Fálkinn - 17.12.1959, Qupperneq 54

50
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
-^I^ •&[%. •$&. j&þ. ^|4. ^\J£. \\>£. .á% .$!£. ^M/j. ^M^ ^Uj. ^M/^ ^,14. ^M/i. ^,1^ ^M/^ ^.lA. .$»£. ^l^. ^M^ ^l^ ^M^ ^M/j. ^M/j. ^M/j. ^l^. ^M/j. ^l^. ^M/j.
— Svona, segið þér eitthvað. Það voruð þér, sem lofuðuð hon-
um rafmagnsjárnbraut, ekki satt?
^£krítlur
— Ég hef eytt að minnsta kosti
hundrað þúsund krónum til að
mennta hana dóttur mína, og svo
giftist hún manntusku, sem hefur
aðeins tíu þúsund króna árstekjur,
segir faðirinn og er reiður.
— Mér finnst það alls ekki bölv-
að. Það verða tíu af hundraði í
vexti af fjárfestingunni.
*
Ferðalangarnir þrír voru að gef-
ast upp á eyðimörkinni. Viskíið var
þrotið fyrir tveimur dögum og þeir
voru að deyja úr þorsta og kokið
á þeim þurrt eins og strokleður.
Allt í einu verður einum að orði:
—- Nú man ég nokkuð! Við eigum
•vatn!
*
— Ég kann bezt að búa til laps-
kássu og eplaköku.
— Og hvort er nú þetta?
Verkfœri
Byggi Dgavöru r
Glenslípiin og
Speglagcrð
Gólfdúkur
Veggíóöur
Verzlunin llfí/n/íJ
SÍMAK: Sölubúðin: 2-43-21, Glerafgreiðsl-
an: 2-43-22, Skrifstofan: 2-43-23.
Blátt 0M0
skilar yður
HVÍTASTA ÞVOTTI
í HEIIHI —
Cinnig kejt farít wálitaH
Eva kemur heim með trúlofunar-
hring á fingrinum og faðir hennar
fer að spyrja hana um hverskonar
maður unnustinn sé.
— Hann hefur lengi óskað að
eignast gott heimili, — og honum
fellur svo vel heima hjá okkur.
Magur maður og feitur sitja sam-
an og eru að borða. „Mér finnst það
refsing að verða að taka laxerolíu,11
segir sá magri.
„Refsing og refsing ekki,“ segir
sá feiti. „Það er varla hægt að kalla
það refsingu, því að manni er alltaf
skipað að taka laxerolíuna þegar
maður hefur ekki gert neitt,“
-x
Óli: — Ég hef alltaf verið þeirr-
ar skoðunar, að ekki séu til tvær
manneskjur á jörðinni, sem hugsa
eins.
Unnusta hans: — Ég hugsa að
þú skiptir um skoðun þegar þú sérð
brúðkaupsgjafirnar okkar.
*
Einu sinni á ári — tíu ár í röð
— hafði frú Hansen komið til prests-
ins til þess að biðja hann að skíra
fyrir sig, og í hvert skipti voru það
fimm nöfn, sem klína þurfti á kró-
ann. Og presturinn skrifaði þetta
vandlega í kirkjubókina.
En þegar frúin kom í ellefta skipt-
ið í sömu erindunum, leit prestur-
inn alvarlega á hana og sagði: —
Jæja, það er bezt að láta það danka
í þetta sinn. En í næsta skipti sem
þér komið, verðið þér að hafa blek
með yður!
-K
— Þarna suður í Brasilíu, sem ég
var, var hitinn svo mikill, að við
urðum að hafa hænsnin í kæliskáp,
til þess að eggin yrði ekki harðsoðin.
-x
Maðurinn kom til læknisins og
segir: — Fyrir 28 árum kom ég til
yðar og borgaði yður 25 krónur fyr-
ir að gera að hálsinum á mér.
— Nú, og hvað er meira um það
að segja?
— Hvað meira? Nú hósta ég engu
minna en þá.
Akið varlega!