Fálkinn - 17.12.1953, Qupperneq 14

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953
lvftir Giiðrúmi Skiiladóltur
finna til eins konar ókyrrðar í mag-
anum og ónota í kokinu. Og nú sátu
sumir og góndu beint út í bláinn en
höfSu enga sinnu á að njóta neinnar
fegurðar, hvorki fjallshlíðarinnar,
himinsblámans né fallegu itölsku
stúlkunnar, sem reri hvað eftir annað
kringum bátinn okkar og viidi versla
við okkur. Hún bauð strákörfur, strá-
liatta, skartgripi og minjagripi, cn
cnginn sinnti þvi. Hins vegar gæti ég
vel hugsað að hún hefði getað verslað
ef hún hefði haft sjóveikispillur á
boðstólum.
Loks kom að þvi, að við fengum
að fara i litlu 'bátana. Það gekk nú
b.eldur ekki þrautalaust, og einn úr
okkar hóp, sem var orðinn grænn i
framan, kom riðandi ofan í bátinn,
missteig sig og datt og munaði minnstu
að liaiin hvolfdi undir okkur kæn-
unni. Rann svo mikill sjór inn að við
urðum vot upp í hné, og ferjumaður-
inn byrsti sig og hélt ræðu, sem varð
löng þó að hann væri óðamála. Ég
var guðsfegin að skilja ekki orð af þvi
sem hann sagði, því að ég réði það
af svipnum og handapatinu að það
hafi ekki vcrið sem fallegast.
Þegar við réttum úr okkur eftir að
að hafa kengbeigt okkur meðan verið
var að róa inn úr hellismunnanum,
höfðum við gleymt öllum okkar vand-
ræðum, því að nú blasti við töfrandi
sýn. Eg ætla mér ekki þá dul að reyna
að lýsa henni, að öðru leyti en þvi,
að þarna var allt svo óscgjanlega
blátt og sjównn undurtær og ljósblár,
líklega vegna kalklaganna og skelja-
sándsins, sem víða er í botni þarna.
Þarna í fjailinu eru sem sé margar
ólíkar bergtegundir, sumar harðár og
sumar mjúkar. Þær mjúku eyðast
fljótar i viðureigninni við brimið og
á jiann hátt myndast sjávarhellarnir.
Eg minntist á ]iað áðan, að við urð-
um að beygjá okkur þcgar við fórum
inn um heflismunnann. En þegar inn
er komið er Jiellirinn 13 metrar undir
loft, þar sem hann er hæstur. Og hann
er 52 mctrar á lengd og 32 metrar þar
sem hann er breiðastur.
Þegar við vorum komin aftur til
Marina Grande heilu og höldnu héld-
um við til Capri, með járnbraut, sem
draga verður á streng vegna þess hve
hallinn er mikill. Sams konar sam-
göngutæki og Flöjbanen í Bergen er,
en liana kannast ýmsir lesendur mínir
lengra upp í hlíðarnar, til þess að
forðast sjóræningja, og settust þá að
á tveimur stöðum, Capri og Anacapri.
Það var ekki fyrr en 1874 sem vegur
var lagður milli þessara tveggja liæja,
en fyrir þann tíma var beinn stigur
á milli, með 784 þrepum.
Undir eins og við stigum í land
vorum við umkringd af „Capri-skeggj-
um“, sem buðu fram varning sinn eða
buðust til að ferja okkur. Við leigðum
í skammdegishretum þykir flest-
um gott að hugsa til Iilýrra og bjartra
sumardaga og ihlakka til þeirra kom-
andi. Að minnsta kosti er mér svo
farið. Og þegar næðingarnir eru sem
naprastir núna og aldrei verður sæmi-
lega bjart um miðjan daginn, finnst
mér birta yfir og draga úr kuldanurn
er ég hugsa til bjartra sólardaga, sem
ég lifði á Ítalíu i sumar sem leið. Og
best hlýnar mér er ég hugsa til Capri,
undraeyjunnar i Napoliflóa. Frá
barnæsku hefir maður heyrt talað unr
þessa Paradís á jörðu, og hver hefir
ekki þráð að fá að stíga þar fæti?
