Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 13

NÝ SMÁSAGA EFTIR INDRIÐA G.
hélt hann sig við sjö prósent eða þar í
kring og var að sulla í rauðvíni, en
seinna þótti honum ekkert betra en
brennivín. Þá byrjaði hann allt í einu að
tala ensku við Bretana og þóttist anzi
góður og sagði það þyrfti ekki að spand
era túlk á rotþrærnar. Hann var einmitt
nýlega byr,jaður að tala enskuna þegar
við vorum beðnir að gera rotþró fyrir
sérstaklega háttsettan yfirmann, sem
hafði orð fyrir að skipta sér af öllu og
reyndar verið eins konar yfirsmiður við
braggann sinn. Það stóð ekki á honum
þegar við ætluðum að byrja á rotþrónni
einn morguninn, og sá berhöfðaði lét
sig hafa það að tala við hann. Þeir þref-
uðu töluvert og voru með handapat á
mölinni bak við braggann og þegar stór-
laxinn var farinn eftir að hafa gefið
sínar skýringar sagði vinur minn, að
hann hefði óskað eftir að hafa rotþróna
við braggahornið. Þetta var alveg utan
og ofan við alla venju, en við vorum
ekkert að hugsa um það frekar fyrst
delinn hafði sagt þetta og byrjuðum að
grafa. Vinur minn var alltaf að taka í
brennivínsflöskuna og bölva yfirmann-
inum fyrir sérvizkuna og síðan grófum
við í djöfli og vorum heppnir með jarð-
lagið, sem var laust í sér og auðvelt og
vorum komnir niður úr öllu valdi um
kvöldið. Morguninn eftir var Bretinn
kominn til að líta á þróna sína. Hann
pataði mikið og virtist ákaflega æstur
og sá berhöfðaði tók í nefið og sagðist
ekki vita hvað maðurinn væri að fara,
ÞORSTEINSSON
svo ég sótti túlkinn. Þegar við komum
aftur var yfirmaðurinn dottinn ofan í
rotþróna og hafði flumbrað sig á enn-
inu og við gátum varla náð honum upp
úr, fyrir handaslætti og æsing. Hann
skammaði túlkinn og rak okkur alla
þrjá, sem túlkurinn sagði að væri ólög-
legt, og kalli skyldi finna fyrir verka-
lýðshreyfingunni. Þegar kalli var farinn
og við vorum að byrja að ná okkur eftir
áfallið, varð túlkurinn allt í einu vit-
laus og sagðist ekki vita hvaða helvítis
asnar við værum að grafa rotþróna
þarna. Hún hefði átt að vera sex fet
beint aftur af skorsteininum og þá vissi
ég að enskan hjá vini mínum var ekki
annað en handapatið. Við fórum heim
að bíða eftir því sem verkalýðshreyf-
ingin ætlaði að gera, en ég frétti aldrei
meir af henni. Hins vegar reyndi ég
oft að tala við þann berhöfðaða eftir
Þetta og var að fara heim til hans
og berja upp. Konan hans.kom alltaf
fram í ganginn og hafði hurðina í hálfa
gátt og sagði hann væri ekki heima.
Það logaði á rauðu ljósi inni í stofunni
og stundum 'heyrði ég hroturnar í hon-
um út á ganginn og það leyndi sér ekki
á lyktinni, að fólk drakk mikið brenni-
vín í því húsi.
Konan mín var farin úr glugganum
og mennirnir voru horfnir niður götuna.
Hún rykkti í stólinn og trillaði mér
inn í stofuna, án þess maður gæti merkt
hún hefði hugsun á því, að hnén á mér
gátu rekizt í dyrakarmana.
— Hvað skyldu þeir vera að gera,
sagði ég.
— Góði, hafði ekki áhyggjur af því.
— Ég hef engar áhyggjur af því.
— Varstu ekki að segja þeir væru
fyllibyttur? sagði ég.
— Að þeir sypu.
— Já, þeir súpa, það veit sá sem
allt veit.
— Ætli þeir séu ekki á Bláa bandinu?
— Auðvitað. Þeir hafa farið þangað.
— Er það ekki venjan með svona
menn?
— Þeir geta átt annað erindi.
— Mér sýnist það líka á þeim, sagði
konan.
— Svo ganga þeir sér til hressingar
eftir hádegið.
— Eg er hissa þeim skuli vera
sleppt út.
— Þetta eru svo frjálslynd samtök.
— Hvað skyldu þeir hafa sagt á stað
eins og fyrir norðan.
— Ég veit alveg hvað þeir hafa sagt,
sagði ég.
— Hvað?
— Þeir 'hafa sagzt ætla í sumarfrí
hingað suður.
— Sumarfrí frá hverju?
— Balli vinnur í verzlun.
— Hver er Balli?
Frh. á bls. 50
FÁLKINN 13
MYNDSKREYTING: GUNNAR EYÞÓRSSDN