Fálkinn - 17.12.1953, Qupperneq 10

6 *^*^*^*^*>^*^*^M^*^*^*^*^*^*^* JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953
★
UNDIR STJÖRNUNUM
ANGT austur í lðndum
látu þrír vitringar í djiip-
um hugleiðingum. Þeir
gátu lesið úr stjörnum og
túlkað hreyfingar þeirra og nú höfðu
þeir mœlt sér mót til að reyna að finna
nýja stjörnu, sem birtast skyldi og
verða óvenjulega skær. Sú stjarna
boðaði komu heimsdrottnarans.
Því hafði verið spáð að liann mundi
fæðast í Gyðingalandi, í ómerkileg-
um smábæ, og verða voldugri en Al-
exander mikli, vitrari en Salómon
og færa veröldinni nýja friðaröld.
Þeir vitringarnir höfðu komist að
þessu með þvi að grúska í ævagöml-
um handritum, og ákveðið að undir
eins og stjarnan sæist skyldu þeir
taka sér staf í hönd og láta stjörnurn-
ar leiðbeina sér til að finna þennan
konung Gyðinganna, sem verða skyldi
konungur alheimsins.
En það varð dráttur á að stjarnan
birtist. Nú höfðu ]>eir vakað nokkrar
nætur, en þá stakk einn þeirra upp
á því, að þeir skyldu nota biðina til
þess að verða sér úti um gjafir handa
hinum væntanlega konungi, svo að
þeir kæmu ekki tómhentir til lians.
— Og hinum fannst þetta góð til-
laga.
Og svo varð það að ráði, að undir
eins og þeir sæju stjörnuna, skyldu
þeir hittast á tilteknum stað i jaðri
eyðimerkurinnar og verða siðan sam-
ferða til Gyðingalands.
Sá fjórði og yngsti af þessuni vitr-
ingum átti akra og vingarða, sem
hann ^eldi nú, og fyrir megnið af
andvirðinu keypti hann þrjá sjald-
gæfa dýrgripi: safír, sem var blár ög
tær eins og úthafið sjálft, rúbín, sem
glóði eins og hjartablóð, og perlu,
bjarta og hvíta eins og mjöll á fjalls-
tindi, eða saklaus sál. Þessir þrír
gripir inundu allir sóma sér vel í gull-
kórónu heimsdrottnarans.
Og eina dularfulla nótt, er jörðin
hvíldist í djúpum, dreymandi friði og
himininn var heiður og tær, birtist
stjarna í austri og virtist draga að
sér skin allra annarra stjarna. Og
þessi stjarna gat leiðbeint vitringun-
um að markinu.
Vitringurinn fyrrnefndi var fús til
að ferðbúast undir eins, en um þessar
mundir hafði illkynjuð farsótt gosið
upp í þorpinu, sem hnnn átti heima
i. Hraustir menn, ungar konur, börn
og gamalmenni fengu að kcnna á
henni. Og þörfin á að likna þeim, sem
bágt áttu, var svo brýn, að þeir sem
heilbrigðir voru gátu ekki hliðrað sér
hjá að lijálpa sjúkum og deyjandi.
' Vitringurinn hjálpaði til að hjúkra
hinum þjáðu, hampa kveinandi I)örn-
um á handleggnum og bera hina dánu
á hinsta hvildarstað. Og þegar sóttin
rénaði voru mörg heimili hjálpar-
þurfi, af því að heimilisfaðirinn eða
synirnir voru látnir. Og nú ncyddist
vitringurinn til að selja bláa gimstein-
inn sinn, sem hafði átt að prýða kór-
ónu konungsins mikla. Það var um-
ferðakaupmaður sem keypti bann, og
andvirðið rann til þess að hjálpa hin-
um bágstöddustu.
Þegar vitringurinn varð loksins
ferðbúinn hélt hann sem hraðast á
EFTIR INGEBORG MARIA SICK
hinn tiltekna stað. En þá voru hinir
vitringarnir þrír farnir þaðan fyrir
löngu og komnir vestur i eyðimörk-
ina.
Og ekki sú hann hcldur neina
stjörnu til að leiðbeina sér. En þó
i'annst honum samt alltaf sem ein-
liver bjarmi vísaði sér veg, og hann
vonaði að hann mundi draga félaga
sína uppi von bráðar.
En dagar og nætur liðu, og það
var komið fram á vor jíegar hann —
alltaf einn sins liðs — komst til landa
Juda og sá einn morguninn hvíta hús-
veggina í Betlehem á næsta leiti
framundan sér.
