Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 21

ýkja langt undan. Ennþá nær
okkur er Teigarhorn, með alla
sína merkilegu steina.
Því miður kemur í ljós, að
enginn okkar hefur séð óska-
stein, og okkur kemur ekki
saman um hvernig þeir muni
vera. Við gætum hæglega
gengið fram hjá þeim án þess
að hafa hugmynd um. Grátlegt
að vísu, en ekkert við þessu að
gera. Áfram er paufast upp
skriðurnar.
Við erum klifjaðir ýmsu
dóti, sem að gagni má koma í
svona för.
Mest ber þar á mikilli kað-
alhönk, sem við, eftir ná-
kvæma yfirvegun, teljum það
sterka að treystandi sé fyrir
okkar dýrmæta lífi. Hinir
bera myndavélar og áhöld
ýmisskonar ásamt ljósfærum.
Tveir okkar hafa orðið sér úti
um hjálma ágæta til varnar
væntanlegu grjóthruni.
Eftir um það bil hálftíma
gang upp hlíðina komum við
á þær slcðir sem holan á að
vera. En það ber lítið á munn-
anum, og þótt kunnugir menn
séu með í förinni verður okkur
dálítil leit að henni. Hvort sem
útilegumenn hafa hafzt þarna
við eða ekki er þetta gott
fylgsni.
Við leggjum farangurinn frá
okkur við holuna og skggn-
umst niður í myrkrið. Ekki
veit ég hvað hinum líður, en
mér finnst tvennt ólíkt að
segjast ætla þarna niður og að
gera það í raun og veru. En
heiður manns liggur við að
halda slíkum hugrenningum
leyndum og allt er búið til
niðurferðarinnar.
Við festum kaðlinum um
stóran stein og köstum hönk-
inni ofan.
Karl verður eftir uppi og
gætir festarinnar, en við hinir
klifrum niður á stall sem er
í um það bil sex metra dýpi.
Þaðan liggja göng í tvær áttir;
því sem næst austur og vest-
ur. Þau hin eystri eru stutt
og lokast af stórgrýti um það
bil átta metra innan við opið.
Við látum farangur okkar síga
niður á stallinn og berum
hann það langt inn í lokuð
göngin, að öruggt er fyrir
grjóthruni úr opinu.
Því næst er að snúa sér að
vestari göngunum. Fyrst er
niður bratta skriðu að fara,
á að gizka átta metra, en þar
tckur við lítið gat, sem opn-
t sumar fóru fimm ungir piltar í leið-
angur á vegum FÁLKANS til þess að
kanna fyrstir manna svokallaða Þjófa-
hoiu í ÁJftafirði. Einn þeirra félaga,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
segir hér frá þessari óvenjulegu og
erfiðu för.
Horft upp fjallið. Örin bendir á Þjófaholuhaus.
ast eitthvað niður í myrkrið.
Þegar steinum er hent þang-
að niður heyrast þeir hrapa
stall af stalli, unz hljóðið að
lokum deyr út.
Það er ógerningur að gera
sér grein fyrir hvað af þessu
eru raunverulegir skruðning-
ar og hvað einungis bergmál.
En eitt er víst, þangað niður
förum við ekki nema í kaðli.
Við vörpum hlutkesti um
hver okkar skuli fara fyrstur.
Minn hlutur kemur upp. Hin-
ir andvarpa og segjast öfunda
mig, en missa áhugann, þegar
ég býðst til að eftirláta þeim
þessi forréttindi. Meðan ég
festi á mig kaðlana eru
myndavélarnar á lofti, og ég
feta mig niður skriðuna með
þau huggunarríku orð í eyr-
um, að það verði þó til mynd
með minningargreininni.
Þegar að gatinu kemur
hefur sprungan þrengzt það
mikið, að ég get auðveldlega
skorðað mig fastan og skyggn-
zt niður. Gatið víkkar fljót-
lega og nokkrum metrum
neðar situr stór steinn fastur
milli holuveggjanna.
Lengra niðri og dálítið inn-
ar í holunni eru fleiri steinar,
en milli þeirra er sama
myrkrið og fyrr.' Næst er að
koma sér niður á efsta stein-
inn.
Ég reyni að festa mér af-
stöðuna í minni, slekk á ljós-
inu og fikra mig fram af
brúninni. Fyrir ofan skrið-
una standa félagar mínir og
gefa eftir kaðalinn. Fyrst í
stað næ ég til beggja veggja,
en fljótlega rýmkast og nokk-
ur augnablik sveiflast ég
fram og aftur eins og pend-
úll í klukku áður en ég finn
fyrir steininum. Hann er dá-
lítið til hliðar, en ég næ fót-
festu, styð mig við vegginn
og kveiki ljósið. Sprungan
virðist ná um það bil 30 m.
í vestur, en í hina áttina ligg-
ur hún meira niður á við án
þess að ég sjái til enda. Ég
bið um meira slak og kemst
Friðjón og Guðmundur bera saman ráð sín neðst í
Þjófaholu.
FALKINN
19