Fálkinn - 17.12.1953, Blaðsíða 47

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953 43
SENDIHEURAHEIMILIÐ.
Framhald af bls. 9.
lagi um Norðurlönd. Allt þetta
fólk og að auk Islendingar búsett-
ir í Osló var boðið til sendiherra-
hjónanna í tilefni af deginum, en
auk þess hafði verið móttaka fyr-
ir sendiherra annarra þjóða og
ýmsa norska íslandsvini fyrr um
daginn. I ræðunni sem sendiherra
hélt fyrir okkur Islendingana lét
hann þess getið að hann teldi
þetta eins konar skírnarveislu, en
hins vegar nefndi hann ekki heitið.
En á þessum stað voru gestirnir
eins og heima hjá sér og þarna
voru „þægileg þrengsli", þrátt
fyrir hin góðu húsakynni, því að
sjálfsagt hafa verið þarna á þriðja
hundrað manns samtímis, þegar
flest var. En svo hafði verið til
ætlast að gestirnir gætu verið
bæði úti og inni enda höfðu veit-
ingaborð verið sett úti í garðin-
UNDIR STJORNUNUM.
Framhald af bls. 7.
um götum í Jerúsalem var fólk á ferð
og flugi, eins og eitthvað óvenjulegt
vœri að gerast. Það var einhver æs-
ingur i öllum.
„Hvað er um að vera hér?“ spurði
vitringurinn háan mann í síðri kápu,
sem hafði numið staðar skammt frá
honum.
„Veistu það ekki?“ svaraði hái
maðurinn þunglega. „Þeir hafa farið
með spámanninn frá Galileu — „kon-
ung Gyðinga“ — út á aftökustaðinn
til að krossfesta hann.“
„Konung Gyðinganna!" hrópaði
vitringurinn. „Segðu mér, í guðs bæn-
um, hvert þeir hafa farið með liann.
Hann má ekki deyja! Ég — ég get
keypt lionum frelsi!“
„Bara að það væri nú svo vel!“
Maðurinn hristi höfuðið. „Jæja, þarna
er vegurinn, beint á Golgata. En flýttu
þér — flýttu þér — þeir fóru með
hann þangað i morgun.“
Vitringurinn flýtti sér eins og
þreyttir fætur hans leyfðu. Hann vildi
— hann varð að komast í tæka tíð.
Hann hlaut að geta keypt líf kon-
ungsins fyrir perluna mjallhvítu.
Þá heyrði hann nístandi óp. — Ung
kona kom hlaupandi í ofboði og róm-
um. En síðari hluta dags, um
það leyti sem flestir gestirnir
komu, gerði þrumuveður og aus-
andi rigningu, svo að hvergi var
verandi nema undir þaki. En allir
undu sér vel þessa stund sem stað-
ið var við. Það er víst, að aldrei
hafa fleiri Islendingar verið sam-
an komnir á einu heimili utan Is-
lands, svo að þetta varð stór og
fjölmenn „skírnarveisla".
Hinn nýlátni biskup Islands var
á ferð í Osló nokkru síðar, er
hann kom af kirkjuhátíðinni í
Niðarósi, og vigði hann þá bú-
staðinn með stuttri athöfn.
Hornlóðin á Langviksveien og
Fredriksborgveien er eini blett-
urinn í Noregi, sem íslensk lög
gilda á. Og þar mun einnig ráða
íslensk gestrisni og alúð, svo
lengi sem þau Bjarni sendiherra
og frú Ásta ráða þar húsum. *
Sk. Sk.
verskur leiguherliði á eftir henni.
Hún þreif í kyrtil vitrihgsins: „Vertu
miskunnsamur!" æpti hún. „Hjálp-
aðu mér! Þeir Iiafa sett föður minn
í fangelsi og scgja að h'ann eigi að
sitja af sér skuld — og svo ætla þeir
að selja mig í ánauð. — Bjargaðu
mér!“
„Ég gel það ekki, barnið gott!“ sagði
vitringurinn titrandi, „ég get það
ekki. Ég þarf að bjarga öðrum. Þú
verður að sleppa mér ■— þú mátt til
að sleppa mér!“
„Þá verður þú að láta þá drepa
mig — bið þú þá um að drepa mig!“
stundi hún og hneig niður og andlit
hennar snart fót vitringsins.
Þá greip hann perluna á brjósti sér
— liann gat ekki annað — og rétti
hermanninum hana.
„Eg kaupi henni lausn,“ sagði
liann. „Þetta er miklu meira en nóg
fyrir skuld mannsins. Látið hann
lausan og látið dóttur hans fara í
friði.“
Hún kyssti fætur vitringsins og
blessaði hánn. En liann seiglaðist
áfram, tómhentur, rændur allri gctu
til að bjarga konungi sínum! Bara
að hann gæti boðið fram sitt eigið
líf til að bjarga lifi lians! Hann varð
að reyna það.
