Fálkinn - 17.12.1953, Síða 51

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953 *^*^#^*^*^*^*>^**^*>^#^*>^*^tó^*^*47
Hún tók á móti honum opnum örmum, og
hann hefði verið „úr skrítnum steini“ ef hann
hefði ekki þrýst henni að sér og kysst hana
á kinnina. Og á broti úr sekúndu fór þessi
hugsun um hann eins og elding: Kannske ég
geti unnið hana enn?
En hann sigraðist brátt á veikleika sínu.m.
Hann vissi að hún mundi aldrei verða ham-
ingjusöm hjá honum, og hann elskaði hana
meira en svo að hann vildi vita hana ógæfu-
sama. Hann ýtti henni varlega frá sér.
— Rósalinda, byrjaði hann alvarlegur. —
Eg þarf að tala við þig um alvarlegt mál.
— Hvað er það? Brúnu augun urðu þegar
angistarfull.
— Komdu og sestu.
Þau settust saman í sófann og prinsinn
byrjaði: — Eg hefi hugsað mikið um okkur
bæði meðan ég var í sveitinni .... Hann hik-
aði og varaðist að líta í spyrjandi augu henn-
ar. —: Rósalinda, ég hefi komist að sárri óum-
flýjanlegri niðurstöðu. Okkur hefir skjátlast
báðum.
— Skjátlast?
— Já, og ég held að við höfum vitað það
bæði undir niðri, frá byrjun. Það væri rangt
að við giftumst. Það brýtur í bág við það
innsta í okkur sjálfum: átrúnað, siðalögmál
— og uppruna. Það er brot á náttúrulögmál-
inu. Þú ert ensk. Eg er Tyrki.
— En, Ali .... þú .... ég ....
— Eg elska þig, sagði hann. — Eg elska
þig af hug og hjarta. En það er ekki nóg,
Rósalinda. Lifið er langt og erfitt, og ástin
getur ekki bætt allt upp.
— Áttu við .... að þú viljir ekki giftast
mér?
— Eg get það ekki, Rósalinda. Eg mundi
gera þig ógæfusama.
— Nei, Ali.
— Þér finnst ég kannske harðbrjósta, en
mér eru ekki aðrir vegir færir. Eg hefi séð
að það er ómögulegt að við verðum hjón.
— Sástu það eftir að þú fórst heim?
— Já.
— Það er þá með öðrum orðum f jölskyida
þín ....
— Já, Rósalinda, hún mundi ekki hafa
boðið þig velkomna. Eg mundi nema þig á
burt frá þínu fólki en gæti ekki gefið þér
annað fólk í staðinn. Þú mundir verða kona,
sem ættir i rauninni hvergi heima.
— En þetta gerði ég mér allt ljóst fyrir-
fi'am. Ali. Eg veit að það yrði ekki létt. En
við höfum 'hvort annað ....
— Ö, Rósalinda! Eg elska þig!
— Það er það eina sem máli skiptir. Þú
.... hugsar aðeins um mig ....
Hann stóð upp. — Nei, Rósalinda, ég hugsa
um sjálfan mig líka. Við verðum að hugsa
fram í tímann. Börn okkar .... sonur minn
mundi verða erfingi minn, en hann mundi
verða útskúfaður úr ættinni. Hann mundi
hvergi eiga heima. Og hugur hans mundi
verða tvístraður .... Eg hefi séð þess konar
áður.
— Sonur þinn .... Eg hefi aldrei hugsað
um hvernig börnin ....
Hann sá hvernig þessi rök orkuðu á hana.
— Eg veit ekki hvað segja skal, sagði hún
vandræðalega.
— Segðu ekkert. Hugsaðu hvað sem þú
vilt um mig, Rósalinda, ég á það skilið. Eg
hefi hagað mér óafsakanlega. En ég hefði
bakað þér miklu meiri ógæfu ef ég hefði gifst
þér. Þú skilur þetta einhvern tíma .... og
fyrirgefur mér.
