fyrst nú
sá hún að nýr farþegi var kom-
inn í klefann.
1 sætinu beint á móti henni
sat maður niðursokkinn í að lesa
blað. Hún athugaði hann í laumi,
Hann kom henni svo kunnug-
lega fyrir sjónir — fannst að hún
hefði séð hann áður. Hún gat
bara ekki komið því fyrir sig
hvað það var, sem hún kannaðist
við. Svo kom hún auga á fæð-
ingarblettinn á eyranu á honum,
svo að hún laut fram til að sjá
andlitið betur. Jú, víst var það
hann!
,,Martin!“ kallaði hún forviða
og maðurinn leit upp, ekki minna
forviða. Hann starði á hana um
stund. Svo lét hann blaðið síga.
„Winnifred!" Hann stóð upp og
tók báðar hendur hennar, sem
hún rétti á móti honum.
„Winni — þú!“
Það var hún, sem fyrst tók eftir
að fleiri farþsgar voru í klefanum
og þeir störðu á þau, forvitin.
„yið skulum fara inn í matar-
vagninn og tala saman,“ sagði hún
lágt. „Það eru víst ekki margir
þar núna, og mig langar til að
segja þér dálítið í góðu tómi. Dá-
lítið, sem ég hefi beðið með að
segja þér síðan ég sá þig seinast.
1 fimm ár.“
Hann gekk inn ganginn á und-
an, og inn v matarvagninn. Hann
var að heita mátti tómur. Aðeins
einn maður við eitt gluggaborðið.
Þau settust svo langt frá honum
sem hægt var, til að geta haft sem
best næði.
„Hvað má ég bjóða þér að
borða?“ spurði hann.
„Ekki neitt, þakka þér fyrir.“
„Þá verðum við að minnsta
kosti að fá okkur glas af sherry
til að halda upp á endurfundinn.
Finnst þér ekki?“
Hann bað um sherry og sneri
sér brosandi að henni. „Hvernig
líður þér, gæskan? Hefirðu fund-
ið þessa Paradís á jörðu, sem þú
varst áð rugla með hér einu
sinni?“
Hún brosti á móti honum. En
augun voru alvarleg. Hún hallaði
sér fram á borðið og horfði á
hann.
„Fimm ár eru langur tími, Mar-
tin.“ Það var eins og hún þorn-
aði í kverkunum og hún varð að
súpa á glasinu til að geta haldið
áfram.
7%
'%

2?-%. 2?-%.
Lparadís
á iörðu.

„Fyrir fimm árum var ég varla
nema barn. Konan í mér — ef
ég má orða það svo — var svo
ný að ég þekkti hana varla. Hún
setti í mig beyg um leið og hún
vakti há mér vonir um nýja, und-
ursamlega framtíð. Þetta lætur
víst heimskulega í eyrum Martin,
en ég get ekki lýst því öðruvísi.
Eg var að hálfu leyti barn og
T.ð hálfu leyti fullorðin — og þú
þekktir aðeins barnið.“
ar til mín væru ekki þær sömu og
áður.“
Hann stóð hálfvegis upp, eins
og hann ætlaði að flytja sig henn-
ar megin við borðið, en hún fékk
hann til að setjast aftur.
„En nú veit ég að þú elskaðir
mig,“ hélt hún áfram lágróma,
„og að það voru ekki annað en
ungæðislegar tilfinningaöfgar er
þarna voru í vegi. Eftir að mér var
orðið þetta ljóst fannst mér ég
Hann svaraði ekki strax —
horfði aðeins rannsalcandi á hana.
„Fimm ár,“ sagði hann seint.
„Fimm eilífðir, Winni. Maður get-
ur elst talsvert og þroskast á þeim
tima.“
Hún varð að taka glasið aftur
til að væta varirnar. Og nú komu
orðin eins og flaumur. Það var
líkast og hún vildi reyna að koma
fimm ára forða af hugsunum fyr-
ir í fáeinum setningum.
„Þegar mér skildist það fyrst,
að þér þætti ekki eins vænt um
mig og þér hafði þótt áður, varð
ég mannfælin og fálát — í stað
þess að tala hreinskilnislega við
þig. Og við fjarlægðumst með
hverjum deginum. Og þegar þú
lagðir áherslu á, að við yrðum
að reyna að halda saman samt,
þá gerðir þú þetta svo rólega og
yfirvegað, að ég hélt að þú gerð-
ir það af skyldurækni. Eg hélt að
þú vissir að ég elskaði þig áfram,
og að þú værir reiðubúinn til að
giftast mér, þó að tilfinningar þín-
ekki geta lifað glaðan dag fyrr
en ég hefði sagt þér frá því. En
ég varð að segja það sjálf — mér
fannst óhugsandi að skrifa það.
