Fálkinn - 17.12.1953, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953
SNJOKARLINN
Mamma, mamma, söng hún í sím
anum ....
EIMS UM BÓL! söng
hún, svo að hljóm-
aði vítt um skóginn.
Hún var í skemmti-
göngu með allra besta vininum
sínum, og með fangið fullt af
safami'klum grenigreinum, sem
hann hafði hjálpað henni til að
tína saman. Föl desembersólin
lék um rauðgult hár hennar sem
var eins og fjaðrafok kringum
brosandi andlitið, og þegar hún
kom dansandi niður stíginn var
hún fullkomin ímynd æsku, feg-
urðar og hamingju. Hann kom
í hægðum sínum á eftir, ef til vill
dálítið hikandi — honum var
ekki jafnt tamt og henni að láta
gleði sína fá útrás, og hvað eftir
annað spurði hann sjálfan sig
hvort hann, sem var svo ófram-
færinn, væri rétti maðurinn
handa iþessari yndislegu, lífsglöðu
ungu stúlku, sem hann hafði tjáð
ást sína í dag.
— Mamma, mamma, söng hún
í símanum. — Við komum bæði
heim um jólin! Eg er viss um að
ykkur líst vel á hann, hann er
blátt áfram dásamlegur. Hann er
En nú fór svo illa sem hugsast gat: lokið opnaðist og dótið þeyttist út
um stéttina
efnilegasti nemandinn á listahá-
skólanum. Þeir búast við miklu
af honum þar, og það geri ég
líka.
X
Burtför! Jólalestin seiglast
hægt af stað, hver bekkur setinn.
Fólk veifar og kallar. Hann oln-
bogar sig áfram troðfullan hliðar-
ganginn og tekst að stökkva af
lestinni á síðasta augnabliki,
stendur á báðum áttum á stétt-
inni og reynir að fylgjast með
lestinni til þess að veifa til henn-
ar og kveðja hana, en hún stend-
ur i glugganum og horfir tárvot-
um augum á flóttamanninn, sem
féllst hugur á síðustu stundu —
eða langaði hann e’kki til að sjá
fjölskyldu hennar í eintómum
jólafagnaði? Af tilviljun rak hún
augun i töskuna hans, sem lá í
netinu yfir sætinu, og í flýti þreif
hún hana og kastaði henni út um
gluggann. En nú fór svo illa sem
hugsast gat: lokið opnaðist og
það sem í töskunni var þeyttist
út á brautarstéttina. Hún hneig
niður í sætið sitt í horninu, í öng-
um sínum. Hvernig gat henni
dottið í hug að vera svona hrotta-
leg — að fleygja töskunni hans
svona? Hún gat ekki gleymt hve
sárt og vandræðalegt augnaráðið
hans varð, þegar hann beygði sig
til að tína saman dótið og brotin
úr iítilli barnsmynd, sem hann
hafði unnið að lengi, og sem hann
líklega hafði ætlað að gefa henni
í jólagjöf. Henni fannst hjartað
í sér ætla að bresta við þessa til-
hugsun. Allt — allt hafði 'hún
O
eyðilagt. Hún hefði vitanlega átt
að láta það eftir honum að biða
með að kynna hann fyrir fjöl-
skyldunni þangað til hann hefði
sýnt tii hvers hann dugði, í stað-
inn fyrir að heimta að hann færi
heim með henni núna til að haldá
trúlofunargildi.
Hún var ein sín liðs er hún
lá í rúminu sínu jólamorguninn
og horfði á snjódrífuna, sem hélt
látlaust áfram. Hvílík heimkoma!
öll fjölskyldan hafði komið á
brautarstöðina til að taka á móti
hamingjusömu hjónaleysunum,
sem ekki kom nema helmingur-
inn af — sorgmæddur og tárvot-
ur. Þarna lá hún nú og var að
hugleiða ósigurinn, sem hún hafði
beðið, en snjónum kingdi niður.
Henni lá ekkert á að fara á fæt-
ur. Aðfangadagskvöldið hafði
aldrei ætlað að taka enda. Og
ekki hafði hann sent svo mikið
sem jólakort. Og nú var kominn
jólamorgun, enginn hafði kailað
í hana, fjölskyldan var eflaust
fegin að hún lét ekki sjá sig, og
í rauninni var það engin furða.
Fólkið hennar virtist yfirleitt
sýna henni litla samúð. Æ, já —
Heims um ból, helg eru jól!
Og hún sem elskaði snjóinn.
Ætti hún að reyna að láta daginn
ekki verða að engu, þrátt fyrir
ailt? Hún vatt sér fram úr rúm-
inu og er hún hafði fengið hress-
andi steypubað fór hún í skíða-
Framháld á bls 29.
Þarna lá hún og var að hugleiða ósigurinn, scm hún hafði beðið