Hann fór vel með hlutverk sitt. Hún efaðist
ekki um að hann ryfi trúlofunina eins mikið
sín sjálfs vegna og hennar.
— Þér er þetta þá alvara?
— Já. Eg yfirgef þig núna og fer til útlanda
undir eins og ég kemst. Við látum kunningja
okkar verða þess áskynja að það sért þú, sem
hafir slitið trúlofuninni, en þú verður að
segja þeim það sjálf. Segðu hvað sem þú vilt
um mig ....
— 0, Ali, þú mátt ekki fara frá mér
svona ....
— Gráttu ekki Rósalinda. Það væri meira
en ég gæti afborið. Eg er ekki tára þinna
verður.
— Jú, Ali, þú ert miklu meira verður. Nú
gat hún ekki haldið tárunum aftur lengur.
— Eg get ekki misst þig, Ali ....
— Vertu ekki að gera mér þetta erfiðara
en þörf er á, Rósalinda, sagði hann hás. —
Sérðu ekki að það er óhugsandi að við verð-
um hjón?
Hún leit upp og þurrkaði af sér tárin.
— Kannske við höfum farið flónslega að
ráði okkar . .. . ?
— Við höfum verið bjánar, sagði hann með
uppgerðarkátinu, en nú höfum við vitkast
aftur. Eg verð að fara núna, áður en vinafólk
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á fimmtudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
Spennandi ástar- og leynilögreglusaga eftir Phyllis Hambledon.
Leyndavmál
(12) sifStrnnnA
„Þrátt fyrir það 'hygg ég að Martin
hafi rétt að mæla — j)að ætti að skýra
lögregluforingjanum frá atburðum
næturinnar," sagði ég.
„En góða Rosalind!" Nú gat Suzy
eltki lengur á sér setið. „Er ekki nógu
slæmt að svefnfriði okkar sé raskað,
þarf í þokkabót að flækja lögreglunni
í málið. Eg álít raunar að ])að sé
mesta heppni að ekkert þessu líkt
skyldi koma fyrir meðan lögreglu-
þjónarnir héldu vörð á nóttinni hér
i húsinu. Eg er sannfærð um að Helen
byði ])ess aldrei bætiir, yrði lnin tekin
til yfirheyrslu einu sinni enn. Eg gcri
ráð fyrir að það sé mitt að gæta hags-
muna Helenar, og úr því sem komið er,
verð ég að taka meira tillit til hennar
en Mollý frænku. Það getur liaft al-
varlegar afleiðingar fyrir hana, verði
gert of mikið veður út af þessu. Og
hvað sem öllu öðru líður er ég búin
áð fá nóg af lögregluforingjanum upp
á lífstdð."
„Hann kernur eflaust fyrr en nokk-
an útförin var gerð,“ sagði Martin.
„Hann kemur eflaust fyrr en nokk-
urn varir,“ sagði Suzy mæðulega. „Eg
spurði hann hvort við gætum farið
héðan — það væri Helen eflaust fyr-
ir bestu. En bann svaraði: „Nei, ekki
fyrst um sinn.“ Hamingjan gefi að
lionum takist að hafa upp á morðingj-
anum. Eg gæti ekki sofið eina einustu
nótt fremur en Ilelen án ])ess að iiafa
svefnmeðul.“
Læknirinn var að koma og hún
gekk til móts við liann. Eg gerði mig
líklega til að fara á eftir henni en
Martin greip um handlegg minn.
„Hvað er um að vera?“ sagði ég
og ég sagði það ekki sérlega vingjarn-
lega.
„Eg ])arf að tala við þig. Komdu
niður i sumarhúsið.“
„Það er ekkert um að tala.“
„Jæja, þá tölum við um ekkert.“
„HVAÐ er að þér?“ spurði hann
hvasslega er við komum niður í sum-
arhúsið.
„Að mér? Nei, lieyrðu nú — nú ertu
orðinn full gamansamur!"
„Jæja, er ])að þá ég sem eitthvað
er að?“ Hann liélt áfram hraðmæltur
og opinskár. „Þú heldur að ég sé lirif-
inn af Suzy!“
„Rg veit það.“
Það varð ])ögn. Hann virtist að
minnsta kosti of heiðarlegur til að
þræta fyrir það.