Eg einsetti mér að segja það, ef
ég hitti þig nokkurntíma. Þá —
fyrir fimm árum — hafði ég ekki
lært að finna hugsunum mínum
orð. En nú hefi ég lært það og nú
skaltu heyra það ailt, Martin.“
Hún tók málhvíld áður en hún
hélt áfram: „Mér lá við sturlun
af sorg, er ég fékk bréfið þitt um
að þú hefðir gifst frænku þinni
— af því að ég hefði slitið trún-
aði við þig. Eg lá andvaka nótt
eftir nótt, — gat ekki einu sinni
grátið. Eg felldi ekki eitt tár held-
ur lá og engdist, eins og af líkam-
legum kvölum. Á daginn ráfaði
ég um eins og bergnumin, alveg
sinnulaus, og þegar ég loks sofn-
aði á kvöldin dreymdi mig alltaf
um þig. Mig dreymdi að þú værir
kominn til mín og hallaðir höfðinu
upp að brjósti mér eins og þú
varst vanur, og að ég stryki hend-
inni um hárið á þér og spyrði
hvort þér liði vel. Þú svaraðir allt-
af því sama: „Elskan mín, þegar
ég er hjá þér, líður mér betur en
nokkrum öðrum manni getur lið-
ið.“ — Þegar ég kom að þessu
svari þínu vaknaði ég alltaf, vakn-
tí ijj' "uí iu m öj ui (ij iti oq
S. Sz-%. 2?%. 2?-%. 2?-%. 2?%.
aði úr yndislegum draumi til
martraðar harms og þjáninga.
Þetta var verra en að syrgja dáinn
mann. Verra vegna þess að mér
fannst niðurlæging í því að þrá
mann annarar konu svona heitt.“
Það fóru krampadrættir um
andlitið á henni en svo harkaði
hún af sér og brosti. Hún roðn-
aði í kinnunum og augun voru
dökk af geðshræringu.
Hann sat og horfði í augu henni.
Honum fannst það svo undursam-
legt við hana hve sjáaldrið í aug-
unum varð stórt þegar hún varð
hrærð. Þetta hafði oft töfrað
hann. Það var eins og augun í
henni væru botnlaus og svört,
með gráum hring utanum.
Hann leit fram og strauk hönd
hennar án þess að segja orð.
„Skilurðu mig, Martin?“
Augu hennar grátbændu hann
um að gera það.
„Já, Winni, — ég skil þig —
núna.“
„Eg er ekki búin enn, það er
svolítið meira. Eg verð að segja
þér allt. sem ég hefi búið yfir
þessi árin. Eg hugsa að mér líði
betur eftir. Þetta hefir legið á mér
eins og farg. Eins og þú kannske
fréttir var mér boðið í ferð með
Hetty-frænku. En ég hugsaði allt-
af til þín. Fyrstu hvítasunnuna
eftir brúðkaupið hugsaði ég: Nú
borðar hann fyrstu hvítasunnu-
máltíðina heima hjá sér með
henni. Og þegar jólin komu:
Fyrstu jól heima hjá honum. Þau
hefðu átt að vera heima hjá okk-
ur. Mig tók þetta svo sárt að mér
fannst ég ekki geta lifað. Og þó
var það ekki það versta. . .
Hún varð að súpa á glasinu aft-
ur til að styrkja sig. Allur roði var
horfinn úr kinnum henni og aug-
un voru brennandi.
„Veistu hvað var verst, Martin?
Eg fór að hugsa um hvort þið
mynduð eignast barn. Mér fannst
ég verða að deyja ef þú eignaðist
barn með annarri konu. Eg átti að
eiga það barn. Mér fannst fráleitt
að önnur kona væri móðir að þínu
barni.“ Og svo spurði hún: „Eigið
þið barn, Martin?“
„Já, litla stúlku, sem heitir
Winni.“
Það fór titringur um hana og
nú fylltust augun af tárum. Hann
skotraði augunum að hinu borð-
inu. Til allrar lukku var maður-
inn farinn. Þau voru ein í matar-
vagninum. — Hann stóð upp og
færði sig til hennar og tók mjúkt
undir hökuna á henni.
„Elskan mín, það er til Para-
dís á jörðu. Að heyra þig segja
þetta — heyra að þér hafi liðið
alveg eins og mér í þessi fimm
ár, — það er eins og að vera í
himnaríki. Aldrei í þessi ár hefi
ég notið þeirrar sælutilfinningar,
NiÖurlag ábls. 31.