Ilm frá fjólunum við vegarbrúnina
lagði að vitum honum, blá iris-blóm
og stórar anemónur stóðu upp úr
vorgrænu grasinu, og skammt frá
stóð legsteinn undir ungu ólífutré.
Hann spurði mann, sem rak asna
sinn fram veginn, hver væri grafinn
þarna, og maðurinn svaraði:
„Rakel ættmóðir okkar. Hún dó af
barnsförum hérna við veginn. Farðu
ekki þangað því að nú grætur hún und-
ir moldinni, yfir því að börn hennar
eru ekki framar lifs. Og sú sem heyr-
ir grát hennar gleymir honum aldrei.“
Það hvarflaði að vitringnum að
maðurinn mundi ekki vera með öll-
um mjalla, og hann hélt áfram til
Betlehem. En þegar hann kom inn
í bæinn ríkti annarleg dauðaþögn á
götunum þar. Öll hús voru lokuð og
fólkið sem hann mætti var þögult
eins og afturgöngur.
Hann leitaði árangurslaust að fé-
lögum sínum þremur. Þótt hann spyrði
fólk, hvort það hefði ekki orðið vart
við þrjá stjörnuspámenn frá Medeu,
varð hann einskis vísari. Og þegar
hann spurði, hvort ekki hefði fæðst
þarna barn, sem verða ætti konungur,
fékk hann ekkert svar.
En einn daginn kom hann að lnisi
í útjaðri bæjarins. Þar stóð föl kona
með ógreitt hár í dyrunum og kall-
aði til hans: „Getur þú stöðvað blóð-
rás?“ spurði hún og tók andköf.
„Geturðu það? Annars deyr barnið!"
Hann flýtti sér að svara: „Já, ég
kann nokkuð til lækninga. Hefir
barnið þitt slasast?“
Hún leiddi hann inn í stofu og að
breiðri flatsæng og sagði: „Þarna
liggur hann — flýttu þér nú! Hann
er eina barnið okkar Barúks — og
hann má ekki deyja! Hjálpaðu hon-
um aður en honum blæðir út!“
En i fletinu var ekkert barn.
Nú kom maður inn úr dyrunum,
liristi höfuðið framan í vitringinn og
horfði raunalegum augum á hann, en
mælti við konuna: „Já, Mirjam, já
— okkur tekst sjálfsagt að stöðva
blóðrásina.“
Nú þóttist vitringurinn sjá að kon-
an væri brjáluð, liann kinkaði kolli
þegjandi til að kveðja — og fór út.
Framundan honum voru græn,
hólótt beitilöndin, sem umkringja
Betlehem eins og mjúk faðmlög, og
ósjálfrátt varð honum gengið þang-
að sem smalarnir reikuðu um með
hjarðir sínar. Þegar hann ávarpaði
þá tóku þeir honum vel og vingjarn-
lega og svöruðu greiðlega spurning-
unum, sem honum var svo mikið
áhugamál að fá svarað:
„Jú — eina kynlega liljóða nótt, er
við vöktum yfir fénu, sáúm við
stjörnu í austri, sem varð svo björt
að líkast var að dagur væri hérna á
völlunum. Og við sáum sýn — engla
sem sungu og er við gengum á hljóð-
ið fundum við barn, sem hafði fæðst
í einum fjárhellinum og verið lagt i
jötu .... Og til barnsins komu þrir
vitringar sem höfðu farið langa
vegu — það eru víst þeir, sem þú
ert að spyrja eftir — til að hylla
þetta barn sem konung. En — þei!
— Þegar Heródes frétti þetta varð
liann lafhræddur við nýja konunginn
og gerði út menn til að drepa barnið,
svo að foreldrar þess urðu að flýja
með það til Egyptalands. En þei —
])ei! — Heródes var svo hræddur um
völd sín, að hann lét myrða öll svein-
börn í Betleliem, yngri en tveggja
ára. Þér er ráðlegast að hverfa héð-
an sem fyrst, maður minn, því að
þetta er bær dauðans, rændur lífi
og gleði.“
Jú, vitringunum fannst líka sjálf-
um að ráðlegast væri að hypja sig á
burt. Honnm þótti gott að frétta að
vinir hans hefðu náð markinu — en
þvi miður svo löngu á undan honum
sjálfum. Og nú varð hann að fara til
Egyptalands og leita barnið uppi þar.
Hann fór heim í gististaðinn, seni
hann dvaldist i, til að sækja kúpuna
sína og hækuraar og horga nætur-
greiðann áður en hann færi. En hið
náföla vitfirringsandlit konunnar
hvarf honum ekki sjónum og ekki
heldur andlit mannsins með rauna-
legu augun. Nú skildi liann harm
þeirra; og gat hann liorfið á burt án
þess að reyna að draga úr sálarkvöl-
um þeirra? Átti hann eklci að fórna
nokkrum dögum til að reyna að milda
harm þeirra?
