Fálkinn - 12.12.1958, Qupperneq 15

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958 9
stofu, en hann var nú allt í einu
orðinn eins og eldri maður.
„Jytta er svo mikið veik. Hún
talar óráð og byltir sér fram og
aftur.“
Engillinn gekk nú inn til litlu
sjúku telpunnar sem var með
sótthitagljáa í augum og velti sér
eirðarlaus í rúminu.
„Mamma, fer pabbi ekki bráð-
um að koma? Mamma, fáum við
ekkert jólatré í ár? Hvers vegna
vill pabbi ekki halda í hendina
mína?“
Engillinn kinkaði kolli til móð-
urinn sem hafði staðnæmst í dyr-
unum og sagði því næst:
„Láttu okkur aðeins vera ein
örlitla stund.“
Svo lagði engillinn svala hönd
á litla heita ennið og talaði við
barnið mildum rómi. Þegar for-
eldrarnir komu inn skömmu síð-
ar til að sjá hverning liði, lá litla
stúlkan þeirra með skær augu og
án sótthitagljáa og horfði rólega
á þau.
„Það var sannarlega gott, að
þú náðir heim áður en kveikt yrði
á jólatrénu, pabbi.“
„Læknirinn“ var horfinn, en
þau útskýrðu það þannig, að þetta
hefði allt saman verið draumur,
alveg eins og það, sem borið hafði
fyrir manninn á leiðinni.
„Það eru svo margir merkilegir
draumar til, en það eru áreiðan-
lega góðar dísir, sem vakað hafa
yfir okkur,“ sögðu þau þakklát
og þau brostu hvort til annars í
bjarma jólaljósanna.
Það hljómar ótrúlega, en litli
jólaengillinn gekk í raun og veru
til stöðvarinnar og fór með lest-
inni eins og maðurinn í bílnum
hafði ráðlagt honum. „Það var
eins og engill gripi allt í einu í
hemla lestarinnar," sagði lestar-
stjórinn á yfirfylltri jólahraðlest-
inni.
Vegna snjókomu og frosta var
skiptisporið, sem var fimmtíu
kílómetra framundan, afkróað og
var nú hraðlestin komin inn á
sömu brautarteina og önnur jafn
yfirfull lest. Hann stóð niðri á
brautarpallinum og athugaði lest-
ina sína, sem hafði stansað aðeins
einn einasta metra frá aftasta
vagni lestarinnar, sem á undan
ók, og hafði verið hulin þeim í
snjómuggunni. Síðan þerraði
hann svitann af enninu með stór-
um rauðtíglóttum vasaklút, og
klifraði upp í aftur.
Þegar jólaengillinn yfirgaf lest-
ina var hann svo léttur á sér og
glaður í lund að hann sveif blátt
áfram af einskærri gleði. Það var
af þessari ástæðu að honum varð
litið inn um glugga einn. Að sjálf
sögðu gekk honum ekki forvitni
til. Hann gat bara alls ekki að
því gert.
Innifyrir sat maður, ekki bein-
línis ungur, en það var heldur
ekki hægt að kalla hann roskinn,
Litli jólaengillinn gekk beint
inn um stofugluggann og spurði:
„Hvers vegna situr þú hér aleinn
og ert svo dapur á svip.“
Hann virtist ekkert verða undr-
andi á svip eða reiður í bragði.
Hann sagði hægt, næstum því
eins og við sjálfan sig:
„Ég hefi alltaf átt svo annríkt,
ég ætlaði mér að- komast áfram
í heiminum. Ég hefi aldrei gefið
mér tíma til að njóta lífsins og
aldrei gefið mér tíma til að hugsa
ástúðlega um nokkra manneskju
— og sjáðu nú hvað ég 'hefi feng-
ið í minn hlut — allt þetta hérna
— ég er ríkur — en ég er aleinn.
Ekki einu sinni ráðskonan mín
aumkvar sig yfir mig í kvöld,
heldur flýtir sér heim til fjöl-
skyldunnar. Hér sit ég svo í öllu
ríkidæminu og hefi engan til að
deila því með mér, engan til að
erfa það, þegar ég eftir nokkur
ár .. T-Er hægt annað en að ör-
vænta? Hugsaðu þér ef ég ætti
nú konu og börn hér hjá mér
núna. Já, einu sinni dreymdi mig
um slíkt, ásamt frama minum —
hún var svo yndisleg kona, sem

þetta var eiginlega maður á besta
aldri.
Hann bar það með sér að hafa
komið sér vel áfram í lífinu, sem
kallað er. Stofan var búin dýrum
og jafnframt smekklegum hús-
gögnum. Það voru þykk teppi á
gólfinu og listaverk á víð og dreif,
góð málverk, sjaldgæfir silfur-
munir og ýmislegt annað þess
konar.
Samt sem áður leit hann ekki
út fyrir að vera glaður. Hann sat
aleinn í rökkrinu. Eftir þvi sem
hljómar jólaklukknanna urðu
sterkari, varð hann daprari og
daprari á svip. Hann hafði held-
ur ekkert jólatré og virtist ekki
vænta neinna gesta.
maður í virðingarstöðu gæti ver-
ið stoltur af. En ég var ekki í virð-
ingarstöðu þá og ég var svo önn-
um kafinn að komast þangað —
jæja, svo tók hún öðrum, sem
reyndar var fátækur líka, en hann
gaf sér tíma til að hugsa um hana.
Þau héldu víst áfram að vera fá-
tæk alla tíð. Hann var héraðs-
læknir og vann sér um megn. Nú
er hann dáinn.
Skömmu seinna sat litli jóla-
engillinn í flugvél á leið til ann-
ars landshluta.
Það er að sjálfsögðu óþarft að
skýra frá því að einmitt þessi
fJugvél, sem hafði lagt af stað
þrátt fyrir allar aðvaranir,
Framhald á bls. 46.