Fálkinn


Fálkinn - 17.12.1953, Blaðsíða 35

Fálkinn - 17.12.1953, Blaðsíða 35
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1953 m-m í smábænum Northam í Sussex hafa félögin „Vinir mállausu vinanna okkar“ og „Blái krossinn“ í sameiningu komið upp elliheimili fyrir hesta, þir sem þeir njóta ellidaganna í vistlegu hesthúsi og góðu beitilandi til skiptis. — Núlega var haldin „þakka- og jólahátíð" á elliheimilinu, að viðstöddum öllum hestunum. KERTALJÓSIÐ. Framhald af bls. 17. Síðastliðið ár höf.ðu samyerustundir ok'kar jafnan verið þrungnar beiskju og sálarkvöl en samverustund okkar á þessum kyrrláta jólamorgni var helguð friði og kærleika. Ég grúfði höfuðið við öxl hans. „Ég hefi l'arið illa að ráði nhnu,“ sagði ég. Hann liorfði beint í augu mér. „Eng- in tár?“ „Nei, engin tár.“ Ég hló og í fyrsta skipti í langan tíma hljómaði hlátur um húsið. Akafur fögnuður skein lir svip Chris. „Ég er búin að heimta konuna mína aftur!“ hrópaði hann hástöfum. Drengirnir konni hlaupandi. Roy nam snöggt staðar i dyrunum. „Mannna er að hlæja!" kallaði liann til Chris yngra sem kom á hæla hon- um.“ Börn geta verið undursamlega skilningsgóð. Þeir kysstu mig og föðnniðu án jæss að undrast um eða spyrja hvað ylli því að ég væri þeim móðir á ný. Þeir skynjuðu umsvifa- iaust, eins og faðir þeirra, að ég var komin til sjálfrar mín á ný.“ „Gleðileg jól,“ lirópaði ég til að yfirgnæfa hávaðann. „Gleðileg jól.“ Þetta voru sannarlega gleðileg jól. Einhvern tíma síðar mun ég segja þeim draum minn. Þeir halda að ég hafi sigrað án hjálpar á sálarkvöl minni. Ég ein veit að svo var ekki. Ég mun segja þeim að kraftaverk guðs, dulbúið sem draumur, hafi bjargað mér. Það voru hin dapurlegu orð Carol litlu sem komu mér í skilning um hversu syndsamleg sjá'lfsmeð- aumkun min var. Eg mun síðar segja þeim að ég geti aldrei framar grátið Carol litlu; ]ivi að mér gleynhst aldrei litla stúlkan mín sem þráði svo heitt að láta loga á kertinu sínu. V * ♦ A JÓLASVEINAR OG IIRUNADANS. Framhald af bls. 15. þau þekkja tölustafina en vita ekkert um talnagildi. Eftir þvi verða jóla- sveinarnir 18 talsins eða jafnmargir og dagarnir frá Nikulásarmessu til jóladags að öðrum deginum frátöld- um þó. En hvað um það, að einn jóla- sveinn fari á dag og sá siðasti á síð- asta dag jóla? Hér er vandinn rneiri, því að dagssetning jólanna var mjög á reiki i fornum sið. Fyrstu kristin jól voru haldin G. janúar, á þrettánd- anum, sem nú er, rómversk „jól“ 17. deseinber og ársskiptahátíð á nýáras- dag, norræn jól um sólstöður og náði jólamánuður að fornu fram í miðjan janúar, sem við teljuin. Getur þá allt komið heim um tölu jólasveinanna, ef síðasti dagur jóla er talinn 11. janúar, eða réttum tveimur mánuðum að fornu tali frá fyrsta degi blótmánaðar, 11. nóvember. En hvað táknuðu íslensku jólasvein- arnir, sem þrátt fyrir nálægðina við Nikulásarmessu og drengjabiskup týndu ekki tölunni að fullu í með- vitund þjóðarinnar? Þeir heita fárán- legum nöfnum og þeim er lagt flest til lasts en fátt til góðs, og loks eru þeir sagðir Grýlu-börn. Allt þetta er nákvæmlega af sama toga spunnið og ógnarsögurnar um dansinn í Hruna og Bakkastaðadansinn. Krislin kirkja, og í þessu falli að ég ætla, líka sú kaþólska, liefir reynt að eyða fornum minnum, breiða yfir það, sem var ó- samrimanlegl kristnum sið. Ég liygg, að jólasveinatrúin sé miklu eldri en íslandsbyggð. Hún hafi orðið til hjá frumstæðum ættstofni, löngu áður en jólin urðu ljóssins hátíð, meðan þau voru haldin til þess að blíðkast við vætti myrkursins, meðan þau voru minningarhátíð dauðra ættmenna, áð- ur en hin ljósu goð byggðu uppheima. Hjá frumstæðum indó-evrópskum ætt- bálkum er frændsemi innan ættar, sem saman á og saman byggir, þar sem hver