Með mikilli eftirvæntingu fór ég
um borð í flóabátinn, sem átti að
flytja mig frá Napoli til draumalands-
ins (og ánægjan yfir að komast um
borð var tvöföld, vegna þess að
minnstu munaði að ég kæmist ekki
með skipinu). Það var svo mikill
ferðahugur í okkur um morguninn að
við fórum alltof snemma af gistihús-
inu, og ítalinn sem var með farseðl-
ana okkar kom þess vegna of seint á
strætisvagnabiðstöðina, sem liann átti
að liitta okkur á til að afhenda okkur
miðana. Afleiðingin var sú, að hann
slóð á torginu og beið eftir okkur, en
við stóðum á bryggjunni og biðurn
eftir Iionum. Tíminn leið og ekki kom
farmiðamaðurinn og við urðum óró-
legri með hverri mínútunni sem
klukkan færðist nær burtfarartíma
skipsins. Sendimenn voru gerðir út
í allar áttir til að hafa uppi á miða-
manninum. Ég vil ekki hafa eftir öll
fúkyrðin, sem samferðafólkið lét sér
um munn fara um þennan langþráða
mann; það lá við að ég væri farin
að óska að hann kæmi ahlrei í leit-
irnar, vegna þess hve ég var hrædd
við að samferðamenn mínir, sem allir
voru af norrænum víkingaættum,
mundu misþyrma honum. En samt
varð ég glöð þegar ítalinn kom Iilaup-
andi i öllum hitanum tveimur mín-
útum áður en skipið átti að leggja af
stað.
S'vo var siglt út úr höfninni i Napoli
og von bráðar gátum við dáðsl að hve
borgin er falleg er maður sér hana
af sjónum. Napooli er fegurst úr fjar-
lægð, og þarna utan úr flóanum var
hún dásamleg með öllu hvítu húsin.
Þó var maður alltaf að renna augun
um í hina áttina — til Capri, þó að
eyjan væri svo fjarri að ekki sá enn
nema gráan díl í móðunni. Mér fannst
eilífðartími þangað til við vorum
komin svo nærri eyjunni að við sáum
liana greinilega — há fjöll og sæ-
bratta kletta, og siðan byggðina við
höfnina, Marina Grande, smábæinn
Capri fjær uppi i hlíðinni og Anacapri
cnn ofar. Marina Grande er á norðan-
verðri eyjunni, en Marina Piccolo er
að sunnanverðu og er sú höfn notuð
í norðanátt. Á miðöldum var aðalbær-
inn við Marina Grande, en á fimmt-
ándu öld fluttu íbúarnir sig um set,
Villa San Michele
á Anacapri.
. Við hellismunnann á Bláa hcllinum á Capri.
Útsýni yfir Capri.
okkur lítinn vél'bát og svo var haldið
á stað og ferðinni vitanlega heitið út
i hinn fræga Bláhelli. Talsvert rok
var og bátskelin hoppaði og hossnðist
i öldunum. Þarna var mikil bátaum-
ferð meðfram snarbrattri fjallshlið-
inni, sem rís eins og veggur beint upp
úr sjónum. Og hátt uppi i fjallinu gát-
um við grillt í dálítinn hluta af Ana-
capri, en hinn fræga stað, San Mich-
ele sáum við vel, því að hvítu húsin
þar standa fremst á fjallsbrúninni.
Á leiðinni sáum við víða skúta i
berginu niður i sjávarmáli, smáhella
sem verða að sætta sig við að þeim
sé ekki gaumur gefinn, fremur en
Smið síðan Geysir fór að gjósa aftur.
Okkur var ekki leyft að staldra við
þessa smáhella, báturinn rann áfram
viðstöðulaust þangað til hann stöðv-
aðist allt í einu beint fram undar Blá-
helli. Þar var heil torfa af bátum með
farþega, sem 'biðu eftir að fá að kom-
ast inn í hellinn. Fjöldi af hvít-
máluðum smábátum ferjaði fólkið inn
í hellinn. Við urðum að taka á
þolinmæðinni og bíða 'þangað til að
okkur kæmi. Þessi biðtími varð mjög
erfiður. Sumum leið nefnilega illa i
bátnum, sem hossaðist þarna og stakk
stöfnum og lét illa, en það var ekki
bátgreyinu að kenna. Það var talsvert
hvasst og þarna var mikil alda. Við
fórum livert eftir annað að fölna og
DAGUM Á CAPRI