„Það er satt,“ sagði hann hægt.
„Þvi miður — er það satt! Rosie, við
verðum að tala alvarlega saman. Þetta
breytir engu um ást mína á þér ....“
„Þessi síðustu orð þin kalla ég ó-
svífni!“
„Nei, því fer fjarri. Þetta kalla ég
hreinskilni! Tilfinningar mínar gagn-
varl Suzy eru allt annars eðlis — það
er eins og ég hafi sýkst af næmum
sjúkdómi! Rosalind, þegar ég var
veikur varstu mér svo undur góð og
hjálpsöm! Eg hefði aldrei komist yi'ir
það hefði þin ekki nootið við. 1 hvert
skipti, sem ég var að jafna mig eftir
uppskurðina
„Þér skjátlast ef þú heldur að ég
ætli að sitja og halda i hendina á þér
meðan þú ert að jafna þig eftir Suzy!“
sagði ég.
„Hún er yiulisleg, finnst þér það
ekki?“ sagði Martin. Rödd hans var
dreymandi. „Gremst þér mjög að mér
skuli finnast hún yndisleg? Mér er
vel Ijóst, að hún hefir ekki jafn stór-
brotna skapgerð til að bera og þú. Hún
er óáreiðanleg og myndi eflaust bregð-
ast ef á reyndi. Hefði hún verið gift
mér, þegar ég lenti í flugslysinu,
myndi hún haía forðað sér sem fæt-
ur toguðu og aldrei sést framar. En
luin er indæl engu að siður. Ó, Rosie,
ég grálbað þig um að reyna að skilja
mig! Þú mátt ekki bregðast mér vegna
þessa!"
„Asninn þinn!“ sagði ég. „Þú ert
aunii ræfillinn að dirfast þess að íara
fram á slikt við inig. Eg ætla rétt að
segja þér það, að ég er á góðri leið
með að verða ástfangin af Sebastian.
Mér er vel ljóst að hann myndi bregð-
ast ef á reyndi, en finnsl þér hann
ekki laglegur og myndarlegur? Mér
þætti gaman að vita hvort ég gæti
komið honum til að kyssa mig —
hann er engum bundinn eins og
er ....“
„Eg hlusta ekki meira af svo góðu.
Láttu mig í friði!“
„Ekkert er sjálfsagðara," sagði ég.
Hann hljóp niður að ströndinni.
Skönnnu síðar sá ég hann bisa við
að ná bátnum út úr bátaskýjinu, og
síðan reri hann sein vitstola út á
flóann. Það lá meira að segja nærri,
að eitl gufuskipið sigldi hann í kaf.
„Guð minn góður,“ hugsaði ég.
Mig langaði mest til að háskæla en
ég gerði það ekki. Vandinn var jafn
óleystur, þótt ég skældi. Eitthvað varð
ég til bragðs að taka.
Eða var ef til vill skynsamlegast
að leyfa Martin að jafna sig á þessu
án þess að gera nokkrar ráðstafanir?
ÞEGAR ég kom heim aftur stóð lækn-
irinn með Suzy sér við lilið. Eg heyrði
á tali hans, að hann myndi vera að
tala'við heilsuhælið, og það var auð-
heyrt á orðum hans að ekkert pláss
væri fáanlegt þar eins og á stæði.
„Er þá ekki hægt að senda hana?“
sagði Suzy um leið og hann lagði
heyrnartólið á.
„Nei, og ég fullvissa yður um að
það keinur ekki að sök. Systur yðar
er nú ljóst að hér var aðeins um drnum
að ræða. Það hefir hún þegar viður-
kennt fyrir mér. Að sumu leyti líður
henni betur hér en á heilsuliælinu.
Heilsuliæli eru ekki ávallt heppileg-
ustu staðirnir fyrir sjúklinga, scm erti
að verða albata.“
„Hún er alls ekki albata.“ Rödd Suzy
Framhald á bls. V.