einstaklingur „á vigt“ fyrir annan, táknuð með 17 heitum, sjálfur einstaklingurinn sá átjándi. Það getur verið, að það sé tilviljun ein, að töl- urnar eru hinar sömu, en það er freist- andi að álykta, að fyrstu nöfnin á þessum hollvættum miðsvetrarmyrk- ursins, sem við nú köllum jólasveina, hafi verið dregin af hinum ævafornu frændsemisheitum. Það, sem hér hefir verið sagt um jólasveina og Hrunadans, ætti að nægja til þess að sýna, að þjóðsögur og þjóðtrú og það, sem menn fyrr og síðar liafa kallað liindurvitni er ekki allt á borði. Hér eru þeir námar, sem seint verða unnir til fulls. L. S. IIUGREKKI BARNS. Framhald af bls. 29. standa við ílilið mér og segja: „Mikið ertu fal'leg, Laura.“ „Ó, Mark,“ hað ég, „láttu þér alltaf þykja vænt um mig, hvar sem þú ert!“ Ekkert svar annað en skrjáfið í kjólnum, er ég setti kápuna yl'ir axl- irnar. Ég staldraði við. Litlum stúlk- ■um geðjaðist best að léttum og mjúk- um kjólum. Blái kjóllinn væri því til- valinn. Mark hélt lika mest upp á hann. Þá gæli ég líka notað fallegu perlurnar, sem Mark gaf mér, þegar við gif'tum okkur. Siðar þennan sama dag barði ég að dyrum rislágs húss frú Bryans. Glað- værðin og hlátrasköllin hjaðnaði i hili er ég kom inn, og undrunaróp kváðu við, er ég fór úr kápunni. Eg svipaðist um í herberginu með bættu gólfábreiðunni og óvönduðu húsgögnunum. Daufa birtu vétrarsól- arinnar lagði inn u.m gluggann og setti rauðleitan hlæ á kökudiskinn, þar sem tegundamergðin var ekki mikil. Og sólargeisli lýsti upp vasa með gulum blómum. En mestan ljóma lagði úr bíáum augum Lil litlu, sem sat í stóluum sínum, dúðuð í leppum. „Ég er komin til að syngja fyrir af- mælisbarnið.“ Ég virti fyrir mér and- litin, sem störðu á mig. Lil teygði fram hendurnar til mín. Ég kraup á kné við stólinn hennar til þess að hylja þann grátklökkva, sem sótti að mér. En þegar ég stóð upp, brosti ég og fagnaði því, að ég skyldi hafa skartað mínu besta, því að jiessa mynd mundi Lil geyma af mér út yfir gröf og dauða. Ég söng án undirleiks þau lög, sem hún óskaði, og brátt fóru öll að syngja með mér. „Betra en nokkur útvarpsdagskrá," sagði Lil og hjúfraði sig að mér. „Nú v.eit ég það,“ sagði hún fagnandi röddu og kinkaði kolli til ömmu sinn- ar. „Nú veit ég ]>að amma.“ Ég spurði hana ekki, hvað hún vissi nú, sem veitti henni þvilika gleði, en ég þurfti þess ekki heldur. Ég fann það lika sjálf mér til ósegj- anlegs fagnaðar, að á þessari stundu vissi ég líka það, sem áður var mér dulið: Að dauðinn slciptir ekki máli, heldur viðhorfið til hans, og að skiln- aður ástvina er ekki það, sem öllu skiptir, heldur það, hvernig honum er tekið. Hughrif þessa augnabliks fylgd'u mér frá afmælisveislu litlu stúlkunn- ar og fylgja mér enn til ókomins lifs og starfs meðal þeirra, sem Mark hefði kosið okkur að förunautum. Þann styrk liefi ég öðlasl til svo langra lífdaga, sem guð mér gefur. * Hafið hugfast góður vefnaður þarf góða umönnun. ■rfffr} ,030 VðttT Notið LUX! Nær- fatnaður, sokkar, silki og ullarefni endast betur eí þau eru þvegin úr hinu froðu- ríka LUX-þvæli. Látiö LUX vern^a fatnaöinn. a LEVER proi-uct jbp ..m'
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Fálkinn

Gerð af titli:
Flokkur:
Gegnir:
ISSN:
1670-0260
Tungumál:
Árgangar:
39
Fjöldi tölublaða/hefta:
1863
Gefið út:
1928-1966
Myndað til:
1966
Útgáfustaðir:
Ritstjóri:
Vilhjálmur Finsen (1928-1938)
Skúli Skúlason (1928-í dag)
Sigurjón Guðjónsson (1938-1939)
Lúðvík Kristjánsson (1939-1939)
Ragnar Jóhannesson (1939-1940)
Efnisorð:
Lýsing:
Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað: 47.-49. Tölublað (17.12.1953)
https://timarit.is/issue/295146

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

47.-49. Tölublað (17.12.1953)

Aðgerðir: