Fálkinn - 12.12.1958, Qupperneq 14

8 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958
JOLAENGILLINN
scm rataði ckki hcim
C INU SINNI var lítill jólaeng-
C- ill sem hafði villst. Það var
að sjálfsögðu ekki neinn sannur
jólaengill því hann hefði aldrei
villst í bænum.
Þetta var aðeins smáengill sem
vonaðist eftir að verða einhvern
tíma sannur jólaengill, þegar
hann hefði lokið prófunum sínum.
Upphaflega var hann sendur af
stað, til þess að prófa hvort hann
gæti leyst nokkuð af verkefnum
raunverulegs jólaengils, en það
hafði verið svo margt að skoða
bíllinn þaut áfram. Hann rann
lítilsháttar til á hálum veginum.
Maðurinn gat aðeins greint fá-
eina metra fram fyrir sig, svo
mikil var snjókoman úti fyrir.
„Þú ættir samt sem áður að
vera varkár, — áður en langt um
líður komum við að afar skarpri
beygju sem er einmitt á brattri
brekkubrún," sagði smáengillinn
alvarlegur í bragði — og honum
varð í sama bili ljóst að þennan
veg þekkti hann mjög vel.
„Ef þessi væri ekki þarna, sæti

á leiðinni og svo gagnstætt öllum
útreikningum var kominn mikill
jólabylur.
Og allt í einu stóð litla jóla-
engilsefnið á krossgötum langt
frá allri mannabyggð. Hann hafði
ekki hugmynd um hvaða leið
hann ætti að fara.
Æ, ég verð víst aldrei neinn
raunverulegur jólaengill þetta ár-
ið, hugsaði hann með sér dapur
i bragði, og var að því kominn
að bresta í grát. 1 sama bili kom
bíll út úr snjómuggunni. Litli eng-
illinn veifaði og honum var leyft
að sitja í bílnum. Það var aðeins
einn einmanalegur maður í bíln-
um, og hann var eiginlega frábit-
inn því að taka nokkurn upp í, en
þessi litli þarna var svo sakleys-
islegur og virtist aðframkominn
af kulda.
„Þú ættir ekki að aka svona
hratt,“ sagði litli engillinn, þeg-
ar þeir höfðu ekið nokkurn spöl.
„Það getur verið mjög hættu-
legt.“
„Ég þarf að flýta mér,“ sagði
maðurinn afundinn og steig lítið
eitt fastar á bensíngjafann, svo
ég ekki hérna í kvöld,“ bætti
hann við, en maðurinn hlustaði
ekki á hann, eða ef til vill vildi
hann ekki taka aðvörunina til
greina. Maðurinn jók ferðina enn
lítið eitt.
„Hvers vegna átt þú svona ann-
ríkt?“ spurði litli engillinn.
„Ég þarf að flýta mér,“ sagði
maðurinn aftur stuttur í spuna,
en litlu síðar bætti hann við til
útskýringar: „Ég hefi ekki verið
heima í hálft ár — ferðast utan-
lands — verslunarerindi. — Ég
hringdi heim til konunnar minnar,
undir eins og ég var kominn inn
fyrir landamærin, og sagði henni
að ef til vill gæti ég náð heim
og haldið jól með henni og dóttur
okkar. Elsa, en svo heitir konan
mín, sagði mér að ég yrði að
hafa hraðann á. Það væri mikil-
vægt að ég kæmi sem fyrst.“
„Þú gætir líka komið of fljótt,
til annars staðar,“ byrjaði engill-
inn.
Maðurinn greip fram í fyrir
honum með lítið eitt hvassri at-
hugasemd, sem varð svo að engu,
því að í sama bili kastaðist bif-
reiðin harkalega til. Hún rann til
yfir mjöllina sem hafði fokið
saman í smá skafla, er létu und-
an hjólunum. Bíllinn stefndi nú
beint á stærðar tré rétt við veg-
brúnina. Hann rakst þó aldrei á
það. Maðurinn fann tvær sterkar
hendur grípa um stýrið. Bíllinn
tókst næstum því á loft og stefndi
út af veginum. En svo hætti þeim
að finnast þeir svífa i lausu lofti.
önnur bifreið þaut fram hjá í
hríðinni eins og ógnandi skuggi —
og svo óku þeir áfram eftir þjóð-
veginum — og að baki þeim var
beygjan á brekkubrúninni.
Hendur mannsins hvíldu á stýr-
inu rétt eins og þær höfðu gert
allan tímann, og litli engillinn sat
hreyfingarlaus og lítið eitt saman-
hnipraður á þeim stað sem -hann
hafði setið allan tímann.
Bifreiðarstjórinn skildi þetta
ekki almennilega, ef til vill hafði
eitt örstutt, en hættulegt augna-
blik verið um það bil að ríða hon-
um að fullu.
„Jæja, þá er ég *nú kominn
heim,“ sagði maðurinn eitthvað
hálfri klukkustundu seinna. „En
þú getur haldið ferð þinni áfram
með járnbrautarlestinni. Stöðin
er hérna rétt hjá, og næsta lest
fer eftir rúman klukkutíma. Vilt
þú annars ekki líta aðeins inn-
fyrir og fá eitthvað heitt að
drekka á meðan þú bíður. Þú hef-
ir víst fulla þörf fyrir það.“
„Já, þakka þér fyrir,“ sagði
litli engillinn og á meðan maður-
inn keyrði bifreiðina inn í skúr,
gekk hann upp að snotra, rauða
einbýlishúsinu, sem þeir höfðu
stansað við.
„Ó hve gott er að þér loksins
komið herra læknir,“ sagði tauga-
æst, en að öðru leyti myndarleg
kona, áhyggjufullri röddu, um
leið og hún bauð englinum til