Fálkinn - 13.12.1961, Qupperneq 22

Sigiö í
Þjófaholu
niður á stóra steina nokkru
neðar og innar en sá fyrsti.
Hér stoppa ég og lít í kring-
um mig. Sprungan virðist
mynduð á þann hátt, að
klettahöfði í fjallinu hefur
sprungið frá því og sigið
nokkuð fram. Efstu jarðlög-
in hafa annað hvort sprungið
annarstaðar, eða þá alls ekki,
því upphaflega hefur sprung-
an verið lokuð. Seinna hefur
svo brotnað stykki úr þessu
þaki og fallið nokkuð niður
í sprunguna.
Það er stallurinn, sem við
komum fyrst niður á. Að
austanverðu hefur hann ekki
fallið nógu djúpt til þess að
op myndaðist, en að vestan
má smeygja sér á milli fyll-
unnar sem datt og þess sem
eftir er af loftinu.
Héðan sem ég sit, sé ég að
sprungan nær áfram austur,
undir stallinn, sem félagar
mínir standa á. Á umliðnum
öldum hafa sífellt hrunið
steinar úr loftinu og niður
í sprunguna. Hún virðist
þrengjast eftir því sem neðar
dregur, og þess vegna hafa
stærstu björgin stöðvast hátt
uppi en smærra grjótið fallið
lengra niður. Nokkuð fyrir
neðan mig hafa margir stein-
ar af svipaðri stærð myndað
eins konar gólf vestur holuna,
þótt sundurlaust sé. Ég fikra
mig þangað niður og stikla
lengra inneftir.
Nú er svo komið, að leysa
verður kaðalinn af steininum
uppi, til þess að hægt sé að
gefa nógan slaka. Raddir fél-
aga minna virðast koma úr
miklum fjarska, en enn heyr-
um við hvorir til annars.
Hérna þrengist holan að mun
og lausagrjót eykst. Til end-
ans hækkar aðeins undir loft
og grjótið, sem þaðan hefur
hrunið. hrúgast upp fyrir
framan mig á þann hátt, að
minnsta röskun virðist geta
sent það allt lengra niður í
holuna
Undir og í gegnum þessa
grjóthrúgu er hola. nokkurra
metra djúp, og nógu víð til
þess að maður gæti smeygt
sér þar niður. Eftir nánari
athugun á lausagrjótinu
finnst mér tilvalið að eftir-
láta öðrum að fara þarna nið-
ur og fikra mig til baka sömu
leið.
Ég kemst undir stóru stein-
ana tvo, sem ég stoppaði á
áðan, og lengra niður í
myrkrið. Langt fyrir ofan mig
er fyrsti steinninn neðan við
gatið.
Héðan að sjá er hann alveg
laus en ég tók eftir því áðan
að hann er vel skorðaður
milli veggja, svo ég held ró-
legur áfram. Hingað niður
hefur hrunið smágerð möl og
jarðvegur og myndað nokk-
urn veginn þétt gólf, það eina
sem við fundum í allri hol-
unni. Þetta er líka það dýpsta,
sem við komumst niður og
eftir kaðlinum okkar að
dæma eru það um 30 metrar.
Ég held áfram austur, und-
ir stallinn sem við komum
fyrst niður á.
Innan stundar mjókkar
sprungan og lokast brátt
alveg. Það veldur mér von-
brigðum, því eftir gömlum
sögnum í Álftafirði eiga að
liggja göng héðan og niður í
svonefndan Draugastein, sem
er niður undir sjó tveim til
þrem kílómetrum utar. Hann
lá fast við þjóðbraut, og eftir
að bílar tóku að tíðkast þótti
hann fyrir umferðinni. Nú
hefur honum verið ýtt til hlið-
ar fyrir nokkru, en ekki sá-
ust nein göng þar. Sama virð-
ist vera uppi á teningnum
hérna megin, og sennilega er
þessi saga aðeins tilraun til
að tengja þessi tvö örnefni
saman.
Þá er víst ekki öllu meira
fyrir mig að gera hér niðri.
Nú, þegar búið er að kanna
holuna í aðalatriðum, er næst
að ná í meiri ljós og mynda-
vélarnar. Ég hef alltaf öðru
hvoru verið að gá að sjald-
gæfum steinum, en engan
fundið. Holuveggirnir eru
myndaðir úr grágrýti. frekar
fínkornóttu, og að því er
virðist án allrar lagskrifting-
ar. Þær holufyllingar sem ég
hef séð, eru allar smáar, úr
fíngerðum kvarzkristöllum.
Nú hef ég verið hér að
paufast í fullan klukkutíma,
og þá uppi er farið að lengja
eftir mér. Eftir að ég kom
undir stallinn hefur heyrst
illa milli okkar. Með aðstoð
kaðalsins og félaga minna
gengur ferðin upp að óskum,
en þegar upp í birtuna kem-
ur, þykir þeim nokkur breyt-
Friðjón kemur niður í Þjófaholu með nvyndavélina í
annarri hendi.