Dagarnir urðu að vikum og mán-
uðum — mánuðirnir að árum. En
ennþá var fjórði vitringurinn á vakki
um Betlehem. Því að þessi tvö, sem
liann ætlaði að lijálpa, voru svo að
scgja i hverju lu’isi í Betlehem. Blóð-
ug lík litlu barnanna voru fyrir
liingu komin í jörðina, en ennþú
blæddi hjörtum foreldranna við endur-
minninguna um morðdagana og kvíð-
ann fyrir því, sem gæti komið næst,
svo að fólkinu féllust bæði hendur
og hugur. Heimilunum hnignaði og
stærri börnin, sem þyrmt hafði ver-
ið, voru hrædd og huglaus.
Vitringurinn varð vinur allra. Hann
þckkti leynimátt jurtanna og sauð úr
þeim róandi og sefjandi vökva, svo
að sjúkir fengu svefn og hvild og
karlmennirnir styrk, og fólkið fór að
starfa og vinna fyrir daglegu brauði
á ný.
Hann safnaði börnunum kringum
sig og talaði við þau, sagði þeim und-
ursamlega hluti um gang himintungl-
anna, um lækningamátt jurta og
ávaxta, um lif og athafnir dýra og
fugla, kenndi þeim svo margt nytsani-
legt og skemmtilegt að þau þyrptust
að honum.
En bæði við börn og fullorðna talaði
hann um konunginn, sem hafði fæðst
þarna eina nóttina í stljörnuljóina
og eldist nú upp í útlegð en mundi
einhvern tíma koma til baka, heimta
kórónu sína og drottna — ekki aðeins
yfir Gyðingalandi héídur allri ver-
öldinni.
Hann mundi ekki vinna völd sin
með morðvopnum, svo að bÖrnum
blæddi út og hjörtu mæðranna kremd-
ust. Hann ætlaði að láta réttinn sigra,
í stað þess að aðrir létu óréttinn sigra,
og vald hans skyldi verða almætti
kærleikans.
Þessi konungur, sagði vitringurinn
við fólkið, átti lnig lians allan, og
eirðarlaus mundi liann verða þangað
til löngun hans yrði svo sterk að hún
sliti öll bönd og hann færi til Egypta-
lands og hitti þar konunginn mikla.
En þeir sem næst stóðu vitringnum
grátbændu hann um að verða hjá
sér og fara hvergi.
Loks kom sá dagur að löngunin
bar hann ofurliði og honum fannst
að lokið væri starfi sínu í Betlehem.
Aðeins eitt var eftir: í sorginni miklu,
sem lamað hafði þrótt fólksins, liöfðu
margir orðið öreigar, og þurftu mjög
á hjálp að lialda til að rétta við.
Þess vegna afréð vitringurinn, ])ó að
hann tæki sér það nærri, að láta af
hendi annan dýrgripinn sinn: liinn
konunglega blóðrúbín, til að hjálpa
vinum sínum í Betlehem.
En þegar hann hafði gert það hélt
hann af stað, en allir óskuðu honum
blessunar og sögðu: „Nú grætur
Rakel ekki framar i moldir.ni. Því
að þú hefir hjálpað börnum liennar."
Árin liðu. Vitringurinn var í Egypta-
landi — liann hafði farið víða um
landið, en ekki fundið konunginn,
sem liann var að leita að, en liins
vegar fjölda bágstaddra til að hjálpa.
Hann gat aldrei neitað neinum,
sem bað hann ásjár — liann hjálpaði
þeim öllum af lijartans mildi sinni,
])ó að buddan léttist smátt og smátt.
En siðasta dýrgripinn hafði hann
jafann inni á brjósti sér, perlan sem
var hvít eins og mjöllin mátti aldrei
verða seld fyrir fé til að gefa öðrum.
Hann gat ekki gengið tómhentur fyrir
konunginn, sem liann hafði gert sér
að ævimarki að hitta. 1 kórónunni
um enni lians átti perlan að skarta
eins og stjarnan í austri, svo að allir
gætu rákið hin lireinu spor hennar.
Vitringurinn var orðinn gamall.
Ilárið var orðið hvitt og bakið bogið,
en hugsun hans var skýr, vilji hans
sterkur og lifandi.
Þá bar ])að við dag nokkurn i
Alexandríu að hann rakst á Gyðing
frá Betlehem, sem sagði honum frá
einkennilegum manni i Galileu, sem
gerði tákn og stórmerki, læknaði
holdsveika og blinda — hann hefði