Og hann neytti siðustu orkunnar
og staulaðist áfram.
Nú heyrðust drunur og þrumur —
jörðin nötraði undir fótum hans og
stórir steinar þyrluðust í loft upp
yfir Hausaskeljaklettinum, sem gnæfði
við loft skammt fyrir framan liann.
Éinn steinninn lenti á enninu á hon-
um og gamli maðurinn hneig niður
meðvitundarlaus ....
Þegar birti í lofti eftir fárviðrið
lyftu miskunnsamir menn hinum
meðvitundarlausa upp og báru liann
inn í hús við veginn og lögðu hann
þar og þvoðu blóðið af andliti hans
og báru varlega vatn að vörum hans.
Loks opnaði liann augun og starði
út í fjarska. Varir Iians bærðust, eins
og hann væri að reyna að segja eitt-
hvað — og loks var hægt að heyra
orð í samhengi:
„Eg skil það ekki,“ hvísláði liann,
„nei, alls ekki .... Hann segir að ég
sé kominn til sin fyrir löngu .... á
undan hinum þremur — að ég sé kom-
inn í stjörnublikið fyrir ásjónu Iians
.... Hann segir að ég hafi fórnað
honum síðasta fjársjóðnum mínum —
að ég hafi fært honum alla dýrgrip-
ina mína þrjá.
Já, já — nú sé ég þá .... Þeir
ljóma eins og sjálf stjarnan i austri
.... glitra í kórónunni á liöfði kon-
ungsins míns ....“
Svo ljómaði bros á andliti hans,
liann reyndi að lyfta höndunum, en
þær duttu máttlausar niður. Og augu
hans brustu í dauðanum.
„Hann gat dáið, þessi virðulegi
framandi maður,“ sagði hár maður
í siðri kápu, sem stóð þarna i hópn-
um við dánarbeðinn — hann gat dá-
ið sæll og í friði. Þvi að augu hans
sáu eilifa lífið áður en þau brustu ....
Milli himins og jarðar liggur
stjörnuslóð — sem heitir kærleikur
til náungans. Þar sem liann er full-
kominn er markinu náð. — Mættu
allir ná því marki cins og hann.“
„Amen!“ sögðu allir í hópnum.
Og lýkur hér helgisögunni um
fjórða vitringinn frá Austurlöndmn. *
y * ♦ a
VIÐKVÆMUR STRENGUR.
Framhald af bls. 41.
— Gjörið svo vel, sagði hún og rétti
gamla manninum nokkrar krónur.
— Já, en þér hafið þegar gefið mér,
sagði hann og rétti höndina hikandi
fram.
Hún kinkaði kolli vingjarnlega og
sagði: — Gleðileg jól.
— Þökk fyrir, sömuleiðis. Guð
blessi yður fyrir góðvild yðar.
Hún stóð kyrr.
— Það er mitt að þakka. Góðvild
mín nær skammt, en ég vildi gjarna,
að hún næði lengra.
% % vfc
Hann opnaði dyrnar sjálfur, og hún
hljóp upp um háls á honum.
— Fyrirgefðu mér, sagði hún.
— En ástin mín, sagði hann bljúgur,
])ú áltir ekki sök á þessu. Það er ég,
sem ætti að biðja um fyrirgefningu,
því að ég gerði þig 'hrygga.
— Nefndu það ekki. Það var eigin-
girni og afbrýðisemi, scm hljóp með
mig í gönur.
Hann faðmaði hana að sér, og i
fjarska fannst henni hún heyra óma
af lagi:
„Upp er runninn dýrðardagur".
V * ♦ A
Hannes Friðsteinsson, yfirstýrimaður
á varðskipinu Þór, verður 60 ára
3/1 1954.
4* 4* 4* 4* 4* 4? 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4*
GALDRAGLETTUR
II Á Ð N I N G :
Urskífan stendur á höfði.
Bjúga í stað pendúls á klukkunni.
Jólsveinsmyndin á höfði.
Blóm í tréskó gamla jólasveinsins, og
jurtapottarnir þar sem skórnir eiga
að vera.
Fiskur bundinn i annan fótinn á jóla-
sveini.num og tvær slaufur linýttar
í skeggið á 'honum.
Hann hefir fengið lúttu í munninn,
en barnið reykir pípuna hans.
Kötturinn er i fuglabúrinu, en fuglinn
við músarholuna, óg músagildran
yfir dyrunum.
Sokkur kerlu er rakinn upp og skórnir
negldir í gólfið.
Tvær lappir brotnar af stólnum og
bjúgu sett í staðinn.
Borðinu hefir verið hvolft.
Þetta mikla jólatré skreylti garðinn
fyrir utan St. Pauls dómkirkju í Lon-
don, og var konungleg gjöf.